نسیم حسن‌پور: به برزیل فکر می‌کنم

ایسنا - تیراندازی از جمله رشته‌های ورزشی است که سن و سال ورزشکار آنقدر‌ها هم در کیفیت عملکرد ورزشکار تاثیر‌گذار نیست حتی در برخی موارد تجربه‌ای که یک تیرانداز در طی سال‌ها کسب کرده کلید موفقیتش در برابر تیراندازان جوانتر محسوب می‌شود. "نسیم حسن‌پور" تیرانداز تپانچه ایران که در المپیک 2004 آتن حضور داشت هم حالا که 28 ساله است، می‌خواهد دوران طلایی ورزشکاری‌اش را تکرار کند.

او درباره چگونگی ورودش به تیراندازی و مسیر ورزشی خود به خبرنگار ایسنا می‌گوید: "خوشبختانه خانواده ورزشکاری دارم و خانواده‌ام همیشه از من حمایت کرده‌اند و از زمانی که یادم می‌آید یعنی حدود سه سالگی ژیمناستیک کار می‌کردم و به این رشته علاقه زیادی داشتم اما این رشته برای بانوان در ایران آنقدرها جای پیشرفت ندارد و نمی‌شود آن را ادامه داد به همین دلیل مجبور شدم این رشته را کنار بگذارم و پس از آن وقتی که به دبیرستان رفتم با توجه به این که رشته‌ام تربیت بدنی بود، برای اولین بار با تیراندازی آشنا شدم. آن زمان مربی‌ام چند نفر را برای تیراندازی انتخاب کرد. در آن زمان هیچ شناختی از این تیراندازی نداشتم حتی از این رشته متنفر بودم چون من را یاد جنگ و شکار می‌انداخت و چون شکار را دوست نداشتم فکر می‌کردم که تیراندازی هم خشن است و چنین فضایی دارد اما با این حال وارد این رشته ورزشی شدم."

" خاطرم هست زمانی که به تیراندازی رفتم دوستانم می‌گفتند که این رشته مردانه است و به گروه خونی‌ام نمی‌خورد. حالا که سال‌ها از حضورم در این رشته می‌گذرد فکر می‌کنم اگر دوباره به گذشته بازگردم باز هم تیراندازی را انتخاب می‌کنم. هر چند شاید سوارکاری را هم جدی‌تر دنبال می‌کردم اما آنچه که مسلم است این است که حتما باز هم ورزشکار می‌شدم. "

حسن‌پور با اشاره به روزهای اول حضورش در تیراندازی، ادامه می‌دهد: "باورم نمی‌شد که در تیراندازی استعداد داشتم و به سرعت پیشرفت کردم. در آن زمان حتی فدراسیون تیراندازی وجود نداشت و تنها یک انجمن برای این رشته بود. فکر می‌کنم حدود سه چهار ماه از ورودم به تیراندازی گذشته بود که در مسابقات کشوری به مقام سومی رسیدم. همه از عملکردم اظهار امیدواری کردند و حتی می‌گفتند که استعداد فوق‌العاده‌ای دارم. خاطرم هست که چندی بعد مسابقات انتخابی تیم ملی برگزار شد و من در این رقابت‌ها توانستم رکورد ملی پوشان را بزنم. از آن زمان بود که تیراندازی برایم حرفه‌ای شد. "

او سال 1380 وارد تیم ملی تپانچه ایران شد و برای اولین بار در سال 81 به مسابقات جهانی ایتالیا رفت: "یکسال بعد برای اولین بار به مسابقات جهانی ایتالیا اعزام شدیم که رکورد خوبی را ثبت کردم اما تجربه کمی داشتم. در همان مسابقات بود که توانستم رکورد ورودیه المپیک را بزنم و در سال 82 در مسابقات قهرمانی آسیا مالزی توانستم مدال برنز بگیرم که اولین مدال برای تپانچه بادی ایران محسوب می‌شد. سال 83 هم در مسابقات جهانی میلان ایتالیا توانستم رکورد 380 را بزنم که رکورد بسیار خوبی بود و با نفر اول سه امتیاز فاصله داشتم به همین دلیل از رفتن به فینال بازماندم و در نهایت دهم شدم."

همیشه می‌گویند که خاطره خوب یک ورزشکار، المپیک است. حسن‌پور هم از المپیک می‌گوید:" اصلا فکر نمی‌کردم با توجه به تجربه بسیار کمی که داشتم بتوانم وارد المپیک شوم. در آن زمان شرایط خیلی متفاوت بود. امکانات کمی داشتیم و تنها چیزی که وجود داشت، شور و علاقه بود. پیش از اعزام به آتن تنها سه مسابقه برون مرزی رفته بودیم و این گونه نبود که مثل حالا برای تیم ملی اردوهای برون مرزی بگذارند یا با مربی خارجی تمرین کنیم. حتی ما را به اردوهای داخلی هم نمی‌بردند که کمی با شرایط آب و هوایی محل مسابقه آشنا شویم.خاطرم هست که به همراه الهه احمدی و آزاده فلاح تمرین می‌کردیم."

