سال ۱۹۸۸ است و دانشجوی کنجکاوی به نام رابرت تپان موریس، تصمیم میگیرد یک «آزمایش» کوچک انجام دهد. او برنامهای مینویسد تا به آرامی در اینترنت آن زمان بچرخد و فقط اندازهی آن را محاسبه کند. ایدهی بیضرری به نظر میرسد، مگر نه؟
به گزارش زومیت، ولی اوضاع به شکلی فاجعهبار از کنترل خارج شد. یک «خطای» برنامهنویسی ساده، این آزمایش را به اولین پاندمی دیجیتال تاریخ تبدیل کرد. «کرم موریس» با سرعتی دیوانهوار شروع به تکثیر خودش کرد و تنها در ۲۴ ساعت، حدود ۱۰ درصد از کل اینترنت آن زمان را آلوده کرد.
ماجرا خیلی زود به تیتر اول خبرها تبدیل شد. صحبت از فلج شدن مؤسسات بزرگی مثل ناسا، هاروارد و دانشگاههای معتبر دیگر بود. سیستمها از کار افتادند و برخی مجبور شدند تا یک هفته همهچیز را از برق بکشند تا از شر این مهمان ناخوانده خلاص شوند. اینترنت ۱۹۸۸ که دنیایی کوچک و آکادمیک، حتی قبل از وبجهانی بود، در آشوب کامل فرو رفت.
اما جزئیات فنی دقیق این کرم چه بود که آن را اینقدر خطرناک کرد و خود موریس چطور با یک اشتباه کوچک و ساده، هویت خودش را برای FBI لو داد؟
موریس که به شوخطبعی و بازیگوشی معروف بود، احتمالاً پیش از انتشار برنامهی بهظاهر «بیضرر» خود در فضای آنلاین، احساس بدی داشت، زیرا شواهدی از این تردید در شیوهی انتشار کرم به چشم میخورد. طبق گزارش FBI، «او با هککردن یکی از کامپیوترهای مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT)، کرم را از ترمینالش در دانشگاه کرنل ایالت نیویورک منتشر کرد.»
کرم موریس به زبان C نوشته شده بود و سیستمهای مبتنی بر BSD UNIX مانند دستگاههای VAX و Sun-3 را هدف قرار میداد. به طور خاص، افبیآی مینویسد که این کرم «از یک در پشتی در سیستم پست الکترونیکی اینترنت و خطایی در برنامهی Finger که برای شناسایی کاربران بود، سوءاستفاده میکرد.»

برخلاف ویروسهای کامپیوتری، کرمی که موریس طراحی کرده بود نیازی به برنامهی میزبان نداشت و میتوانست خودش را تکثیر کند و به طور مستقل گسترش یابد.
کندی شبکه، تأخیر در پیامرسانی و کرشکردن سیستمها از علایم اصلی کرم موریس بودند
خوشبختانه، کرم موریس برای تخریب فایلها نوشته نشده بود. اما همان «پیامدهای ناخواسته» باعث شدند شبکهها بهشدت کند شوند. همچنین تأخیر در پیامرسانی و کرشکردن سیستمها هم از علایم اصلی آن بودند. خیلی زود این اتفاق به تیتر داغ اخبار حوزهی کامپیوتر تبدیل شد، البته از بدترین نوع ممکن.
برخی مؤسسات برای خلاصشدن از این کرم در سریعترین زمان ممکن، چارهای نداشتند جز اینکه سیستمهایشان را کاملاً پاک کنند و شبکههایشان را تا یک هفته از برق بکشند.
در میان قربانیان کرم موریس، نام مؤسسات بزرگی چون دانشگاه برکلی، هاروارد، پرینستون، استنفورد، جانز هاپکینز، ناسا و آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور به چشم میخورد.
درحالیکه کارشناسان شبانهروز برای یافتن راهحلی جهت پاکسازی کرم تلاش میکردند، پرسش بزرگتری مطرح شد: چه کسی این کرم را ساخته و منتشر کرده بود؟ مشخصاً خالق چنین برنامهای باید با عواقب کارش روبهرو میشد، به همین دلیل، پرونده را به افبیآی سپردند.
ظاهراً موریس سعی کرده بود بهصورت ناشناس در مورد این کرم توضیح دهد و عذرخواهی کند، اما یکی از دوستانش ناخواسته با فاش کردن حروف اول نام او، موریس را به دردسر انداخت.
هدف رابرت موریس از ساخت کرم، تخریب یا جاسوسی نبود
بازجوییهای افبیآی و بررسی فایلهای کامپیوتری درنهایت تأیید کردند که موریس همان عامل اصلی انتشار کرم است. او تحت قانون کلاهبرداری و سوءاستفاده کامپیوتری سال ۱۹۸۶ که تازه تصویب شده بود، متهم شناخته شد.
در سال ۱۹۸۹، موریس بهخاطر تخلفاتش در دادگاه حضور یافت و محکوم شد، اما به زندان نرفت. دادگاه او را موظف کرد جریمه بپردازد، مدتی تحت نظارت آزادی مشروط باشد و ۴۰۰ ساعت کار خدماتی برای جامعه انجام دهد.
در نوامبر ۱۹۸۸، اینترنت هیچ شباهتی به دنیایی که امروز میشناسیم، نداشت. برای مثال، وب جهانی (WWW) اصلاً معرفی نشده بود، پدیدهای که چند سال بعد، در دههی ۱۹۹۰، تجربهی اصلی وبگردیهای کاربران اولیهی اینترنت را شکل داد.
در آن زمان، ستون اصلی اینترنت را شبکهای به نام NSFNET تشکیل میداد؛ جانشین تازهتأسیس آرپانت که از دل پروژههای دفاعی آمریکا بیرونآمده بود. هدف NSFNET گسترش این زیرساخت از حوزهی نظامی به دنیای دانشگاهی بود و در نتیجه جامعهی علمی را هم در شبکهای جهانی گرد هم آورد.
بد نیست یادآوری کنیم که NSFNET در سال ۱۹۹۵ از رده خارج شد و جای خود را به اینترنت تجاری داد؛ همان اینترنتی که در دههی ۹۰ با رشد ISPهای خصوصی و شبکههای پرسرعتتر، پایههای دنیای آنلاین امروز را ساخت.
کرم موریس تنها در ۲۴ ساعت حدود ۱۰ درصد اینترنت آن زمان را فلج کرد
بنابراین وقتی میگوییم کرم موریس حدود ۱۰ درصد از اینترنت را فلج کرد، منظور این است که طبق برآوردهای آن زمان، از میان حدود ۶۰ هزار سیستم متصل به اینترنت، نزدیک به ۶ هزار سیستم آلوده و دچار اختلال شدند.
افزون بر این، دربارهی هزینههای سنگین این حادثه، برآوردها از حدود ۱۰۰ هزار دلار تا چند میلیون دلار متفاوتاند، بسته به میزان خسارت و زمان بازیابی شبکهها.
با گذشت چندین دهه، کرمهای کامپیوتری همچنان یکی از ترسناکترین پدیدهها در دنیای دیجیتال باقیماندهاند. برای مثال سال گذشته خبری از ظهور نخستین کرم مبتنی بر هوش مصنوعی، موسوم به Morris II منتشر شد؛ نسخهای مولد از همان ایدهی اولیه که نشان میدهد تهدیدهای دیجیتال نیز مثل خود فناوری، تکامل یافتهاند.