جنگل کهنسال ابر در خطر است. این توده‌ی جنگلی به واپسین سال‌های دیرزیستی خود نزدیک می‌گردد، بی آنکه نهال جوانی برای ادامه توالی این رویشگاه از خود برجای گذاشته باشد...

جنگل های کشور اوضاع نگران کننده ایی دارند. عضو هیات مدیره جمعیت دیده بان طبیعت شاهرود می گوید: بر اساس گزارش‌های منتشر شده، بیش از 90 درصد جنگل های کشور ناپایدارند. او ادامه می دهد: جنگل‌های هیرکانی – کاسپیانی شمال ایران در سال‌های گذشته از حالت پایدار خارج شده و به جنگل‌های ناپایدار تبدیل شده‌اند.

اما منظور از جنگل پایدار چیست و چرا باید برای ناپایداری جنگل ها نگران بود؟ جنگل پایدار جنگلی است که از توان بازسازی و فراهم آوردن امکان ادامه توالی خود برخوردار باشد. حیات جنگل های پایدار تجدید می شود اما در جنگل‌های ناپایدار به دلیل آنکه پایه‌های مادری که وظیفه‌ی تولید دانه را دارند خوراک کارخانه‌های چوب و کاغذ و دام ها می‌شوند، چرخه‌ی زندگی در جنگل دچار اختلال می‌گردد و اندک دانه‌های تولید شده‌ی درختان جوان نیز، پس از جوانه زدن فرصت تبدیل شدن به درختچه‌ها را هم نمی‌یابند. گله‌های گوسفند آن‌ها را درو می‌کنند تا بخشی از گوشت و ماست و دوغ مورد نیاز کشور فراهم آید.

گلزار علت اصلی افزایش جنگل خوری دام ها را رایگان بودن این مراتع برای کشور دانسته و گفت: در چنین چرخه ای جنگل در روندی آرام و تدریجی از بین می‌رود. بر اساس برآوردهای انجام شده، تنها 10 درصد پهنه‌های جنگلی شمال کشور را می‌توان در گروه جنگل‌های پایدار قرار دارد و جنگل های جلگه ای تقریبا به صفر رسیده است و هرچه باقی مانده از نوع کوهستانی است. اگر سطح جنگل‌های شمال کشور را بر اساس داده‌های سازمان جنگل‌ها 1.9 میلیون هکتار فرض کنیم، بیش 1.7 میلیون هکتار آن جنگل ناپایدار و در خوش‌بینانه‌ترین دیدگاه تنها 190 هزار هکتار آن جنگل پایدار است.

این در حالی است که آمارها نشان می دهد بیش از 3.5 میلیون راس دام در تنها باقی مانده های جنگل های کشور به چرا می روند و نهال های جوان را درو می کنند. از طرفی کاهش باران سالیانه و عوامل انسانی هم مزید بر علت شده و کمر به نابودی جنگل های کشور بسته اند.

بنا بر آمارهایی که گلزار در اختیار قرار می دهد در حال حاضر بیش از 3.5 میلیون واحد دامی در پهنه 800 کیلومتری جنگل‌های هیرکانی – کاسپیانی، مشغول دروی نهال‌های نورس جنگل‌ها شده اند. نظر به اینکه هر رأس دام در طول دوره 100 روزه چرا در این جنگل‌ها بیش از 200 اصله نهال را می‌خورد، می‌توان چنین برآورد کرد که سالانه 700 میلیون اصله نهال گونه‌های پهن برگ روییده از سطح خاک این جنگل‌ها، تنها در پی چرای دام از اندازه از بین می‌رود.

گلزار خبر تلخ دیگری هم از سرنوشت جنگل ابر می دهد: جنگل کهنسال ابر در خطر است. این توده‌ی جنگلی به واپسین سال‌های دیرزیستی خود نزدیک می‌گردد، بی آنکه نهال جوانی برای ادامه توالی این رویشگاه از خود برجای گذاشته باشد...

کانال عصر ایران در تلگرام