آستانه تحمل

گفت شما نمي دانيد جلسه عيد ديدني سياسي شد و اين عواقب دارد. گفتم نگران نباش درددل دوستانه يي بود که... اما ايشان متقاعد نشدند و با عصبانيت از ما خداحافظي کردند.

به وسيله پيام کوتاه به مراسمي در ساعت 10 صبح روز سه شنبه مورخ 19/ 9/1387 در تالار انديشه دعوت شديم و ساعت 40/10 در آدرس فوق حضور پيدا کرديم.

سالن تقريباً پر شده بود و هيچ اطلاعي از کم و کيف برنامه و مهمانان آنها نداشتم. بعد از چند دقيقه يک نفر آمد و گفت آقاي کروبي تشريف آوردند.

آقاي کروبي آمدند، با تواضع هميشگي و با صميميت تمام بعد از مصاحفه و احوالپرسي با اطرافيان نشستند. هنوز از نفس نفس با عجله آمدن و خوش وبش هاي صميمانه نيفتاده بودند که مجري برنامه ايشان را به پشت تريبون دعوت کرد. کوتاه و غيررسمي صحبت کردند، ظاهراً قصدشان فقط حضور در مراسم عيد ديدني مردمي بود.

بعد از آن يکي از برگزارکنندگان مراسم آقاي قادري نماينده سابق پاوه و جوانرود را به سخنراني فرا خواند. ايشان نيز چون کنار من نشسته بود از سر تواضع و فروتني تعارفي کردند و بدون هماهنگي قبلي گفتند آقاي صمدي صحبت مي کنند.

هنوز پاسخ به لطف و تعارف ايشان تمام نشده بود که مجري، برنامه جالب و آرام بخش، هنرمندان (موسيقي عرفاني) را قطع و بنده را به پشت تريبون دعوت کرد و مرا بدون اعلام و آمادگي قبلي در مقابل عمل انجام شده قرار داد. در فاصله رفتن به روي سن و در يک لحظه فکرهاي متفاوتي به ذهنم خطور کرد. از چه بگويم؟... کوتاه باشد بهتر است.

بعد از ياد خدا و عرض تبريک و خيرمقدم، گفتم حضرت ابراهيم مي خواست فرزندش اسماعيل را قرباني کند، اما خدا اين اجازه را به ايشان نداد. ما مسلمانان اين مهم را هميشه به طور عام به صورت کلامي و حجاج به طور خاص هر ساله در اين ايام عملاً با قرباني کردن گوسفندان با انجام فرضيه ديني يادآوري مي کنيم، يا به عبارت ديگر اين حادثه تاريخي و ديني را بازخواني مي کنيم. سوال اين است بازخواني اين واقعه مهم براي چيست؟ براي انجام مناسک حج است؟ براي تکرار و عدم فراموشي است؟ يا...؟ فارغ از پاسخ هاي گوناگوني که هر کدام به نوعي درست هستند. اما آن رويداد يک پيام دارد، پيام آن جلوگيري از قرباني کردن انسان ها است. وضع مطبوعات را مي بينيم، رفتار انسان هاي روشنفکر که براي آزادي و استقلال کشور تلاش مي کنند. اين محدوديت ها در مناطق بيشتر ديده مي شوند به عنوان مثال، هر ساله در زاهدان مراسمي برگزار مي شد امسال نيز در سالروز معراج (مبعث) پيامبر اکرم(ص) برگزار شد. و با خبر شديم که تعدادي از دست اندرکاران آن مراسم با مشکل روبه رو شده اند. در کردستان نيز عرصه به روي مطبوعات و هنرمندان تنگ شده و گويا برگزاري کنسرت ها با مشکلاتي روبه رو است.

اين محدوديت ها براي کساني که دل شان براي اين مملکت و ملت مي تپد و هدفي جز اعتلاي کشور ندارند مناسب نيست. هرساله به مناسبت عيد قربان مراسمي توسط کردهاي مقيم مرکز که ويژه کردها خصوصاً اورامي هاي اهل سنت است برگزار مي شود. اما نگاه برگزارکنندگان نگاه مذهبي متعصبانه منفي نيست بلکه نگاه انساني است که به همين دليل از همه اديان و مذاهب و اقوام و زبان ها در آن حضور پيدا مي کنند. وقتي به اينجا مي آيند احساس غربت نمي کنند.

اگر به ترکيب جمعيت سالن توجه کنيد خواهيد ديد در اينجا کرد، فارس، لر، ترک، بلوچ، ترکمن، مازندراني و گيلکي شيعه و سني و حتي اقليت هاي ديني نيز حضور دارند اينجا نمادي از وحدت و همگرايي ملي است و خوشبختانه امروز شخصيت محترمي از خطه زاگرس اما در جايگاه ملي مهمان اين مراسم هستند و آن کسي نيست جز آقاي کروبي. ايشان هميشه مدافع مردم عملگرا و وحدت طلب بودند، حضور ايشان فرصت مغتنمي ايجاد کرد تا درد دل هايمان را از سر دلسوزي بيان کنيم.

مطالب فوق با ابراز احساسات حضار روبه رو شد اما نکته مهم و عجيب اينکه در پايان مراسم جهت تشکر از برگزارکنندگان و خداحافظي به نزد يکي از آنها رفتم. ايشان به شدت مضطرب و نگران و تا حدي معترض به سخنان بود. علت را جويا شدم.

به همراه خانواده در مسير برگشت به فکر فرو رفتم نکند حرف هاي من... همه را مرور کردم و در نهايت همه اين نگراني را ناشي از ايجاد فضاي ترس و ناامني رواني و عميق در لايه هاي اجتماعي ديدم که جاي تاسف دارد و لازم است عقلا براي تلطيف و تعديل کردن فضاي ايجاد شده چاره انديشي کنند و آستانه تحمل را بالا برده و فضاي رواني جامعه را آرام تر و امن تر کنند. براي تسلي خاطر فرد مضطرب اس ام اس زير را فرستادم؛ آقاي... با سلام ببخشيد، شرکت مان در مراسم عيد قربان باعث رنجش شما شد. نيت مان خير بود. خداوند اعمال را با نيت مي سنجد، حاکميت نيز سطحي نگر نيست.

یادداشت روز اعتماد- سيدمعروف صمديه

کانال عصر ایران در تلگرام