عوارض خطرناک خوددرمانی برای افسردگی

به گزارش همشهری آنلاین، در زمانی که دچار اضطراب و پریشانی شدید هستیم، بسیاری از ما برای تغییر احساسات‌مان و بهبود خلق مسیرهای اشتباه خوددرمانی را انتخاب می‌کنیم از جمله به مواد مخدر روی می‌آوریم. ممکن است از غذا برای تقویت خلق و خو یا کاهش کسالت استفاده کنیم و همچنین ممکن است برای آرامش خود سیگار بکشیم.

ساده ترین و کم عوارض ترین کارهایی که امکان دارد برای برطرف کردن افسردگی انجام دهیم این است که قبل از بیرون رفتن از خانه یک یا دو لیوان آب بنوشیم تا اعصاب خود را آرام کنیم و هرگونه اضطراب اجتماعی را کاهش دهیم. شاید برای کمک به بهتر خوابیدن و دوری از افکار منفی حین خواب به زاناکس یا والیوم، روی بیاوریم. برای حفظ تمرکز در طول روز هم از داروهای اختلال نقص توجه/بیش فعالی(ADHD) استفاده کنیم یا برای تسکین هرگونه غم یا استرسی که در حال حاضر تجربه می‌کنیم، به مسکن‌های تجویزی روی آوریم.

چرا خوددرمانی؟

بسیاری از افرادی که با چالش‌های عاطفی و روانی روبرو هستند، برای کمک به مقابله با مشکلاتی مانند افسردگی، اضطراب و استرس، به خوددرمانی روی می‌آورند. در حالی که انگیزه خوددرمانی ممکن است صرفا یافتن آرامش باشد، این عمل می‌تواند به مرور زمان خطرات جدی برای سلامت روان و جسم فرد ایجاد کند. بیایید نگاهی دقیق‌تر به معنای خوددرمانی بیندازیم. سپس، آسیب‌های بالقوه‌ای را که خوددرمانی می‌تواند ایجاد کند، بررسی کنیم.

خوددرمانی

خوددرمانی به عمل درمان علائم و بیماری‌های خود بدون راهنمایی یا نظارت حرفه‌ای اشاره دارد. خوددرمانی برای مشکلات سلامت روان می‌تواند اشکال مختلفی داشته باشد، از جمله مهم‌ترین اشکال آن می‌تواند این‌ها باشد: استفاده از الکل، داروهای تجویزی، داروهای غیرمجاز، غذا، کافئین و نیکوتین.

دلایل خوددرمانی اغلب چندوجهی است، این دلایل از اجتناب از انگ مرتبط با مشکلات سلامت روان گرفته تا دسترسی محدود به مراقبت‌های مناسب سلامت روان را در برمی‌گیرد. برخی افراد ممکن است از موادی برای کاهش موقت اضطراب، افسردگی یا سایر پریشانی‌های عاطفی استفاده کنند، با این باور که این کار یک راه‌حل سریع ارائه می‌دهد. با این حال، خوددرمانی به این روش هرگز در درازمدت مؤثر نیست. این روش فقط مشکلات اساسی را پنهان می‌کند و به ریشه‌های مشکلات سلامت روان نمی‌پردازد.

بی‌اثر بودن

جذابیت خوددرمانی در رضایت فوری آن نهفته است. با این حال، این رویکرد اساساً دارای نقص است زیرا اگرچه ممکن است علائم را بپوشاند، اما به مسائل اساسی نمی‌پردازد. خوددرمانی را مانند قرار دادن چسب زخم روی یک زخم عمیق که نیاز به بخیه دارد، در نظر بگیرید. مطمئناً، شما آن را می‌پوشانید، اما زخم نیاز به کار داخلی دارد که یک چسب زخم ساده آن را ارائه نمی‌دهد. مشکلات سلامت روان پیچیده هستند و اغلب نیاز به برنامه‌های درمانی جامع و شخصی‌سازی شده توسط متخصصان دارند. تکیه بر خوددرمانی ممکن است به راحتی منجر به چرخه وابستگی شود.

احتمال سوءمصرف مواد و اعتیاد

خوددرمانی اغلب شامل استفاده از مواد اعتیادآور مانند الکل، بنزودیازپین‌ها، مواد افیونی یا محرک‌ها می‌شود. خوددرمانی می‌تواند قبل از اینکه حتی متوجه شوید به سوءمصرف مواد تبدیل شود. پتانسیل اعتیاد، مجموعه‌ای جدید از چالش‌ها را ایجاد می‌کند که مشکلات اصلی سلامت روان را تشدید می‌کند. به راحتی می‌توان در چرخه خود تخریبی گرفتار شد زیرا به سختی می‌توان به عقب برگشت و آن را آنطور که هست دید. این موضوع توسط تحقیقات پشتیبانی می‌شود. بر اساس مطالعات منتشر شده توسط اداره خدمات سلامت روان آمریکا سوءمصرف مواد ، افرادی که برای مشکلات سلامت روان، خوددرمانی می‌کنند، بیشتر احتمال دارد که به اختلالات سوءمصرف مواد مبتلا شوند.

