ما و جناح های سیاسی ایران

 
جامعه متشکل از افراد و گروه های متفاوتی است که این تفاوت باعث آسان شدن شناخت گروه ها از هم دیگر در جامعه می شود .
 
حتی ما انسانها  با داشتن تفاوت در گفتار و کردار و اخلاقیات مورد پذیرش در جمع می شویم اگر تفاوت ها نبود شاید زندگی وحشتناک می شد .حتی فرض آن هم غیر قابل تصور ووحشتناک است . زنان ومردان یک شکل و یک مدل رفتاری در حقیقت ،جهان ماشینی که همه از ایجاد شدن آن وحشت دارند و هر گروه و جامعه ای که برای ایجاد چنین جامعه ای حرکت کرده است مورد تنفر جامعه جهانی و حتی ادیان بوده است چون این اختلاف از دیدگاه ادیان جزء ایات الهی است و هرکس بخواهد برای نفی آن مبارزه کند در حقیقت با ایات الهی در افتاده است .
 
اما همین تفاوت وقتی وارد سیاست می شود عده ای(حتی از مومنان ) به جد تلاش دارند آن را نفی کنند و همه افراد جامعه را به یک باور و یک اندیشه ملزم کنند که بعلت ساختار هستی که بنای آن در تفاوت و تضاد است تلاش آنها هم بیهوده ولی هزینه ساز است .
 
امروزه این حقیقت بر همه ثابت شده است که هستی در تضاد خود ایجاد زایش می کند .
 
سرما و گرما در عین تضاد بودن برای خلق در صحنه ای هستی است که اگر نباشند و یا یکی بر دیگری غلبه مطلق کند ما بیابان سوزان بدون حیات ،یا قطب سوزان بدون حیات خواهیم داشت. در صورتی که در جابجای گرما و سرما حتی در مقدار کم در بیابان و قطب حیات را خلق می کند .
 
در جامعه بویژه در جریان سیاسی یک جامعه پذیرش جریان های سیاسی متفاوت می تواند حیات سیاسی آن جامعه را پرنشاط و فضای جنب جوش وتلاش  برای ارائه اندیشه های نو به ارمغان بیاورد .
 
قران بسیار عمیق به این اختلاف ها نگاه می کند و به ما خبر می دهد که تا قیامت این اختلاف ها پا بر جاست اوکه هستی را خلق کرده  خودش در اخرت در باره این اختلاف ها قضاوت خواهد کرد .
 
ایه های 113 ،213 و145  بقره بر ادامه اختلاف و سرزنش کسانی که فقط خود را حق می داند می پردازد .
 
و نیزامام خمینی با شناخت هستی شناسانه از جهان تفاوت ها را قبول داشت و در صحنه سیاسی کشور هم به آن ارج می نهاد بعد آن یار سفر کرده ،رهبری هم بر ضرورت حضور دو جناح بر آمده نظام جمهوری اسلامی تاکید کردند .
 
اما انچه در دهه های گذشته جامعه را به چالش کشیده و بعضا عده ای را به فکر حذف جناح و احزاب از صحنه سیاسی ایران انداخته است عدم توافق سران جناح ها بر وجود توامان و نحوه مدیریت اختلافات موجود فی مابین بوده است .
 
بطور کلی هچیگاه سران جناح ها در ایران با هم دیدار رسمی و مذاکره برای تعریف مرز برخورد نداشته اند و از دور به هم خط نشان کشیده اند و وقتی این اختلاف به بین طرفداران رسیده است به کفر همدیگر شهادت داده اند کمر به قتل هم بسته اند .
 
این در حالی است که جوامعی که پیش از ما به مردم سالاری تن در داده اند . به فکر مدیریت اختلاف ونحوه بیان دیدگاه ها به توافق رسیده اند در هیچ کشوری نمی توانید سراغ داشته باشید که جناحی و یا حزبی ،حزب رقیب را به ضدیت با نظام حاکم متهم کند.
 
چون پذیرش نظام سیاسی امری بدهی تلقی می شود . به ذهن هیچ کس خطور نمی کند که بتواند کسی را متهم به  ضدیت با نظام سیاسی کشور کند .
 
