نخستین چیزی که درباره کاکاپو توجه شما را جلب میکند، چاق و گرد بودن آن است. این پرنده گونهای طوطی بزرگ و بدون قدرت پرواز است که تنها در نیوزیلند زندگی میکند.
به گزارش فرادید، این طوطیها سر و بدن گرد و بامزه، چهرهای شبیه جغد و پاهای محکم دارند و بزرگترین گونهی طوطیهای زندهی امروزی محسوب میشوند. نرها میتوانند تا ۶۴ سانتیمتر طول داشته باشند و وزنشان به نزدیک ۴ کیلوگرم میرسد. کاکاپوها همچنین جزو پرندگانی با عمر بسیار طولانی در جهان هستند و تخمین زده شده که تا بیش از ۹۰ سال عمر میکنند.
نام «کاکاپو» (kākāpō) در زبان مائوری به معنی «طوطی شب» است که به خویِ شبگردی این پرنده اشاره دارد. اگرچه کاکاپو قادر به پرواز نیست، اما میتواند مسافتهای دراز را پیادهروی کند و مهارت بالایی در بالا رفتن از درختان دارد. آنها برای نگهداشتنِ تعادل از بالهای کوتاهشان استفاده میکنند تا از شاخهها بالا بروند یا از درخت بپرند.
کاکاپوها وقتی احساس خطر میکنند، بیحرکت میایستند و رنگ سبز خالخالی پرهایشان موجب میشود میان برگهای جنگل کم و بیش به چشم نیایند. پرهای نرهای کاکاپو بوی ویژهای دارد که دانشمندان آن را شیرین و گیاهی توصیف کردهاند. این بوی قوی ممکن است در جلب توجه مادهها نقش داشته باشد.
رفتار جفتگیری کاکاپوها هم ویژه است، چرا که آنها تنها گونهی طوطی هستند که رفتاری به نام «لِکینگ» از خود نشان میدهند: نرها چیزی شبیه صحنه میسازند؛ یعنی حفرهی کمعمقی به شکل کاسه در زمین میسازند. سپس درون این حفره مینشینند و با دو شکل صدا مادهها را فرامیخوانند: یک رشته صدای «بومِ» فرکانسپایین شبیه صدای شیپور بزرگ که با یک صدای زیر و تیز به نام «چینگ» همراه میشود. نرها ممکن است تا هشت ساعت پیوسته این صداها را تولید کنند و این کار را هر شب برای دو یا سه ماه ادامه دهند.
جمعیت کاکاپوها با ورود انسانها به نیوزیلند به شدت کاهش یافت و تا آستانهی انقراض در اوایل دهه ۱۹۰۰ پیش رفت.
کاکاپوها هر دو تا چهار سال یکبار تولیدمثل میکنند، آنهم زمانی که درختان ریمو میوهی فراوان میدهند. این میوهها سرشار از کلسیم و ویتامین D هستند؛ دو مادهی مغذی حیاتی برای تخمگذاری و رشد جوجهها.
کاکاپوها میلیونها سال در سراسر نیوزیلند در نبود شکارچیان طبیعی، به خوبی رشد کرده بودند، اما با ورود انسانهای پلینزیایی حدود ۷۰۰ سال پیش، جمعیت آنها رفتهرفته کاهش یافت. با استعمار نیوزیلند بهدست اروپاییها در اوایل قرن ۱۹، این روند شدت گرفت. تخریب جنگلها و ورود شکارچیان پستاندار مانند موش، گربه و راسو، کاکاپو را تا آستانهی نابودی پیش برد و در دهه ۱۹۰۰ کم و بیش به شکل کامل ناپدید شدند.
اما در دهه ۱۹۷۰، محیطبانان حدود ۲۰۰ کاکاپو با توانایی تولیدمثل را کشف کردند. آنها دههها برای محافظت از این پرندگان و تضمین آیندهی آنها تلاش کردند و آنها را به سه جزیره منتقل کردند؛ جزایری که در آن همه شکارچیان مهاجم از بین رفتهاند. در حال حاضر حدود ۲۴۲ کاکاپو در طبیعت وجود دارند و این گونه در فهرست گونههای در آستانهی انقراض شدید با خطر بسیار بالای نابودی کامل است.
پربیننده ترین پست همین یک ساعت اخیر