قانون کارما

پژوهشگران دریافته‌اند که کسانی که به کارما اعتقاد دارند، تمایل دارند اتفاقات خوب زندگی خود را نتیجهٔ شایستگی‌های اخلاقی‌شان بدانند؛ اما هنگامی‌که دیگران دچار مشکل می‌شوند، آن را به‌عنوان نتیجهٔ اشتباهات یا گناهان گذشتهٔ آن افراد تلقی می‌کنند. این تعصب، که «سوگیری مثبت نسبت به خود» یا Self-Positivity Bias نام دارد، باعث می‌شود عدالت کیهانی به جای اینکه ابزاری برای همدلی باشد، ابزاری برای توجیه رنج دیگران شود.

    مفهوم "کارما"، که یکی از باورهای دینی هندوها است، در معنای عامیانه‌اش دلالت دارد بر همان نکتۀ مولانا. یعنی: چونکه بد کردی زد بد ایمن مباش. و البته بر سخن سعدی هم دلالت دارد: تو نیکی می‌کن و در دجله انداز/ که ایزد در بیابانت دهد باز.

کارما به این معنا است که در زندگی «وقتی چیزی می‌کارید، حتماً درو خواهید کرد» تاجاییکه عواقب کامل اعمال خود را درک کنید. قانون کارما اصل علت و معلول، کنش و واکنش، عدالت کیهانی و مسئولیت فردی است.  قانون کارما برای سوق دادن شما بعنوان روح در سفر فردی‌تان در کیهان آغاز می‌شود. کارما زمانی به پایان می‌رسد که در توانایی خود برای عشق ورزیدن، کامل شده باشید.