بازی استقلال و تراکتورسازی روز بدی برای فوتبال ایران روی سکوها رقم زد. شعارهایی داده شد که در پاسخ به اتفاقات هفته قبل تهران بود. شعارهایی که هیچ‌کدام‌شان، چه در تهران و چه در تبریز خوشایند نیست.

استقلال و تراکتورسازی در فضایی که فقط باید صدای سکوهایش را نمی شنیدیم، به نتیجه تساوی رسیدند. فوتبالی سرد و نه چندان ارزشمند، در فضایی حساس که به نظر می رسید باید اینگونه به پایان می رسید تا شاید اتفاق بدتری نیفتد.

بازی تحت تاثیر بازی پرسپولیس و تراکتورسازی هفته قبل بود. مسابقه ای که در آن شعارهای زشت و نکوهش شده هواداران پرسپولیس، باعث دلخوری مردم خوب آذربایجان شده بود. رفتاری ناپسند که در فضاهای احساسی این روزها بهانه ای شده بود برای عده ای تا از احساسات دیگران استفاده کنند. شعارهای روی سکوها در تبریز طوری بود که بهترین کار برایش این بود که صدای ورزشگاه را رسانه ملی قطع کند.

مسابقه اما سرد بود. سرد به خاطر جوی که استرس می افزود. استقلال بعد از چندین هفته بردهای باورنکردنی، در تبریز آن تیم هفته های اخیر نبود. تراکتورسازی هم بعد از خریدهای نیم فصلش، آن‌چنان هیجان انگیز و مثل نیم فصل قبل بازی بازی نمی کرد.

بازی در کل دو نیمه شاید به اندازه انگشتان دو دست موقعیت روی دروازه ها نداشت و در پایان با تساوی بدون گل به پایان رسید.

شاید تنها برنده این بازی سید حسین حسینی بود که رکورد گل نخوردن متوالی در لیگ برتر را شکست.

استقلال یک امتیازش را گرفت و تراکتور هم همین طور. حالا استقلال دو امتیاز دیگر هم از پرسپولیس عقب افتاده است و باید به همان میانه جدول بسنده کند. اگرچه روند فوتبالی اش، بهتر و بهتر پیش می رود.

تراکتورسازی هم سهمش از این بازی فقط یک امتیاز شد و خیلی به کارش نیامد. شاید تماشاگران روی سکوها هم دل‌شان خوش بود که رفتند هرچه دلشان خواسته، گفتند و تخلیه شدند. این همان نگاه اشتباهی است که در یک دهه گذشته، بیش از قبل به فوتبال لطمه زده است.

کانال عصر ایران در تلگرام