قلعه نویی را درست نقد كنيم

عصر ایران ورزشی، مهدی قدیمی - امير قلعه نویی، نامي آشنا در عرصه مربيگري ايران است. او در سه دوره اخير ليگ برتر تيمهاي خود را به قهرماني رسانده و حالا هم تيم جديدش در صدر جدول قرار دارد.

 او با استقلال بارها فاتح داربي تهران شده كه ارزشش براي هواداران كمتر از قهرماني نيست. علاوه بر اين دوبارقهرماني جام حذفي و دو بار قهرماني در ليگ برتر  به اضافه ارائه تماشاگرپسند ترين بازيهاي استقلال در طول دو دهه اخير توسط تيم قلعه نویی، باعث مي شود كه حتي اگر نتايج قابل قبول او در سپاهان اصفهان ، مس كرمان و حالا تراكتور سازي تبريز را هم در نظر نگيريم، در باره او با احترام صحبت كنيم.

 اما گويا توهم توطئه اي كه همواره ذهن شرقي مارا به خود مشغول مي كند ، مانع مي شود تا ما با چشم باز تيم هاي قلعه نویی را بسنجيم و حسن هاي آن را ببينيم و وقتي در مقام نقد قلعه نویی بر مي آييم او را درست نقد كنيم.

در طول نزديك به ده سالي كه امير قلعه نویی در عرصه فوتبال ايران نام خود را به عنوان يك مربي مطرح كرده است ، اگر همه آنچه را كه تا كنون در نقد وي گفته شده است كنار هم بگذاريم به اين چند مورد مي رسيم:

-    امير قلعه نویی  با بازيكنان توهين آميز صحبت مي كند.
-    امير قلعه نویی به ليدرها پول مي دهد.
-    امير قلعه نویی در تيم باند بازي مي كند.
-    امير قلعه نویی اهل تباني است.
-    امير قلعه نویی بيش از مربيان ديگر دستمزد مي گيرد.
-    اميرقلعه نویی از دعا نويسي و رمالي براي نتيجه گرفتن استفاده مي كند.

چنين اتهاماتي تا كنون بارها در مورد امير قلعه نویی مطرح شده و البته هيچ گاه هم اثبات نشده است. درحالي كه مشابه اين اتهامات در مورد مربياني كه با نامهاي مستعار (ف – ك) ، (ن- د) ، ( الف – ميم) و نامهايی از این دست به محروميت از مربيگري در ليگ برتر محكوم شدند، به اثبات رسيده بود ولي اين مربيان نتوانسته بودند با اين روشها نيز حتي يك قهرماني براي تيم خود به ارمغان بياورند.

 پس حتي اگر قلعه نویی از راهي نادرست به قهرماني مي رسد آن راه ، فراتر از كارهايي اينگونه است؛ چرا كه اگر با اين راهها مي شد قهرماني به دست آورد، مربياني كه به اين امور شهره اند نيز در ليگ برتر توفيقاتي به دست مي آوردند.

شايد اساسي ترين وجه تمايز تيمهاي قلعه نویی با ساير تيمها ، ميزان و نوع پولي است كه براي بستن تيمهاي قلعه نویی هزينه مي شود. قلعه نویی فقط بازيكنان بزرگ و ستاره هاي گرانقيمت را نمي خرد. اما برگ برنده امير اين است كه او از ابتدا مي داند كه در ليگ مي خواهد چگونه بازي كند و براي اين نوع بازي ، مهره هاي مورد نياز خود را انتخاب مي كند و آنها را به هر قيمتي در اختيار مي گيرد.

 اينكه در روند جذب اين بازيكنان ، نوع برخورد با آنها در طول فصل و حتي نحوه تنظيم قرارداد با آنها به طوري كه با رفتن امير از تيم ، قرارداد آنها هم به پايان برسد ، قلعه نویی رفتاري پدرسالارانه دارد يا نه ، چيزي از ذكاوت او در تشخيص بازيكنان مورد نيازش كم نمي كند.

اين موضوعي است كه منتقدان قلعه نویی نمي خواهند به آن توجه كنند، و با پرداختن به مسائل حاشيه اي ، هم ايرادات واقعي امير را نمي بينند و هم با ارجاع دادن موفقيتهاي امير به روابط مافيا گونه، خود را ازاتهام عدم موفقيت تبرئه مي كنند.

 امير قلعه نویی هم مثل همه مربيان ديگر كشورمان ايراداتي اساسي دارد كه نمود اين ايرادات در هنگام مصافهاي بين المللي تيمهاي تحت هدايت او آشكار مي شود.

امير قلعه نویی كه منتقدان مربيان ايراني را اجنبي پرست مي داند ، بايد به نتايجي كه او به عنوان موفق ترين مربي ايراني تاريخ ليگ برتر ، در عرصه هاي بين المللي گرفته رجوع كند وعيار گفته هاي خود را بسنجد.

واقعيت اين است كه امير قلعه نویی به لحاظ دانش فني از علم روز فوتبال دنيا فاصله زيادي دارد. اما واقعيت تلخ تر اين است كه خيلي از منتقدان امير اگر به اين نكته اشاره كنند ، مجبورند بپذيرند كه خودشان از امير هم عقب تر هستند چون نتوانسته اند حتي يك چهارم افتخارات امير را در ليگ ايران به دست بياورند.

شايد به همين دليل است كه مدام او را متهم به روابطي مي كنند كه حتي اگر وجود داشته باشد نمي تواند علت موفقيتهاي پي در پي قلعه نویی باشد.