یک دولت و چند سخنگو!

عصرایران - اخیرا رئیس جمهور اعلام کرده است که در دوره جدید فعالیت خود در دولت دهم قصد دارد  به جای یک سخنگو  ،چند سخنگو در دولت تعیین کند.

این اقدام اگرچه در برخی کشورها از سالیان قبل اجرایی شده و مثمر ثمر نیز بوده اما اجرای ان در ایران شاید نیازمند تأمل بیشتری باشد.

احتمالاً تعدد سخنگویان دولت ، منجر به تخصصی تر شدن کار خواهد شد به گونه ای که یک سخنگو عهده دار سخنگویی در حوزه اقتصاد خواهد شد ، دیگری مقوله فرهنگ را سخنگویی خواهد کرد ، دیگری سیاست و ... که البته از این منظر می توان تعدد سخنگو را اقدامی مناسب ارزیابی کرد. هر چند که بسیاری از مسائل را نمی توان صرفاً سیاسی یا انحصاراً اقتصادی دانست که باید فکری هم برای این امرو بین بخشی شود.

همچنین این سوال مطرح است که با توجه به سابقه نه چندان موفق دکتر الهام در سخنگویی - که با توجه به کثرت مشاغل اش هرگز نتوانست سخنگوی موفقی باشد- آیا احمدی نژاد برای تخصصی تر شدن پاسخگویی به این جمع بندی رسیده که سخنگویان متعدد در دولت بگمارد یا اینکه دلایل دیگر از جمله نداشتن گزینه جامع الاطراف و مناسب برای این پست او را به این تصمیم واداشته است؟

نکته دیگر ان که در شرایطی که وجود یک سخنگو در دولت بعضا به اظهارات ضد و نقیض میان او و مسوولان دیگر می انجامیده و گاه جنجال آفرین نیز شده است ، آیا تعیین چند سخنگو به بی ثباتی در موضع گیری ها و تعارض در اظهار نظر و یک کلام هرج و مرج اطلاع رسانی منجر نمی شود؟

 تعیین چند سخنگو می تواند راه همواری برای فرار از پاسخگویی نیز باشد چرا که بعید نیست در موضوعات "بین بخشی" سخنگویان موضوعات را به یکدیگر پاس بدهند و از پاسخگویی طفره بروند. البته باید منتظر ماند و دید که ملاک توزیع حوزه پاسخگویی بین سخنگویان دولت چه خواهد بود.

علاوه بر این آنچه که در تعریف سخنگو در ذهن متبادر می شود این است که موضعگیری رسمی و قاطع یک مجموعه از سوی سخنگو اعلام شود و شاید به همین دلیل است که به عنوان مثال در واکنش به اتفاقات سیاست خارجی خبرنگاران از سخنگوی وزارت خارجه درخواست اعلام موضع می کنند و در عرصه خارجی نیز حرف سخنگوی دستگاه دیپلماسی به عنوان موضع رسمی نظام مورد توجه قرار می گیرد.
در گذشته ، هرگاه اظهارات متعارضی بین مسوولان و سخنگو پیش می آمد ، موضوع بدین صورت حل و فصل می شد که دیگران نظر شخصی داده اند و نظر رسمی ، همان است که سخنگو گفته است.
حال اگر بین سخنگویان مختلف تناقض گویی شگل گیرد ، نظر رسمی را باید کدام نظر دانست؟

نکته دیگر که نمی توان از آن غافل بود این است که متاسفانه در ایران عنوان سخنگویی مترادف با "تکذیب کردن" و " محکوم کردن" شده و از همین رو می توان انتظار داشت که من بعد مراجع رسمی برای تکذیب و محکومیت ، متعدد شود!

البته ذکر یک نکته هم خالی از انصاف نیست که اجازه دادن به خبرنگاران برای دسترسی مستقیم به همه وزیران بعد از جلسات هیات دولت ، اقدام سازنده ای است که تا حد زیادی نیاز به سخنگو را کاهش داده است هر چند که این امر ، نافی ضرورت وجود سخنگو نیست.

در هر صورت احمدی نژاد به عنوان یک رئیس جمهور که علاقه خاصی به شکستن عرف و عادت در کشور دارد در یک ابتکار دیگر موضوع تعدد سخنگویان را در دولت در دستور کار قرار داده و باید منتظر ماند و دید که این طرح در مرحله اجرا به کجا ختم می شود هر چند که بی هیچ مبالغه ای باید گفت که خود احمدی نژاد سخنگوترین عضو کابینه است.