عصر ايران - انگار اهالي فوتبال در حال خداحافظي با رقم هاي چند صد ميليوني هستند و اين روزها كمتر كسي است كه روزي چند بار از واژه ميليارد استفاده نكند.
يكي از دلايل اين شرايط عرب هاي سرمايه دار و دست به جيبي هستند كه پيشنهاداتشان هر كسي را وسوسه مي كند. چرا كه مثلا قرارداد 2 ميلياري با توجه به اينكه هر دلار 350 تومان است، مبلغي بالغ بر 7 ميليارد را نصيبت بازيكنان فوتبال مي كند و دقيقت به همين دليل است كه آنها توقع دارند تيم هاي داخلي حداقل يك ميليارد پرداخت كند.
جا به جا شدن اين "ميليارد"ها درحالي است كه بازيكنان فوتبال ايران با حرفه اي گري فرسنگ ها فاصله دارند و كمتر چهره اي است كه بتوان گفت قوائد حرفه اي را آنطور كه بايد، رعايت مي كند.
اين روند در شرايطي به وجود آمده است كه تيم هاي باشگاهي ايران همچنان "تيم" هستند و براي "باشگاه" شدن كاستي هاي زيادي دارند.
سئوال اين است كه آيا بهتر نيست تيم هاي باشگاهي به جاي نتيجه گرايي و پرداخت هزينه هاي سرسام آور، دنبال بهبود زير ساختها باشند و حداقل، "حداقل" فاكتورهاي لازم باشگاهي را براي خود فراهم كنند؟