سرمقاله"جمهوری اسلامی": جستجوی موفقیت در برخورد حذفی!

روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:

با اینکه بیش از هشت ماه به انتخابات ریاست جمهوری مانده، تکاپوها برای برنده شدن در این انتخابات از هم اکنون درحال اوج گرفتن است. اینکه جناح‌های سیاسی و احزاب، کاری کنند که نظرها به انتخابات جلب شود و مردم برای حضور در پای صندوق‌های رای آماده شوند، بسیار خوب است ولی هنگامی که این فعالیت‌ها به مشاجرات کشیده می‌شود و رقبای سیاسی تلاش می‌کنند همدیگر را بی‌اعتبار کنند، قطعاً چنین اقداماتی برای کشور و حتی برای انتخابات نیز منفی و زیانبار است.

هر اقدامی برای تبلیغ خود و جلب نظر مردم به حزب و گروه و جناح و فرد مورد نظر خود باید با هدف بالا بردن اعتبار خود و اعتبار نظام باشد. این هدف، هنگامی محقق می‌شود که اقدامات تبلیغاتی با جهت‌گیری مثبت انجام شود نه منفی. وقتی یک حزب یا جناح سیاسی درصدد نفی دیگری بر می‌آید، این اقدام منجر به بی‌اعتبار شدن آن دیگری خواهد شد و طبعاً رقیب نیز به فکر ضربه زدن می‌افتد و درصدد بی‌اعتبار ساختن طرف مقابل بر می‌آید. نتیجه این می‌شود که طرفین نزد مردم بی‌اعتبار می‌شوند و هر دو از چشم مردم می‌افتند و این وضعیت برای مجموعه فعالان سیاسی کشور یک خطر بزرگ است.

خطرناک‌تر اینکه وقتی مردم با بی‌اعتباری فعالان سیاسی کشور مواجه می‌شوند، در جمع‌بندی اوضاع سیاسی و مدیریتی کشور اعتمادشان به اصل نظام خدشه‌دار می‌شود. در یک نظام حکومتی موفق، جناح‌ها و احزاب و فعالان سیاسی در عین حال که با همدیگر رقابت می‌کنند، باید طوری عمل کنند که تمام اقداماتشان موجب افزایش اعتماد مردم به نظام شود. در اینصورت است که نظام حکومتی پشتوانه مردمی خود را حفظ خواهد کرد و اعتمادها به نظام هر روز بیشتر می‌شود.

مسئولان کشور ما افتخار می‌کنند که حضور مردم در انتخابات بالای 60درصد است. اگر این حضور را با سایر کشورها حتی آنها که مدعی آزادی و دموکراسی هستند مقایسه کنیم، قابل افتخار کردن و بالیدن است ولی برای یک نظام اسلامی و انقلابی با سوابق درخشان فداکاری‌های مردم در اصل صحنه‌های انقلاب و در عرصه‌های دفاع مقدس و مقابله با تحریم‌های ظالمانه و فشارهای دائمی قدرت‌های سلطه‌گر، این میزان مشارکت مردمی نباید قانع کننده و قابل قبول دانسته شود. در اولین حضور بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در پای صندوق‌های رای که برای تغییر نظام حکومتی صورت گرفت و در انتخابات‌های سال‌های دهه اول عمر نظام جمهوری اسلامی درصد کسانی که پای صندوق‌های آراء حاضر می‌شدند بسیار بالاتر از انتخابات‌های اخیر بود. ما هنگامی می‌توانیم به حضور مردم افتخار کنیم که این حضور همواره بیش از گذشته باشد. به عبارت روشن‌تر، ما باید امروز خودمان را با دیروزمان مقایسه کنیم تا معلوم شود در چه وضعیتی قرار داریم نه اینکه در مقایسه با دیگران برای خودمان افتخارآفرینی کنیم.

در پاسخ به این سوال که چرا میزان مشارکت مردم در انتخابات نسبت به گذشته کاهش یافته، باید اعتراف کنیم که دو عامل در این کاهش موثر بودند؛ یکی عملکرد مسئولین و دیگری روش‌های منفی و تخریبی تبلیغاتی فعالان سیاسی و احزاب و جناح‌ها. در تعیین سهم هر یک از این دو عامل نیز تردیدی نیست که عامل دوم یعنی منازعات احزاب و جناح‌ها و فعالان سیاسی سهم بیشتری را به خود اختصاص می‌دهد و برای حل این مشکل، لازم است همه در روش‌های تبلیغاتی خود تجدیدنظر نمایند.

این تجدیدنظر به معنای نفی انتقاد جناح‌ها از همدیگر و یا از مسئولین دولتی نیست، بلکه تاکیدی است بر اینکه جناح‌ها و احزاب و فعالان سیاسی در نقد همدیگر از چارچوب انصاف و ضوابط اخلاقی و معیارهای اسلامی خارج نشوند. اگر این چارچوب و ضوابط و معیارها رعایت شوند، فعالیت‌های تبلیغاتی رقبای سیاسی نه تنها اشکالی ندارد بلکه بسیار لازم و مفید نیز خواهد بود و به افزایش حضور مردم در پای صندوق‌های انتخاباتی و تقویت همیشگی پشتوانه مردمی نظام جمهوری اسلامی منجر خواهد شد.

این روزها طرفین رقابت سیاسی، با توسل به دو مستمسک تلاش می‌کنند همدیگر را بی‌اعتبار کنند. یکی فیش‌های نجومی را بهانه قرار داده و دیگری تملک‌های غیرمتعارف در شهرداری تهران را. تردیدی نیست که به این هر دو موضوع باید رسیدگی شود و مراجع ذیصلاح باید با هر کس که در این دو موضوع تخلف کرده است برخورد قانونی کنند. کسانی که در این دو موضوع اطلاعاتی دارند نیز باید اطلاعات خود را در اختیار مراجع ذیصلاح قرار دهند تا این رسیدگی‌ها با قوت بیشتر انجام شود. راه صحیح برخورد با این مفاسد اینست، نه تبلیغات پرحجم جناح‌ها علیه همدیگر و به رخ کشیدن نقاط ضعف و نادیده گرفتن نقاط مثبتی که قطعاً در هر دو طرف وجود دارد. تفاوت این دو روش اینست که روش دوم موجب دلسردی و بی‌اعتمادی مردم نسبت به طرفین می‌شود و بیگانگان و دشمنان را تغذیه تبلیغاتی می‌کند ولی روش اول نه تنها دلسردی و بی‌اعتمادی ایجاد نمی‌کند بلکه اعتماد مردم به کارائی نظام جمهوری اسلامی را بالا می‌برد، دشمن را ناامید می‌کند و به سالم سازی مجموعه کارگزاران نظام منجر می‌شود.

کسانی که منافع ملی و مصالح نظام اسلامی را بر منافع زودگذر خود و حزب و جناح خود ترجیح می‌دهند، قطعاً روش اول را انتخاب می‌کنند و مردم نیز نشان داده‌اند که همین روش را می‌پسندند. در انتخابات هم همین روش جواب می‌دهد. بنابر این، فعالان سیاسی حتی اگر فقط به منافع خود در انتخابات فکر کنند نیز نباید به حربه نفی و تخریب متوسل شوند و باید این واقعیت را درک کنند که موفقیت را نمی‌توانند در برخورد منفی و حذفی جستجو کنند.