بیداری اسلامی کشورهای عربی رخ داد ؛ بیداری پارلمانی در ایران کی فرا می رسد؟!

 عصرایران - خبرگزاری ها گزارش داده اند که  5 نفر از نمایندگان مجلس شورای اسلامی علی اکبر صالحی وزیر خارجه را به مجلس فراخواندند تا نسبت به فعال نبودن آن وزارتخانه در قبال بیداری اسلامی در کشورهای خاورمیانه پاسخگو باشد.

این اولین بار نیست که وزیر امور خارجه درباره مسائل داخلی سایر کشورها به مجلس احضار می شود یا مورد انتقاد قرار می گیرد چه آن که برخی آقایان تصور می کنند وزیر امور خارجه یعنی "سلطان بلاد خارجه"(!)  و لذا مسوول هر آنچه در خارج از مرزهای ایران می گذرد ، هست!
پیشتر نیز به خاطر آن که در فلان کشور ، دختران محجبه را به مدرسه راه نمی دهند یا به دلیل این که در کشوری دیگر کتابی با محتوی نامناسب نوشته شده است ، وزیران خارجه وقت ، مورد استنطاق قرار گرفته بودند!

اکنون نیز برخی نمایندگان وزیر امور خارجه را به مجلس فراخوانده اند که بیا و پاسخ بده چرا در برابر بیداری اسلامی مردم برخی کشورهای آفریقا و خاورمیانه فعال نیستی؟!
بحث صالحی و غیر صالحی نیست ؛ سخن این است که واقعاً نمایندگان مجلس انتظار دارند وزارت خارجه درباره بیداری اسلامی در این چند کشور عربی چه کند؟ بیانیه دهد؟ دولت ها را محکوم کند؟ سفیرانشان را فرا بخواند؟ سفیرانمان را فرا بخواند؟ برای انقلابیون باروت بفرستد؟ شب نامه پخش کند؟ اعضای سفارتخانه هایمان بروند سنگ پراکنی کنند؟ وزارت خارجه چه کند که هم آقایان راضی باشند و هم متهم به دخالت در امور داخلی دیگران نشویم و مهم تر از همه این که انقلابیون متهم به رابطه با تهران نشوند؟ اتفاقاً خیلی اوقات سکوت هوشمندانه بهتر از هیاهوی نابخردانه است.

بحث بیداری اسلامی در چند کشور عربی ، یک موضوع صرفاً دیپلماتیک نیست که وزارت خارجه پاسخگویش باشد؛ این ، موضوعی فراتر از دستگاه رسمی سیاست خارجی است و بیش از ان که دولت ها در این وادی وارد شوند ، وظیفه پارلمان ها ، رسانه ها ، نهادهای مردم نهاد ، علما و روشنفکران است که در این عرصه ورود پیدا کنند و حتی گاه بر خلاف مواضع اعلامی ، اتخاذ موضع کنند.
از این رو ، اگر واقعاً در باره قیام های مردمی در خاورمیانه و آفریقا کوتاهی شده ، خود مجلسی ها به عنوان عالی ترین نهاد غیر دولتی در ایران متهم ردیف اول این قصور و تقصیرند نه وزارت خارجه ای که ناگزیر از بسیاری از محدودیت ها و معذوریت هاست.

بله! اگر سؤال نمایندگان ، مصداقی و مشخص بود که مستقیماً به حوزه عملکردی وزارت خارجه مربوط شود  می شد آن را پذیرفت مانند این که "چرا وزارت خارجه دولت بنغازی در لیبی را به رسمیت نمی شناسد؟"
تازه ، همین مورد هم از صفر تا صد در اختیار وزارت خارجه نیست و کلیت نظام باید درباره آن تصمیم بگیرد و نهایتاً وزارت خارجه اعلام و اعمال کند.

سؤال کنونی نمایندگان ، کلی گویی و شعاری است و قاعدتاً هم جوابی شعاری خواهد داشت که با هیچ متر و میزانی قابل سنجش نیست و در نهایت می ماند موضع سیاسی نماینده ها نسبت به وزیر که از جواب او مثلاً متقاعد بشوند یا نشوند(!)

نمایندگان محترمی که دلشان برای بیداری اسلامی در شمال آفریقا و جنوب شبه جزیره عربستان شور می زند ، بهتر است کمی به فکر مردم خودمان باشند که با هزار منت و تیتر و مصاحبه و این که این پول مال امام زمان است و ... چهل و چهار هزار تومان می گیرند و چندین برابرش را بر می گردانند. بروند گیر بدهند به وزارت نفت که این چه بنزینی است که تولید می کنید و ملت را سرطانی می کنید؛ بروند از آقایان و خانم های مسوول بپرسند که این چه وضعیتی است که یک کارمند بیچاره برای پر کردن دو - سه تا دندان ، باید حقوق یک ماهش را بدهد؟ مسوولان را به پارلمان بکشند و سین جیم شان کنند که این چه وضع محافظت از محیط زیست است ؟ به فکر جوانانی باشند که از بیکاری و افسردگی و تجرد ، به هزار بیراهه افتاده اند و هزاران "مساله واقعی" دیگری که خودشان بهتر از همه می دانند و موقع تبلیغات انتخاباتی ، خوب فریادشان می کنند!

بیداری اسلامی در جهان عرب ، هر چند رویدادی خجسته است اما مبارک تر از آن ، بیداری پارلمانی در ایران خودمان است که "اگر بشود چه شود"!