پنهان کردن مشکلات اساسی سلامت روان

خوددرمانی فقط تسکین موقت ایجاد می‌کند و باعث می‌شود افراد باور کنند که مشکلات سلامت روان خود را با موفقیت رفع کرده‌اند. با این حال، در واقعیت، مشکلات اساسی هنوز در زیر سطح وجود دارند و به دلیل بی توجهی به مرور زمان بدتر می‌شوند. با خوددرمانی، افراد فرصت رسیدگی صحیح به نگرانی‌های اساسی را از دست می‌دهند که ممکن است منجر به وخامت سلامت روان و افزایش خطر فوریت‌های روانپزشکی شود.

تاخیر در درمان

شاید خیلی شنیده باشید که کسی چیزی شبیه به این بگوید: من به کمک نیاز ندارم. می‌توانم خودم از پس این کار برآیم. این یک طرز فکر رایج است و افراد را از کمکی که نیاز دارند، دور نگه می‌دارد. خوددرمانی می‌تواند افراد را از مراجعه به متخصصان برای مشکلات سلامت روان خود باز دارد. تسکین موقت حاصل از خوددرمانی ممکن است حس کنترل کاذب ایجاد کند و افراد را به این باور برساند که نیازی به مداخله حرفه‌ای ندارند. در نتیجه، افراد ممکن است درخواست کمک و درمان را به تعویق بیندازند، که باعث آسیب بیشتر و احتمالا پیچیده‌تر شدن شرایط سلامت روان آن‌ها می‌شود.

تشدید علائم سلامت روان

خوددرمانی اغلب در درازمدت علائم سلامت روان را تشدید می‌کند. به عنوان مثال، الکل یک عامل تضعیف کننده سیستم عصبی مرکزی است. اگر فردی که افسردگی دارد به طور مداوم از الکل برای خوددرمانی استفاده کند، افسردگی او ممکن است بدتر شود. برخی از داروهای تجویزی و غیرقانونی ممکن است تسکین موقت ایجاد کنند، اما می‌توانند احساس اضطراب، افسردگی یا سایر مشکلات سلامت روان را نیز پس از از بین رفتن اثراتشان تشدید کنند. این چرخه معیوب می‌تواند منجر به افزایش پریشانی عاطفی شود و مقابله مؤثر افراد با مشکلات سلامت روان را حتی دشوارتر کند.

مراقبت از خود یا خوددرمانی؟

ممکن است از کسی که خوددرمانی می‌کند بشنوید که می‌گوید «مراقبت از خود» انجام می‌دهد. اما آیا مراقبت از خود همان خوددرمانی است؟ بیایید بین مراقبت از خود و خوددرمانی تمایز قائل شویم. آن‌ها از این نظر مرتبط هستند که هر دو شامل اقداماتی هستند که افراد برای رفع نیازهای سلامتی خود انجام می‌دهند. با این حال، اهداف‌شان به طور قابل توجهی متفاوت است.

مراقبت از خود بر ارتقای سلامت کلی جسمی و روانی بر این موارد تمرکز دارد: ورزش کردن، خوردن غذاهای سالم، خواب کافی، تمرین مدیتیشن، جستجوی حمایت اجتماعی، مشارکت در سرگرمی‌ها و تعیین مرزهای سالم برای مدیریت استرس. هدف اصلی مراقبت از خود، پیشگیری یا کاهش خطر ابتلا به مشکلات سلامت روان و حفظ یک زندگی متعادل و رضایت‌بخش است.

از سوی دیگر، خوددرمانی شامل تلاش برای درمان بیماری‌های خاص، از جمله مشکلات سلامت روان، بدون راهنمایی یا نظارت حرفه‌ای است. این اغلب شامل خوددرمانی و سپس استفاده از موادی مانند مواد مخدر و الکل برای کاهش یا مدیریت هرگونه علائم سلامت روان است. هدف از خوددرمانی، یافتن تسکین فوری یا فرار از درد عاطفی بدون پرداختن به علل اساسی است.

اگرچه هم مراقبت از خود و هم خوددرمانی اقداماتی هستند که توسط افراد برای رفع نیازهای سلامت روان خود انجام می‌شوند، اما تشخیص تفاوت‌های اساسی بین آنها مهم است. خود مراقتبی یک رویکرد پیشگیرانه و فعال است که باعث بهبود سلامت کلی می‌شود، در حالی که خوددرمانی یک رویکرد واکنشی و بالقوه خطرناک است که به دنبال تسکین موقت است.

اما همزمان با خود مراقبتی جستجوی کمک حرفه‌ای از متخصصان سلامت روان واجد شرایط، در مدیریت مؤثر مشکلات سلامت روان بسیار مهم است. با اولویت دادن به مراقبت‌های حرفه‌ای و درمان‌های مبتنی بر شواهد، افراد می‌توانند از چرخه خوددرمانی رهایی یابند و بهبودی امکان‌پذیر می‌شود.