او ادامه می دهد: "وقتی می‌خواستم به آتن بروم هیجان بسیار زیادی داشتم اما ناراحت هم بودم چون مربی در کنارم نبود و در کاروان تنها یک زن بودم. هیچ کس کنارم نبود که بتوانم با او حرف بزنم. این شرایط برایم بسیار سخت بود. هر چند همین که به عنوان یک بانوی ایرانی در چنین بازی‌هایی حضور داشتم برایم افتخار بود. "

"وقتی از آتن برگشتم بسیار پر انرژی بودم و دوست داشتم که بعد از آتن بسیار محکم تر گام بردارم .آتن برایم یک شکست نبود بلکه با تجربه‌ای که به دست آورده بودم، آن را یک پیروزی می‌دانستم. اما متاسفانه پس از المپیک پیگیری که باید، از سوی مسوولان وجود نداشت و با این که رکوردهای بالایی را می‌زدم هیچگاه تشویق نشدم. در آن زمان مانند امروز از تیراندازان حمایت نمی‌شد اما حالا شرایط تیراندازی خیلی بهتر شده است."

حسن‌پور به مسابقات آسیایی درسال 86 اشاره می‌کند و دراین باره می‌گوید: "در این مسابقات مربی وقت، تضمین کرده بود که ما در قهرمانی آسیا حداقل یک مدال خواهیم داشت. اما تمرینات به جای آنکه ما را قوی‌تر کند از نظر فیزیکی به ما آسیب زد. در چنین شرایطی وقتی به این مسابقات رفتم تنها با یک امتیاز اختلاف از فینال جا ماندم. بعد از آن که از مسابقات قهرمانی آسیا برگشتیم، دوباره به اردوی تیم ملی دعوت شدم. خاطرم هست که در آن زمان آخر وقت به اردو رسیدم و دیدم برای 10تیرانداز دعوت شده به اردو تنها 9 تخت در خوابگاه وجود دارد . مربی تیم ملی هم همان مربی بود که پیش از آن با او اختلاف داشتم. به همین دلیل اعتراض کردم و در سه مرحله دیگر که به تیم ملی دعوت شدم به اردو نرفتم و تنها در مسابقات لیگ شرکت کردم."

این تیرانداز المپیکی درباره دلایل دوریش برای مدتی از تیم ملی اظهار می‌کند:" آن زمان از نظر روحی انگیزه‌ام را از دست داده بودم. به همین دلیل کمی از تیراندازی دور شدم و تنها در مسابقات لیگ حضور داشتم و سال 1387 مربیگری را شروع کردم و در آن زمان اتفاقات خوبی برایم افتاد. حتی طرز فکرم نسبت به تیراندازی تغییر کرد و شرایط را بیشتر درک کردم و بزرگ شدم. تا این که پس از چهار سال یعنی سال 90 زمانی که بهترین سال‌های عمر تیراندازی‌ام سپری شده بود، دوباره به تیم ملی بازگشتم و تا سال 91 در اردوی تیم ملی بودم. آن زمان شرایط بسیار خوب شده بود اما محبت بین ملی پوشان از بین رفته بود و وقتی جایی هستید که صمیمتی در آن وجود ندارد بیشتر دوست دارید فرار کنید و برگردید. من سال گذشته هم به عنوان ملی پوش در مسابقات آسیایی قطر حضور داشتم اما با اَرنجی که مربی داشت به عنوان تیرانداز اصلی انتخاب نشدم در حالی که از آمادگی بسیار خوبی برخوردار بودم اما چون در ترکیب اصلی جایی نداشتم نتوانستم نتیجه‌ای بگیرم. همین موضوع در روحیه‌ام تاثیر گذاشت و به همین دلیل تصمیم گرفتم باز هم کمی از تیم ملی دور شوم و خودم تمرین کنم. اگر در مسابقات قطر من در ترکیب اصلی بودم به احتمال زیاد می‌توانستم رکورد خوبی بزنم و حتی سهمیه المپیک لندن را بگیرم اما چنین اتفاقی نیفتاد."

حسن‌پور در پایان می‌گوید که می‌خواهد دوباره به المپیک برود: "معتقدم که تیراندازی اعتیاد آور است و یک تیرانداز نمی‌تواند آن را کنار بگذارد. هر تیراندازی دوست دارد حتی اگر اتفاقی بدی هم می‌اُفتد باز هم تیر بیاندازد. من هم انرژی‌ام نهفته شده و به خودم و خانواده‌ام قول داده‌ام که دوباره به المپیک بروم چون اولین بار که به المپیک رفتم تجربه‌ای نداشتم اما این بار تفاوت دارد چون به خودم قول داده‌ام که حتما یک مدال المپیک را برای ایران بگیرم و برای رسیدن به این هدفم تلاش می‌کنم. تا زمانی هم که به خواسته‌ام نرسم، دست بر‌دار تیراندازی نیستم. من دوست دارم این‌بار با مربی به المپیک بروم و حمایت شوم چون انگیزه دارم. حالا هم تمریناتم را شروع کرده‌ام تا کمی وضعیت تمریناتم بهتر شود و پس از آن در رکوردگیری تیم ملی شرکت خواهم کرد و هدفم حضور در المپیک برزیل است."