آقای علی آبادی! نمک بر زخم مردم نپاش

آقای علی آبادی فقط به این سوال پاسخ دهد که کسب فقط یک مدال، آن هم برنز تا به این جای کار که اکثر ورزشکاران ما یکی پس از دیگری شکست خورده و حذف شده اند، اگر ناکامی نیست، پس چیست؟

عصرایران- ای کاش محمد علی آبادی، دم فرو می بست و سخن نمی گفت تا چنین نمک بر زخم یک ملت نپاشد!

رییس سازمان ورزش که این روزها، میلیون ها نفر، انتظار عذرخواهی و کناره گیری اش را دارند، در واکنش به نتایج بسیار ضعیف کاروان المپیک ایران در پکن گفته است: "کاروان ورزشی ایران در المپیک ناکام نبوده است!" و سپس به توجیه این "فرمایش خودساخته"پرداخته که انبوه جمعیت با نیازهای ورزشی سازگار نیست و در سه سال نمی توان ورزش را به یکباره متحول کرد و سخنانی از این دست!

البته فارغ از شعارها و گزارش ها و وعده های پیشین -که هر کس از آقایان می شنید، فکر می کرد، تحولی شگفت انگیز در سازمان ورزش کشور در حال وقوع است- آقای علی آبادی فقط به این سوال پاسخ دهد که کسب فقط یک مدال، آن هم برنز تا به این جای کار که اکثر ورزشکاران ما یکی پس از دیگری شکست خورده و حذف شده اند، اگر ناکامی نیست، سپس چیست؟

نکند آقایان قصد دارند حتی از این سرافکندگی ملی نیز برای خود مدال افتخار بسازند و احیانا منتی هم بر سر مردم بگذارند؟!

آیا بضاعت ملت ایران همین وضعیت شرم آور کنونی است؟ مگر همین چهار سال پیش در المپیک آتن که آقای علی آبادی و تیمش بر صدر ورزش ایران نبوده اند، 6 مدال نیاورده ایم؟ (2 طلا، 2 نقره و 2 برنز) و مگر قبل از آن در المپیک سیدنی 3 طلا و یک برنز نگرفتیم ؟
اگر بخواهیم نمودار مدال های ایرانی در المپیک های بعد از انقلاب را ترسیم کنیم، این نمودار، همواره در حال رشد بوده، و در آتن به بهترین وضعیت خود رسیده است ولی گویا با سوءمدیریت موجود، این فواره به انتهای خط رسیده و قرار است به بدترین شکل ممکن سقوط کند و به همین دلیل است که پس از سپری شدن 12 روز از المپیک، تنها دلمان به یک مدال برنز خوش است که آن هم در رشته ای گرفته ایم که خود را از صاحب نامان آن در کل جهان می دانیم، در کشتی.
علی آبادی ، گفته است که سه سال ، زمان زیادی برای متحول کردن ورزش نیست ولی این را نگفته است که در سه سال می توان چنان مدیریتی به خرج داد که آن شش مدال المپیک گذشته هم به باد رود و به خاطره ای در دور دست ها تبدیل شود.

در چنین شرایطی کمترین انتظار از عالی ترین مقام ورزش کشور، این است که در سوگواره شکست های پی در پی کسانی که لباس ملی ما را پوشیده اند و در مقابل ملت های دیگر، یکی یکی بر زمین می خورند، اگر استعفا نمی کند(!) و اگر عذرخواهی را هم در شأن خود نمی بیند(!) لااقل همدرد ملت شود نه اینکه با کمال صراحت بگوید ناکام نبوده ایم و بعد هم به صغری و کبری چیدن بپردازد که هیچ تقصیری متوجه مسوولان ورزش نیست!

این گونه سخن گفتن، بیش از هر چیز، به نمک بر زخم پاشیدن می ماند، کاری که بسیاری از مسوولان ما خوب آن را می شناسند.

کانال عصر ایران در تلگرام