به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، در دنیای پرتنش کنونی، شمار نیروهای نظامی فعال و ذخیره کشورها یکی از مهمترین شاخصهای قدرت سخت به شمار میآید.
به گزارش خبرآنلاین، بر اساس دادههای منتشرشده از World Population Review ، چین، هند و ایالات متحده در صدر فهرست کشورهایی قرار دارند که بزرگترین ارتشها را از نظر تعداد نیروهای فعال در اختیار دارند. در ادامه، نگاهی به وضعیت نظامی ۱۰ کشور اول این جدول میاندازیم:
چین با ارتشی بزرگ و سازمانیافته، همچنان در صدر فهرست قرار دارد. ارتش آزادیبخش خلق چین علاوه بر نیروهای فعال، تعداد قابل توجهی نیروی ذخیره و شبهنظامی در اختیار دارد.
هند با داشتن بیشترین مجموع نیروهای نظامی در جدول، نقش مهمی در تعادل ژئوپلیتیکی جنوب آسیا دارد. ارتش این کشور متکی بر منابع انسانی گسترده و آموزشهای متمرکز است.
تعداد نیروهای آمریکا کمتر از چین و هند است.
کره شمالی با توجه به جمعیت محدود خود، یکی از بالاترین نرخهای سربازگیری در جهان را دارد. شمار بالای نیروهای شبهنظامی بیانگر سیاست نظامیسازی کامل این کشور است.
ارتش روسیه، با تکیه بر نیروهای حرفهای و زرادخانه هستهای، نقش کلیدی در امنیت منطقهای و درگیریهای بینالمللی دارد.
پس از آغاز جنگ با روسیه، ارتش اوکراین به سرعت گسترش یافت. با حمایت بینالمللی و بسیج گسترده مردمی، این کشور یکی از بزرگترین ارتشهای اروپایی را ایجاد کرده است.
ارتش پاکستان، یکی از بزرگترین ارتشهای جهان است و نقشی تعیینکننده در امنیت جنوب آسیا و توازن با هند دارد.
نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران شامل ارتش، سپاه پاسداران و بسیج، با تمرکز بر دکترین دفاعی و نیابتی، قدرت قابلتوجهی در خاورمیانه محسوب میشوند.
اتیوپی با وجود چالشهای داخلی، یکی از بزرگترین ارتشهای قاره آفریقا را داراست که عمدتاً درگیر درگیریهای مرزی و داخلی است.
کره جنوبی با داشتن یکی از گستردهترین نظامهای سربازگیری و ذخایر انسانی، در برابر تهدید دائمی از سوی کره شمالی آمادهباش کامل دارد.
با توجه به این آمار، روشن است که کشورهایی مانند چین، هند، و آمریکا همچنان در صدر قدرتهای نظامی قرار دارند، در حالیکه کشورهایی مانند کره شمالی و جنوبی به دلیل شرایط ژئوپلیتیکی ویژه، بهشدت نظامیشدهاند. در خاورمیانه، ایران و پاکستان جایگاه مهمی دارند و حضور گستردهای در موازنه قدرت منطقهای دارند.
توان نظامی یک کشور تنها با شمار نیروهای نظامی آن سنجیده نمیشود. عواملی مانند سطح آموزش سربازان، شرایط فنی تجهیزات و خودروهای پشتیبانی، و کیفیت فرماندهی راهبردی نقش مهمی در ارزیابی قدرت نظامی ایفا میکنند. این در حالی است که برخی کشورها با جمعیتی اندک، ساختار نظامی مستقل دارند؛ برای مثال منطقه ترانسنیستریا در مولداوی، با وجود آنکه توسط سازمان ملل به رسمیت شناخته نشده، ارتش مستقل خود را حفظ کرده است.
ارتش یکی از مهمترین ارکان حاکمیتی کشورهاست و وظیفه اجرای سیاستهای داخلی و خارجی و حفاظت از شهروندان را بر عهده دارد. برخی کشورها همچنان خدمت سربازی اجباری دارند که طی آن، هر شهروند ملزم به گذراندن دورهای در ارتش است.
در تحلیل توان نظامی یک کشور، فاکتورهایی چون دسترسی به تجهیزات (از خودروهای زرهی و سلاح تا سامانههای ارتباطی)، کیفیت آموزش نیروها و توان فرماندهی نظامی حائز اهمیتاند. با این حال، یکی از بنیادیترین معیارها، شمار نیروهای قابل اعزام به میدان است.
سربازان معمولاً در سه گروه طبقهبندی میشوند:
نیروهای فعال: افرادی که تماموقت در ارتش مشغول به خدمت هستند و در پایگاهها زندگی میکنند.
نیروهای ذخیره: افرادی که بهصورت پارهوقت در نیروهایی چون گارد ملی یا ارتش ذخیره خدمت میکنند.
نیروهای شبهنظامی: اعضای سازمانهایی نظامی، مانند «رنجرهای کانادا» یا «ژاندارمری فرانسه» که بهطور رسمی بخشی از ارتش نیستند.
بر اساس جدیدترین آمار، کشورهای زیر بالاترین مجموع نیروی نظامی را دارند:
شمار زیاد نیروهای ذخیره و شبهنظامی در کشورهایی مانند کرهشمالی، ویتنام و کرهجنوبی موجب شده که این کشورها در رتبههای بالای جدول قرار بگیرند، اگرچه نیروی فعال آنها محدودتر است.
اما اگر فقط نیروهای تماموقت فعال را در نظر بگیریم، چین با بیش از دو میلیون سرباز فعال، در صدر فهرست قرار دارد:
جالب آنکه سه کشور پرجمعیت جهان، چین، هند و ایالات متحده، بزرگترین ارتشهای فعال دنیا را نیز در اختیار دارند. آمریکا با وجود قرار گرفتن در رتبه سوم از نظر شمار نیروهای فعال، در جایگاه نخست هزینههای نظامی جهان ایستاده است.
نگاهی به توان شبهنظامی کشورها نیز چهرهای متفاوت از قدرت نظامی ارائه میدهد. بنگلادش، کرهشمالی و کرهجنوبی در این زمینه پیشتازند:
در نقطه مقابل، برخی کشورها هیچ نیروی فعال نظامی ندارند. از جمله این کشورها میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
کاستاریکا
ایسلند
لیبی
موریس
پاناما
در نهایت، ارزیابی توان نظامی یک کشور نیازمند نگاهی چندجانبه است؛ از ساختار نیروی انسانی گرفته تا کیفیت آموزش، تجهیزات و راهبرد. این مؤلفهها، در کنار هم، تصویر کاملتری از قدرت واقعی نظامی کشورها ترسیم میکنند.