این رفتارچند پیامد غیر مستقیم دارد شکستن قبح ضدیت با نظام، ایجاد فاصله غیر واقعی بین جناحهای  داخلی و محال بودن توافق آنها و لووس شدن ضدیت با نظام  .
 
بنابراین سران جناح ها که بر آمده از نظام سیاسی باید توافق کنند که در باره برنامه های مبارزه و مناظره کنند نه در باره نظام سیاسی کشور ولی در ایران بر عکس عمل می کنیم .
 
با نگاهی کارشناسانه به فضای سیاسی ایران در می یبابی که جناح های سیاسی در مقاطع مختلف تاریخی از نظر طرح مسائل جابجا شده اند مثل در باره ولایت فقیه و اقتصاد ،سیاست خارجی ،فرهنگ  حرفهای را که جناح راست در گذشته می زده است جناح چپ امروز می زند آن هم با اندکی تغییر .
 
امام امت که از نزدیک این اختلاف ها را زیر نظر داشت در جواب نامه 29/7 1367محمد علی انصاری کرمانی چنین مرقوم می فرمایند : این مسئله روشن است که بین افراد و جناحهاى موجود وابسته به انقلاب اگر اختلاف هم باشد، صرفاً سیاسى است ولو اینکه شکل عقیدتى به آن داده شود، چرا که همه در اصول با هم مشترکند و به همین خاطر است که من آنان را تأیید مى‏نمایم. آنها نسبت به اسلام و قرآن و انقلاب وفادارند و دلشان براى کشور و مردم مى‏سوزد و هر کدام براى رشد اسلام و خدمت به مسلمین طرح و نظرى دارند که به عقیده خود موجب رستگارى است. اکثریت قاطع هر دو جریان مى‏خواهند کشورشان مستقل باشد.
 
این نشان می دهد که انها در مبانی با هم هیچ فرقی ندارند فقط در تاکتیک آن هم در زمان با هم مختلف هستند .
 
ولی در کشوری مثل امریکا گاهی اندیشه های جناح ها فاصله ای بسیاری با هم دارد ولی آنها فردای انتخابات در باره نحوه تامل با توجه به پیروزی یکی  جلسه تشکیل می هند و با هم به توافق می رسند .
 
خدا نکند که فرمایش حضرت امیر (ع) در باره یارانش در باره ما صادق باشد که ما در ایمان مان باهم  نیستیم ولی آنها در کفرشان متحد هستند .
 
این معضل حل نمی شود مگر بدست سران جناح راست حضرت الله مهدوی کنی و اقای خاتمی که باید با هم بنشینند و در باره نحوه مدیریت گفتمان بین جناحی توافق کنند .
 
البته شاید در شرایط کنونی ایت الله هاشمی رفسنجانی به عنوان مرضی الطرفین بتوان جلسه ای را تشکیل دهد بر مبنای منشور وحدت این برادران را به توافق برساند .
 
این توافق باعث خواهد شد که تند روها به حاشیه بروند و گردونه بدست عقلا اداره شود .
 
 در صورت به توافق رسیدن سران جناحها بحث ها ی کارشناسی مطرح خواهد شد و هر گروه در طول زمان به تبین و اصلاح الگوی خود خواهد پرداخت و پاسخ گو به اشکلات الگوی ارئه شده خود خواهدبود و این در طول زمان برای جامعه ایران رشد سیاسی و فرهنگی ببار خواهد آورد .
 
اما در حال حاضر در نبود این توافق شاهد تهمت های مختلف افراد وابسته به جناح ها به همدیگر هستیم که این اتهام پراکنی جز هزینه برای نظام چیزی ندارد .
 
هر عقلی می داند وقتی همه افراد حاضر در حکومت دارای چند تهمت ثابت نشده باشد اعتماد عمومی از آن حکومت ،آهسته آهسته رخت می بدد و روز فرا می رسد که علاقمندان این نهضت بزرگ با حسرت به اشتباه های فکر می کنند که می شد با اندک تدبیر حل وفصل نمود .
 
لازم به ذکر است اتفاق های بد و بنیان کن یک شبه اتفاق نمی تفتند بلکه به مرور زمان و آهسته آهسته اتفاق می افتند و چه بسا ادمهای بسیار تیز بین و صاحب کمال هم از وقوع آنها غافل می شوند.