هر قدر ائتلاف اصلاح طلبان و حامیان دولت می کوشد بحث رقابت را به وسیله اختلاف بدل نشود جناح مقابل که به «نابرجامیان» شهرت یافته بی میل نیست چنین رقابتی در صحن رخ دهد.

عصر ایران؛ مصطفی داننده - هر چند انتخابات مجلس دهم را می توان فصل تازه ای در تقسیم بندی های سیاسی و گذار از دو گانه اصلاح طلب - اصول گرا به «برجامیان» و «نابرجامیان» دانست و با این نگاه اصول گرایان میانه رو و اصلاح طلبان را در یک طیف تعریف کرد اما اگر بحث بر سر رقابت و استمرار دو جریان سیاسی کشور بعد از پایان دور دوم انتخابات ولو درون طیف برجامی ها باشد می توان گفت هر یک عزم خود را جزم‌کرده‌اند تا نامزد خود را به کرسی ریاست مجلس دهم برسانند.

از این منظر علی لاریجانی نامزد مطلوب اصول‌گرایان میانه است و عارف نامزد مورد نظر اصلاح‌طلبان. با این حال از نگاه اعتدالی هر دوی اینها در جریان اعتدال تعریف می‌شوند و این یعنی برای جریان اعتدال و دولت چندان تفاوتی ندارد که لاریجانی بر کرسی ریاست مجلس تکیه بزند یا عارف.

در این میان با تجربه تر ها در مقام توصیه می گویند طرفداران این دو نامزد به این نکته توجه کنند حال که جریان اعتدال (اصلاح طلب و اصول‌گرای حامی دولت) با ائتلاف توانسته‌‌اند کرسی‌های اکثریت مجلس را به دست آورند مراقب باشند طعم شیرین پیروزی را با رقابت برای کسب کرسی ریاست مجلس تلخ نکنند و البته بر این باورند هم عارف و هم لاریجانی هر دو توان ریاست مجلس را دارند.

استفاده از شیوه اصول‌گرایان در مجلس هشتم برای انتخاب رئیس مجلس دهم

علی لاریجانی خود سابقه 8 سال ریاست قوه مقننه را در کارنامه دارد و عارف نیز 4 سال معاونت اول دولت اصلاحات و 3 سال نیز عهده دار وزارت ارتباطات بوده است. این سوابق نشان می‌دهد هر کدام از این دو بتواند رأی نمایندگان را به خود اختصاص دهد می تواند رییس مقتدری باشد.

در این میان جالب است که آن که اصرار دارد این رقابت را داغ کند و بر آتش آن بدمد همان جریانی است که بیشترین کرسی ها را از دست داده و از تقابل برجام طرفی نبسته است. آنها به دنبال این هدف هستند که میان اصلاح‌طلبان و اصول‌گرایان حامی دولت چنان اختلافی ایجاد شود که میوه آن را در انتخابات 96 بچینند. اختلافی که تا آخر مجلس با نمایندگان همراه می ماند و نمایندگان جریان اعتدال نمی‌توانند با یک نگاه مشترک به هدف خود برسند و مجلس تبدیل به دو قطبی اصلاح طلب و اصول‌گرا خواهد شد. درحالی که چنان که گفته شد تقسیم بندی سیاسی از اصلاح طلب و اصول گرا فراتر رفته و به دو گانه فراگیرتری بدل شده است.

برای اجتناب از این وضع اما راهکارهایی هم پیشنهاد می شود. از جمله این که از تجربه مجلس هشتم استفاده کنند که اصول‌گرایان بیرون از صحن به توافق رسیدند. در آن زمان حداد عادل رئیس مجلس هفتم و علی لاریجانی ( دبیر سابق شورای عالی امنیت ملی، رئیس سابق صداوسیما و وزیر سابق ارشاد) نامزدهای پست ریاست مجلس بودند و اکثریت قاطع مجلس نیز در اختیار اصول‌گرایان بود.

این جریان سیاسی برای اینکه نشان دهد اختلاف درون گروهی ندارد تصمیم گرفت قبل از آغاز رسمی مجلس هشتم، در جلساتی درون گروهی رئیس آینده مجلس را انتخاب کند. نمایندگان منتخب مجلس با حضور در فراکسیون اصول‌گرایان از میان لاریجانی و حداد، رای به ریاست علی لاریجانی دادند و بعد از این رای تنها لاریجانی برای ریاست مجلس هشتم نامزد شد و با رای اکثریت نمایندگان بر کرسی ریاست تکیه زد.

نمایندگان جریان اعتدال نیز این گزینه را طبعا مد نظر دارند. به گونه ای که قبل از تشکیل مجلس یک فراکسیون گسترده شکل بگیرد و ریاست مجلس را به رای گذارند و نمایندگان با یک تفاهم سیاسی رئیس آینده مجلس را انتخاب کنند تا اختلافی در صحن روی ندهد.
همچنین می توان به لاریجانی و عارف پیشنهاد کرد موضوع را در جلساتی بین خودشان طرح و به تصمیم واحد برسند.

این شیوه به راحتی می‌تواند به یک اختلاف احتمالی در مجلس دهم پایان دهد و بار دیگر نشان دهد جریان اعتدالی از احساس و هیجان فاصله دارد و قادر به تصمیم گیری در فضای عقلانی است.

کانال عصر ایران در تلگرام