داستان دو کره ؛ از پسر شمالی تا دختر جنوبی

عصر ایران - سال ها پیش تلویزیون جمهوری اسلامی، فیلمی سینمایی پخش کرد که داستانش، داستان درگیری دو شهرِ از بیخ و بن متفاوت بود: شهر سبز و شهر سرد. شهر سبز، شهر آزادی و رفاه بود، شهر سرد شهر آرمان های منجمدشده.

در شهر سرد، همه چیز بر محور ایدئولوژی تام گرای انعطاف ناپذیری می گذشت که در همه جای زندگی شهروندان سرک می کشید و می خواست جلوت و خلوت زندگی شهروندان را با ارزش های خاصی همسو کند.

حاکمان شهر سرد نیز همّ و غم خود را صرف سخت گیری با مردم و تلاش برای ساختن جنگ افزاری ویرانگر کرده بودند؛ جنگ افزاری که قرار بود خرج نابودی شهر سبز شود؛ شهری که گریزگاه مردم ناراضی شهر سرد بود. البته آن سلاح مخوف سرانجام در مقر حاکمان شهر سد منفجر شد و با مرگ آنها، مردم ایدئولوژی زده شهر سبز، سرانجام طعم آزادی و رهایی از زندان انگاره های یخ زده انسان ستیز را چشیدند.

به قدرت رسیدن "پارک گیون هیه" در کره جنوبی، رویداد سیاسی جالبی است که نمی توان بی اعتنا از کنار آن گذشت. پارک گیون هیه، نخستین رئیس جمهور زن کره جنوبی است. او در حالی از سوی مردم کره جنوبی به عنوان رئیس جمهور این کشور برگزیده شده است که در کره شمالی، به تصمیم حزب کمونیست این کشور، دیگر کسی ردای ریاست جمهوری بر تن نخواهد کرد.

در سال 1994 که کیم ایل سونگ درگذشت، مقامات سیاسی کره شمالی، او را به عنوان "رئیس جمهور ابدی کره شمالی" معرفی کردند و مقام ریاست جمهوری، که در همه کشورهای آزاد و نیمه آزاد جهان، مهمترین نماد اراده سیاسی ملت است، برای همیشه از تاریخ کره شمالی حذف شد.

اگر چه بین انتخاب یک زن به عنوان رئیس جمهور کره جنوبی و حذف پست ریاست  جمهوری در کره شمالی فاصله شگرفی از دموکراسی تا دیکتاتوری به چشم می خورد، ولی نکته اصلی در انتخاب پارک گیون هیه به عنوان رئیس جمهور کره جنوبی، این است که وی فرزند سرلشکر "پارک چون هی" دیکتاتور پیشین کره جنوبی است.


پارک چون هی در سال 1961 با کودتا ، جمهوری دوم کره جنوبی را سرنگون کرد و در سال 1963 در فضایی کاملاً غیردموکراتیک به ریاست جمهوری کره جنوبی رسید.
وی از سال 1963 دیکتاتوری اقتدارگرا و سرکوبگری هوادار سیاست نوسازی کره بود ولی سرانجام در سال 1979 به ضرب گلوله دوستش از پای درآمد.

پارک گیون هیه، فرزند چنین سیاستمداری است. زمانی که کیم ایل سونگ در کره شمالی درگذشت، فرزند او، کیم جونگ ایل، به قدرت رسید. کیم جونگ ایل به عنوان دبیر کل حزب کارگران کمونیست شمالی انتخاب شد چرا که پست ریاست جمهوری در این کشور، به بایگانی تاریخ سپرده شده بود.

کیم جونگ ایل، کپی برابر اصل پدرش بود. همانند او به دیکتاتوری توتالیتر اعتقاد داشت و در طول دوران هفده ساله زمامداری اش ( 2011-1994) ذره ای از توتالیتریسم حاکم بر کره شمالی نکاست.

اینک پسر او، کیم جونگ اون، حاکم کره شمالی است. کیم جونگ اون نیز به راه پدر و پدربزرگش می رود. او همانند پدربزرگش پرچمدار توتالیتریسم انسان ستیزی است که تیشه به ریشه آزادی شهروندان کره شمالی را در همه حوزه های زندگی، چه حوزه عمومی و چه حوزه خصوصی، می زند و همانند پدرش در کار ساخت سلاح های اتمی ای است که سال هاست مردم کره جنوبی را هدف گرفته اند.


سیاست ایدئولوژیک و جنگ محورانه کره شمالی در چند دهه گذشته، در حالی خط مشی کلی این کشو را رقم زده است که کره جنوبی در چهل سال اخیر از حیث سرعت رشد اقتصادی، دومین کشور دنیا بوده است.

مذاکرات گذار به دموکراسی در کره جنوبی از سال 1987 آغاز شد و سرانجام در سال 1992، مردم این کشور برای نخستین بار طعم انتخاباتی آزاد و دموکراتیک را چشیدند.

در دهه 1990 کره جنوبی به دموکراسی رسید ولی کره شمالی که بخش عمده بودجه کشورش صرف توسعه نظامی می شد تا در روز موعود صرف جنگ با امپریالیسم غربی و دنباله های مزدورش در شرق آسیا شود، اقتصادش به شدت وابسته به کمک های مالی اتحاد جماهیر شوروی بود.
با فروپاشی شوروی، اقتصاد کره شمالی هم فروپاشید و در دهه 1990، در اثر قحطی، 1 تا 2 میلیون نفر از مردم کره شمالی از گرسنگی و کمبود امکانات بهداشتی مردند.


 رشد و توسعه اقتصادی چشمگیر در کره جنوبی در چهل سال اخیر، در کنار تحقق دموکراسی و آزادی سیاسی در این کشور در بیست سال گذشته، به راستی کره جنوبی را در قیاس با کره شمالی، به همان شهر سبز در برابر شهر سرد بدل کرده است.

مردم کره جنوبی اگر چه مثل هر کشور دیگری کم و بیش مشکلات اقتصادی و سیاسی خاص خودشان را دارند ولی در سایه جهش اقتصادی و ساختار و روندهای دموکراتیک، در سایه رفاه و آزادی می زیند.

در کره جنوبی، گردش قدرت وجود دارد و همین امر موجب می شود که حتی فرزند دیکتاتور توسعه طلب اما سرکوبگر این کشور نیز به قدرت برسد ولی پارک گیون هیه، خودش بهتر از هر کسی می داند که مشروعیت حکمرانی اش در گرو حفظ ساختار دموکراتیک و تداوم کارآمدی دولت کره جنوبی است. او برخلاف کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی، مشروعیتش را از رای مردم می گیرد.