رأی ایران به جنجالی ترین طرح امسال سازمان ملل: تلاش برای جمع بین واقعیت و آرمان

 جمهوری اسلامی ایران به درخواست دولت خودگردان فلسطینی برای به رسمیت شناختن کشور مستقل فلسطینی در سازمان ملل چه رأیی خواهد داد؟
در پاسخ به این سوال تا همین چند روز پیش  نظرات متضادی از مقامات ایران در دولت و مجلس به گوش می رسید.

مبنای این تردیدها نیز هزینه هایی بود که رأی مثبت یا منفی ایران می تواند به بار بیاورد (که پیشتر در مقاله ای تحت عنوان"کار دشوار ایران در سازمان ملل: رأی تهران به فلسطین 1967 چه خواهد بود؟" بدان پرداختیم:اینجا)

اینک اما رئیس جمهور کشورمان در چند روز اخیر سخنانی گفته است که اگر این آنها را ملاک قرار دهیم ، باید انتظار داشته باشیم که رأی ایران در مجمع عمومی سازمان ملل به این مساله ، مثبت باشد.

محمود احمدی نژاد در گفت و گو با شبکه ABC آمریکا صراحتاً به این موضوع اشاره کرد و گفت: "ایران تشکیل دولت فلسطین را به عنوان گام اول برای آزادی کامل سرزمین‌های فلسطینی به رسمیت می‌شناسد."
احمدی نژاد در کنفرانس مطبوعاتی اش در نیویورک نیز به آمریکا هشدار داد که مخافتش با این طرح تأیید بر مواضع ظالمانه این کشور در قبال مردم مظلوم فلسطین خواهد بود.

این که گفته می شد شاید ایران به این مساله رأی مثبت ندهد ، به دلایل متعددی است ؛ از جمله این که تشکیل کشور مستقل فلسطین صرفاً در مرزهای 1967 به رأی گذاشته می شود و طبق آن ، بقیه خاک فلسطین اصلی ، همچنان در اختیار صهیونیست ها باقی می ماند. حتی محمود عباس نیز در سخنان خود در سازمان ملل به این موضوع تاکید کرد و گفت که هدف از این طرح انزوا یا مشروعیت زدایی از اسرائیل نیست ؛ این در حالی است که جمهوری اسلامی ایران همواره بر آزادی همه سرزمین های اشغالی تأکید می کرد.


اما اینک شرایط به گونه ای رقم خورده و تشکیلات خودگردان فلسطین به رهبری محمود عباس - که با ایران روابط تیره ای دارد - با ارائه درخواست تشکیل کشور فلسطین به سازمان ملل که با رایزنی های متعدد بین المللی همراه بود ، چنان هوشمندانه بازی را به جلو برده که بازیگر مهمی مانند ایران نیز ناگزیر شده است با آن همداستان شود زیرا اگر ایران به این مساله رأی ندهد ، در کنار مخالفانی مانند آمریکا و اسرائیل قرار می گیرد و اگر به آن رأی دهد ، از یک سو ، حکومت محمودعباس را در برابر حماس - که شریک ایران محسوب می شود- عملاً تقویت کرده و بدان به عنوان بانی و رئیس کشور جدید ، نوعی رسمیت داده و از دیگر سو ، این مساله را متبادر به ذهن کرده که ایران از آرمان آزادی کل فلسطین ، تنازل کرده و مانند بقیه کشورهای عربی و اسلامی به فلسطین کوچک در چارچوب مرزهای 1967 بسنده کرده است.

با این اوصاف ، طبیعی است که رئیس جمهور کشورمان ، از یک سو از به رسمیت شناختن کشور فلسطین سخن بگوید و در همان حال اضافه کند که از نظر ایران ، این امر ، تنها گام نخست برای آزادی کل فلطسین است تا تلاشی کرده باشد برای جمع بین رئالیسم موجود و آرمان های اعلام شده.

هم از این روست که اگر سخنان احمدی نژاد را ملاک پیش بینی رأی ایران در مجمع عمومی سازمان ملل بدانیم ، باید به انتطار رأی مثبت ایران به جنجالی ترین موضوع امسال و حتی سال های اخیر سازمان ملل بنشینیم  ، هر چند که در عالم سیاست ، تا لحظه آخر سخن از "قطعیت داشتن" ها گفتن ، نشانه نشناختن رمز و راز عالم سیاست است!