هادی سلیمانی قره‌گل

کنش‌های خودجوش زیست‌محیطی در مناطق «پیرامونی»، در زمینۀ ضعف نهادی دولت، به صحنه‌ای برای بروز میل جامعه به «خودسازمان‌یافتگی» بدل شده‌اند؛ پویشی که از حفاظت طبیعت فراتر می‌رود و به صورت‌بندی قدرت اجتماعی از پایین می‌انجامد.

فراتر از خوانش‌های مقطعی و عاطفی، جامعه‌ی ایران نه منسجم و یکپارچۀ تام است، نه گسسته و فروپاشیده؛ بلکه از دل کشاکش میان نیروهای رسمی و غیررسمی، پیوندهای محلی، حافظه‌ی جمعی و الگوهای زیستن و بقا در زندگی روزمره، پیوسته و به‌گونه‌ای پرکشمکش و چندلایه، خود را بازآرایی می‌کند.