فردوسی پور؛ یک دست و دو هندوانه

  عصر ایران؛ سروش بامداد- «پیروزی تیم ملی فوتبال ایران بر برزیل را تبریک می گویم. مسابقه اسپانیا - برزیل را تماشا کنید. اوه! ببخشید. پیروزی والیبال ایران، نه فوتبال. اسپانیا – هلند و نه اسپانیا-برزیل.»

به این جملات سردر گم و آشفته، اگر توجه آزار دهنده به بیرون استودیو و نه نگاه به مخاطب و بیننده را اضافه کنیم، تصویری از عادل فردوسی پور- تهیه کننده و مجری برنامه ویژه جام جهانی فوتبال با عنوان «2014» - ارایه می دهد که از شب اول شاهد بودیم و جمعه شب به اوج خود رسید.

عادل فردوسی پور می خواهد با یک دست دو هندوانه بردارد: هم تهیه کننده باشد و هم مجری. از این رو در طول روز به جای استراحت و خواب کامل و مطالعه و آماده شدن برای حضور در مقابل دوربین، در گیر حساب و کتاب و کار اجرایی است و حاصل، یک عادل به هم ریخته و سرآسیمه است که به همه جا نگاه می کند الا به منِ بیننده!

 انگار فکر او متوجه همه چیز هست الا به آرامش استودیو و این شب ها با آن مجری محبوب همیشگی فاصله گرفته و حتی گاه می توانی از خود بپرسی اگر قرار است تمام حواس او به پشت صحنه و هماهنگی عوامل باشد جلوی دوربین چه می کند؟

چرا این قدر سر خود را به یمین و یسار می چرخاند؟ چرا این قدر نگران است؟ ما جلوی قاب تلویزیون نمی نشینیم که استرس های او -که از حد تحمل و توجیه خارج شده - به ما منتقل شود.

اشکال اصلی البته درنوع سیاست گذاری و مدیریت صدا و سیماست. شخص، یا باید مجری باشد یا تهیه کننده. ادامه این وضعیت قابل قبول نیست و در دراز مدت عادل فردوسی پور را به بهرام شفیع تبدیل می کند.

یادمان باشد جواد خیابانی هم اوایل متفاوت بود اما آن قدر درگیر برنامه های دیگر و اجرای کارهای نامرتبط با فوتبال شد که شد همین جواد خیابانی که هر گزارش او در شبکه های مجازی سوژه می پراکند. فردوسی پور البته در گزارش های خود سوتی نمی دهد و مثل پیمان یوسفی نیست که میشل پلاتینی را سپ بلاتر معرفی کند و بحث ما در اینجا تنها و تنها درباره نوع اجرای این شب های اوست. نه گزارش گری او و نه برنامه 90.

این را هم می دانیم فردوسی پور خواستاران و علاقه مندان فراوان دارد و نویسنده این سطور نیز یکی از آنهاست و چون دوستش داریم از او می خواهیم یکی از این دو هندوانه - اجرا و تهیه کنندگی – را زمین بگذارد. چون آشفتگی او اظهر من الشمس است. آن قدر به این سو و آن سو نگاه می کند و تازگی ها زیاد هم تپق می زند که واقعا دچار تشنج عصبی می شویم.  حال آن که حق ماست که لذت ببریم.

حق او هم هست که از این خوان نصیبی ببرد. اما اگر این قدر دوست دارد تهیه کننده باشد اجرا را به مجریان دیگری بسپارد و آن پشت تا می تواند سرش را به این سو و آن سو بچرخاند و هماهنگ کند.

به قاعده این انتظار وجود داشت که خود او به جام جهانی می رفت؛ اما نرفته است. دلیل آن هم روشن است. چون می خواسته تهیه کنندگی کند و 2014 را روی آنتن ببرد. وگرنه کسی که خود را «دیوانه فوتبال» معرفی می کند و ما البته عنوان «عشق فوتبال» را منصفانه تر و مودبانه تر می دانیم در روزهایی که همه عشق فوتبالی ها در برزیل اند در ایران چه می کند؟ بر این اساس باید به هر قیمت و با هر تکاپو خود را به برزیل می رساند اما می توان حدس زد که تهران را ترجیح داده تا برنامه را از دست ندهد.

از مجری برنامه ای با میلیون ها بیننده انتظار می رود «اجرا »کند نه این که دغدغه های یک تهیه کننده را روی آنتن ببرد. به من و شمای بیننده نگاه کند؛ با آرامش، با لبخند. به قدر کافی استرس داریم و تحمل استرس های عادل را نداریم. البته چون دوستش داریم اگر مربوط به تهیه کنندگی نباشد تحمل می کنیم اما می دانیم به خاطر آن هندوانه دوم است که از قضا سرخ تر و شیرین تر است .

به هر رو انتظار داریم این قدر آشفته و سردرگم نباشد و نکوشد این اضطراب را با اعلام افزایش تعداد پیامک های دریافتی بپوشاند.