شهرم آرزوست...!

 آینانیوز (ارومیه) ؛ بابک لطفی خواجه پاشا - سپاس ایزد یزدان جل شانه که جان داد در ثنای ختمی مرتبت وتکریم بر خاندان پاک نامش هم.

اول سخن آغاز میکنم به نام دادار بی همتای که زمین چنان آفرید برای زندگی، گر چه که بنی بشر چنان مرض بر زمین انداخته که زنده ماندن امید آدمی گشته نه زندگی که این همان نبود افقی است سبز و پر عشق در آینده آدمی .

انسان در طول عمر ذی جمال خود از عهد بوق تا کشف دوغ و سپس پسین زندگیش از پس یخبندان و انقراظ دایناسورها و تمام طویل الجثه های خلقت و رسیدن به آتش و معرفت و آهن و هنر و پوشش و نفت و شمشیر و باروت و تیر و بمب و چاپ و لامپ و طیاره و رایانه و یارانه و موبایل به دنبال آرامش بوده و بس که تمامی این جان کندنها و چاله کندنها چه برای فاضلاب باشد چه برای گاز و هر چه دعواست و هر چه تلاش و هر چه پول است و هر چه زور از برای یک زندگی آرام بوده برای اینکه آسایش در زندگی جریان یابد ولی حرف و اصل مطب اینجا خسبیده که بشر محلی برای آرامش میخواهد کانونی میخواهد خانه میخواهد و آرامش این خانه تنها در شهری آرام به مقصود میرسد .
شهر......
شهر ها پس از گروهها و خانواده ها و دهکده ها و ده ها و دهستان ها و بخش ها پدید آمدند تا مردمی درآن جمع شوند و در خانه کنار بخاری لم بدهند و گلهای علی دایی سیر کنند و جمونگ تناول کنند و در تنهایی شان به حضور آن حضرت دوست، خدای لایتناهی برسند ولی تمامی شهرها چهارچوبی دارند و قانونی و در مقیاسی قرار گرفته اند و آنچنان که به گلابی نمیشود سیب گفت و به گلاب سکنجبیل، به هر جا که جمعی جمع شوند شهر نمیگویند .

شهر ها برای خود فاکت هایی دارند، فی المثل شهر یعنی محیطی با مساحتی معین و جمعیتی مشخص و امکاناتی مکمل زندگی برای حاضران درونش چون سینما ،نانوایی،استخر،مدرسه ،بازار،کلانتری،تئاتر،پارک و مهمتر از همه زیبایی و شهرداری.

شهر داری ها یکی از اصلی ترین و شاید تنها ترین مراکز و انجمنهایی، تکرار میکنم، انجمنهایی هستند که فقط و فقط برای خود مردم و آرامش آنها ساخته شده اند و خود مردم هستند که راهکار ها و ترفندهای ساخت و ساز شهر شان را اجرا میکنند.

شهرداری مسئولیت تمامی اموراتی که به آسایش یک شهروند ربط داشته باشد را مدیریت میکند و تمامی امور تفریحی و فرهنگی را در بیشتر دنیا، تکرار میکنم، بیشتر دنیا بدست دارند و با مدیریت کارناوالها ،سینما ها ،زیباسازی ها ،پارکها و فضای سبز ،امورات فرهنگی و هنری سعی دارند شهر را به سمتی که به سود مردم باشد حرکت دهند و برای آنکه شهر در خور شهروندانش باشد شهرداری از جنس مردم برای مردم انتخاب میکنند.

کشور ما همیشه در دوران مختلف انسانها بالا مقامی داشته که شهرهایی را از کرختی و رخوت به سربلندی زیبایی و جریان کشانده اند و شهر ها را با اصالتشان حفظ کرده اند همچون اصفهان، تبریز، زنجان، اردبیل و ارومیه؛ که شاید در دورانی کسانی آمده اند و رفته اند ولی بنده تا کنون چنین جریان روان زیبایی شناسانه ای در این شهر ندیده بودم که حالا دیده ام .

تنها با چند اکواریوم و چراغ و فواره نظرم را اعلام نکردم بلکه نوع نگاه مدیر است که ملاک کلامم شده چون به نظر حقیر زیبایی شناسی اولین شرط مدیریت است.

خداوند اگر زمینی پر از نعمت و بشر می آفرید ولی سیاه و بد بوو  بد هوا و بد فرم؛ چگونه به ایمانتان میلرزیدید؟ ولی حضرت دوست ابتدا زیبایی را آفرید و پس از آن هرچه آفرید در زیباییش به بلوغ رسانید .

بیشتر ادارت از لحاظ ترکیب بندی و ظاهر و فرم اتاقهایشان و رنگ دیوار هایشان و نورپردازیشان شبیه یک باغ بی هرس و بی آب و علفند که نباید چنین باشد یا اگر هم باید باشد که بنده غلط گفتم بگذارید باشد اصلاً ما را چه به بقیه ما حرفمان با شهرداری است که برای منِ شهر وند است .اصل کلام این است که شهر داری ها باید به مردم خدمت کنند و نه فقط جدول آب بزنند آن هم سال به سال.

شهر داری و در بالای هرمش شهردار کاری میتواند بکند که مردم از شادابی به سر شوق بیایند و چنان میتواند مردم را عاشق و آرام کند که بیشترین میزان جرائم کسر شود و آن شهری که چنین مدیریت شهردارد، واقعاً شهر است ....شهر .....شهر باید به این سو برود به سمت مدرن شدن؛ مدرنیته ای وابسته و امین به سنت های پاکش.

اینک که بنده دارم قلم میزنم باید رک بگویم شهر ما در حال حاضر دارد به این سو میرود حالا هر که جریان را راه انداخته خدایش خیر دهد به خودش و خانواده اش و دوستانش که یقیناً ایشان به فکر تبلیغات خودش نبوده و او بیشتر به فکر آن دختر بچه کوچکی است که لباسهای خوش فرم صورتیش در این کنتراست سفید و خاکستری شهرمان گم و لبخندش محو گشته بود.

شما را قسم به تمامی علوم و آگاهی ها بیایید شهرمان را به علم روز و زیبایی روز و جوانان امروز بیاراییم و مدیریت کنیم و به امید خدایی که پای آن شب بو های شهرمان منتظر یک زیبایی دیگر چشم براه است شهرمان به اوج خواهد رسید و ما به آرزویمان؛ چون صدایی آشنا مرا گفت:
 «کسی آمده تا نارستان به بار بنشاند پسر».