اگر تختی ، نقطه ضعف حریف را دانست و جوانمردانه از آن بهره نجست ، اینان ، حتی اگر نقطه ضعفی هم نیابند ، درست می کنند: از برچسب های اخلاقی تا اتهامات مالی و ارتباط با بیگانه و هزار انگ دیگر.

عصرایران ؛ جعفر محمدی - الکساندر مدوید، قهرمان افسانه ای کشتی جهان ، که در رقابت های جهانی تولیدوی آمریکا توانست بر غلامرضا تختی غلبه کند ، درباره مسابقه معروفش با جهان پهلوان ایرانی ها چنین می گوید:

«قبل از آن که غلامرضا را به طور کامل بشناسم و او را بهترین رفیق ورزشی خود بدانم،به او فقط به عنوان یک رقیب خطرناک و مدعی احترام می گذاشتم تا این که آن ماجرای معروف پیش آمد.
من از ناحیه پای راست آسیب دیده بودم و غلامرضا در حال عبور از رختکن به چشم دید که پزشک تیم شوروی در حال بانداژ پای مصدوم من است.

همان لحظه دکتر به من گفت کارت تمام است ،حریف فهمید پای راست تو آسیب دیده و راحت شکستت می دهد حتی سرمربی تیم از من خواست انصراف بدهم و کشتی نگیرم اما من روی تشک حاضر شدم و غلامرضا حتی یک بار هم به پای آسیب دیده من دست نزد .
او کشتی را با نتیجه مساوی و به خاطر وزن بیشتر به من باخت اما برنده و اقعی او بود.»

اینک ، سال ها از آن ماجرا می گذرد ولی خاطره آن جوانمردی در یکی از حرفه ای ترین میدان های رقابتی جهان ، به حدی در دل و جان "مدوید" اثرگذار بوده که بعدها ، حتی برای بزرگداشت سالروز درگذشت تختی نیز به ایران آمد و یاد رقیب و دوست دیرینش را گرامی داشت.

این ماجرا را ، بسیاری شنیده اند و قهرمان آن را تحسین می کنند ، حتی سیاسیونی که چند سالی است در کوبیدن بر سر و روی همدیگر ، سر از پا نمی شناسند ، وقتی می خواهند مثالی از جوانمردی ایرانی مطرح کنند ، با افتخار تمام به این ماجرا اشاره می کنند... اما مسأله ، به همین اشارت تاریخی ختم می شود و کوچکترین نشانه ای از این فتوت و اخلاقمداری در رفتارهای خودشان وجود ندارد و اتفاقاً یکی از مشکلات عمده سیاست در کشور ما همین است.

امروز ، اغلب فعالان سیاسی کشور ، در تعامل با رقبای سیاسی شان ، نه تنها کوچک ترین نرمش و مماشاتی از خود نشان نمی دهند ، بلکه به بدترین روش های ضداخلاقی ، سعی در حذف و مرگ رقیب می کنند.

آنها نه تنها از کوچک ترین نقطه ضعف رقیب ، در نمی گذرند ، بلکه به دنبال تولید ضعف و پرونده سازی برای یکدیگر هم هستند و در این میان ،عمدتاً هر که دست بالاتر را داشته و از قدرت بیشتری بهره مند باشد ، بی پرواتر هم عمل می کند؛گو این که در جامعه ایرانی ، هیچ گاه چیزی به نام مروت و جوانمردی وجود نداشته است و گو این که چیزی به نام پروا و پرهیزکاری ، متعلق به افسانه هاست!

اگر تختی ، نقطه ضعف حریف را دانست و جوانمردانه از آن بهره نجست ، اینان ، حتی اگر نقطه ضعفی هم نیابند ، درست می کنند: از برچسب های اخلاقی تا اتهامات مالی و ارتباط با بیگانه و هزار انگ دیگر.

اگر تختی ، با حریف ، رو در رو بود و هر دو ، در منازعه با یکدیگر برابر بودند و می توانستند حمله و دفاع کنند ، اینک در مجمع سیاستمداران ایرانی ، ناجوانمردی به حدی رسیده است که برای قربانی ، حتی حق دفاع نیز قائل نیستند.
همین افراد ، اگر در خیابان ببینند که چند نفر ، فردی را به کنجی انداخته و با مشت و لگد به جانش افتاده اند ، کار مهاجمان را در "ضعیف گیر آوردن" و "ضعیف کشی" تقبیح می کنند ؛ حتی یک بار که تیم ملی فوتبال ایران با تیم فلسطین مسابقه داد و 0-6 برد ، همین ها انتقاد کردند که چرا با تیم فلسطین که ضعیف بود چنین کردید؟!

اگر افشای تخلفات و کژی های طرف های سیاسی در امور عمومی را امری متعارف بدانیم و حتی گاه ، آن را مهم و واجب ، اما ورود به حوزه های خصوصی افراد و خانواده ها و بدتر از آن ، ساختن داستان های جعلی درباره "رقبای سیاسی" و حتی "دشمنان" ، با نیت مخدوش کردن چهره آنها ، هرگز نمی تواند با اصول جوانمردی و آموزه های اولیه دینی مطابقت کند.

حضرت علی علیه السلام ، هیچگاه در مذمت معاویه ، پا را فراتر از معرفی چهره واقعی او نگذاشت و هرگز به کسی چون معاویه ، اتهامی نبست که خارج از واقعیت باشد ، اما در مقابل ، معاویه ، هر انچه از زشتی و بدی بود ، بر علی علیه السلام بست و علیه او رواج داد به طوری که وقتی حضرت در حال نماز و در مسجد کوفه به شهید شد و خبرش به مردم شام رسید ، شنوندگان خبر با شگفتی از یکدیگر می پرسیدند که مگر علی مسجد می رفت و نماز می خواند؟!

مشکل مهم سیاست امروز ایران این است که تختی ها ، بر تخت های سیاست و رسانه ننشسته اند . هم از این روست که به راحتی آب خوردن ، می توانند برای این و آن خبرسازی کنند و به این هم نیندیشند که وقتی در روز جزا ، از آنها خواسته شود که اتهاماتی که به این و آن می زدند را ثابت کنند ، چه خواهند گفت؟ (البته اگر به رستاخیز ، باور داشته باشند!).

جالب اینجاست که برای این رویکردهای خود ، توجیهاتی از قبیل حفظ نظام و انقلاب و اسلام هم می آورند و حال آن که اولاً این کارهایشان ، عین تیشه به ریشه نظام و انقلاب و اسلام زدن است و ثانیاً اگر با چنین توجیهی می شد هر کاری کرد ، پس چرا علی علیه السلام برای حفظ نظام اسلامی اش ، از این کارهای ناجوانمردانه نکرد؟!

فقدان انصاف و جوانمردی ، آفت مهلک مزرعه سیاست امروز ایران است؛ همین!

کانال عصر ایران در تلگرام