... و «ارج»، ناگهان ارجمند شد!

عصر ایران – با وجود تکذیب خبر تعطیلی کارخانه ارج، رسانه‌های مخالف دولت با دمیدن در این تنور و تیتر «تعطیلی ارج» در صفحات اول روزنامه‌ها و سایت‌های یک جریان خاص، می‌کوشند نانی از آن طبخ کنند و این اتفاق را سندی برای ادعاهای خود می‌دانند.

مدیر عامل شرکت سرمایه گذاری گروه توسعه ملی اما گفته است: «7 شرکت داخلی و خارجی متقاضی خرید این کارخانه هستند و بعد از بررسی نهایی واگذاری انجام می‌شود».

به گفته وی طی دو سال اخیر 20 میلیارد تومان نقدینگی تزریق شده تا تولید و پرداخت حقوق بازنشسته‌ها متوقف نشود.

در این که «ارج» حال و روز خوبی ندارد تردیدی نیست اما چرا ناگهان این همه حساسیت و علاقه به تولید صنعتی و سرنوشت یک کارخانه و برند ایجاد شده است؟

ارج، البته کاملا تعطیل نشده اما نمی‌توانیم زیاد هم دل خوش داریم چرا که واگذاری آن یا تولید نصفه نیمه هم برند «ارج» را احیا نخواهد کرد و از این منظر اظهار تأسف مدیران و کارشناسان صنعتی قابل درک است.خاصه این که همواره این شایبه وجود دارد که به خاطر ارزش املاک کارخانه هایی از این دست زیان ده جلوه کنند تا واگذاری آنها موجه در نظر آید.



تردیدی اما اگر هست که هست به این خاطر است که حامیان و مدافعان مصادره‌ها و توجیه‌کنندگان تحریم‌ها دارند مرثیه سرایی می‌کنند!

تعطیل ارج و حتی تولید ناقص آن نه تنها افسوس‌زا که مایه شرمساری است اما نمی‌توان باور کرد که حامیان مصادره‌ها و مخالفان اقتصاد آزاد ارج‌دوست شده باشند.

زیرا هنگامی می توان باور کرد که برای برندهای دیگر هم مویه کرده باشند. نه آن که در مرگ عبدالرحیم جعفری بنیانگذار انتشارات امیر کبیر نیز از پرخاش به او دست نکشیدند.

هنگامی می توان باور کرد که 20 سال قبل که در ارج، اختلاسی رخ داد نیز همین احساس را بروز می دادند.

اما چرا ناگاه ارج دوست شده اند؟ پاسخ این پرسش پیچیده نیست.در حالی که دولت بر کاهش تورم تاکید می کند مخالفان و منتقدان این کاهش را ناشی از رکود می دانند و ارج را به مثابه شاهدی برای مدعای خود ارایه می کنند تا بگویند آفتاب آمد دلیل آفتاب.

سرنوشت ارج البته درس آموز است اما نه برای آن که بهره برداری سیاسی شود. برای این که بدانیم اقتصاد ایران باید از انزوا درآید.
 
نمی توان آرزوی کره شمالی را در سر پروراند و در همین حال ارج را باسامسونگ مقایسه کرد. چرا که سامسونگ متعلق به کره جنوبی است و در بستری دیگر بالید.

با تفکر کره شمالی سرنوشت ارج همین می شود که شده است. آنان که رکود رکود می کنند تا نتیجه بگیرند تعطیلی یا نیمه تعطیلی ارج به خاطر رکود است تا همین دیروز از تحریم و انزوا دفاع می کردند.

رونق اقتصادی از آسمان به زمین نمی‌افتد. آنان که امروز مرثیه سرای ارج شده اند در آن هشت سال که بنجل ترین کالاهای چینی بازارها را تسخیر کرده بود کجا بودند؟

به خاطر تحریم ها هفت میلیارد دلار پول نفت ما را هندی‌ها بلوکه کرده و به جای آن برنج هندی می‌دادند و برنج کاران شمالی به خاک سیاه نشسته بودند و صدایی از جماعت منتقد امروز در نمی‌آمد.

افسوس کسانی پذیرفتنی است که سال هاست هشدار می‌دهند کار دولت بنگاه‌داری نیست و باید واگذار کند. اما این اشک‌ریزی‌ها به  کسانی که حجم دولت و هزینه های آن را زیاد کردند و بر سر راه سرمایه گذاری خارجی سنگ انداختند و می اندازند، نمی‌آید.