آیا مولوی، سعدی، حافظ، خیام و نظامی هم نیاز به ممیزی دارند؟

خبرآنلاین: هر بحثی موافقان و مخالفان خود را دارد، اما وقتی پای ممیزی آثار کلاسیک ادبیات فارسی به میان می​آید ماجرا شکل دیگری می​یابد.

منظومه «خسرو و شیرین» برای تجدید چاپ از سوی یک ناشر به اداره کتاب رفته بود، اما این منظومه پس از نه قرن که از خلق آن می‌گذرد با اصلاحاتی مواجه و گفته شده که بخش‌هایی از این کتاب باید حذف شود.

ناشر  کتاب هم موضوع را رسانه‌ای​ کرد و به بخش​هایی از این ممیزی و پیشنهاد​های اصلاحی هم اشاره کرد. الهیاری مدیر اداره کتاب وزارت ارشاد اما در پاسخ  با یکی از روزنامه​های صبح گفت و گوی کوتاهی کرد و گفت که این کتاب قرار بوده برای گروه سنی کودک و نوجوان منتشر شود و طبیعتا ما نیازی نمی​بینیم که در کتاب از آغوش گرفتن و می صحبت شود.

با این حال کتاب یاد شده پیش از این 7 بار چاپ شده و از ارشاد برای همین رده سنی مجوز گرفته بود. دست برقضا اما این کتاب در چاپ هشتم به گفته ناشر قرار بوده برای مخاطب گروه سنی بزرگسال منتشر شود.

حالا این نگرانی وجود دارد که اگر این رویه ادامه یابد، بسیاری از متون کلاسیک ما از جمله آثار سعدی، حافظ، خیام، مولوی و دیگر بزرگان ادبیات ایران با ممیزی مواجه خواهند شد، متونی که از دل تاریخ گذر کرده‌اند و به امروز رسیده‌اند، حالا با معیارهای امروزی ارشاد همخوانی ندارند.

اگر در هر بار ممیزی بخشی از متن حذف شود، آن‌چه می‌ماند اثری نیست که از دل تاریخ جان سالم به در برده است.  از سوی دیگر این متون که از بین نسل‌های پیشین گذشته  و به امروز رسیده چه اثرات مخربی می‌توانند داشته باشد؟ حتی اگر اثر سوئی هم داشته باشد، چرا تا به حال و پس از گذشت این همه سال تاثیر مخرب​شان مشخص نشده​است.  آیا اصولا ممیزی متون کلاسیک کار درستی هست یا نه؟ نظرات تعدادی از اهالی قلم را در این باره جویا شدیم. بسیاری ترجیح دادند در این باره سکوت کنند و کسانی که حرف زدند با این اقدام کلا مخالف بودند.