عصرایران ؛ احسان محمدی - مرد همینطور که شیشه عسل را توی دستش میچرخاند از بالای عینک نگاهم کرد و با جدیت گفت:
- عسله!
انگار من گفته باشم مربای هویج است!
برچسب کاغذی روی شیشه در آمده بود. نه تاریخ تولیدی، نه مهر استانداردی و نه حتی عکس زنبور عسلی! هیچ!
یاد مقالههایی افتادم که سالهاست در مورد مواد غذایی قلابی میخوانم. از شوخیهای توئیتری که «سوسیس و کالباس را از گوشت گربه درست میکنند» تا ویدیوهایی از چرخاندن دوربین در کارگاههای کثیف که از توی بشکههای آبی، میوه گندیده بیرون میآورند برای تولید لواشک!
مرگ و میر ناشی از سرطان معده یکی از سه-چهار عامل اصلی مرگ ایرانیان است و بیشتر مردم اعتقاد دارند «آقا همه مواد غذاییمون شده شیمیایی! اصلاً نمیدونیم چی توشه!»
واقعیت این است که با احترام تمام به مُهر استاندارد روی بستهبندی مواد غذایی، تقریباً ایمان دارم بسیاری از خوراکیهای در شرایط غیربهداشتی تولید میشوند و هر جا ببینم نوشتهاند «100 درصد طبیعی» بیشتر شک میکنم که 100 درصد تقلبی است.
عسل موجود در بازارهای ایران چه در قوطی و چه در شیشه یکی از همین شوخیهای «100درصد طبیعی» است، اگر همه زنبورهای جهان را یکجا جمع کنید هم بعید است بتوانند این همه عسل «طبیعی» فقط برای مصرف کشوری مثل ایران تولید کنند.
عسل تقلبی را معمولاً با ترکیبی از گلوکز صنعتی، نشاسته ذرت، آرد، رنگ و حتی آب قند و ژلاتین میسازند، جوری که حتی یک زنبور عسل هم از کنارش رد نشده باشد اما فروشنده با اطمینان میگوید:
- این با عسلای دیگه فرق داره، 100 درصد طبیعیه!
بالاتر از نظارتهای قانونی، چیزی وجود دارد به اسم شرف و انسانیت که امیدواریم تولیدکنندههای مواد غذایی به آن باور بیشتری داشته باشند. حداقل به این دلیل که ممکن است عزیزان خودشان هم از این محصول استفاده کنند!
پربیننده ترین پست همین یک ساعت اخیر