در آن غروب غمبار كه "آفتاب عزت" از میان هیاهوی ذلت بر سرِ نیزه ای خونین طلوع آغاز کرد ، سلاله اي از تبار روشنايي ها و پاكي ها ، بانويي از جنس باران ، به سپيدی یاس و به درخشندگی الماس ، حماسه ای نوین را رقم زد و بر دلداران حسيني كه زير سايه هاي غم و تيغ هاي بي عدالتي خم شده بودند بذر شكيب پاشید و درخت صبر روياند تا کاروان نینوا ، به همان استواری که کعبه را تا کربلا آمده بود ، تا شام را نیز طی طریق کند و کربلا را وسعتی به اندازه تمام جهان و عاشورا را عظمتی به قدر همه تاریخ ببخشد ؛ او کسی نبود جز زینب ، دختر علی و فاطمه که سلام خدا بر همه شان باد! حضرت زینب

در گرانبهاي علي كه حامل فصاحت و بلاغت بود ، جامه رشادت و ايثار پوشید و در ميدان جهاد تا قلب یزید تاخت ؛ ذوالفقار بیانش اهريمن را زبون كرد و عرفانش آنجا كه دشمنان خواستند سرو قامتش را خم كنند ، " ما رأيت الا جميلا " را خلقت نمود.

او ام المصائب است اما در همان حال در ظهری که امام و برادرش حسین به خون می نشیند رو به آسمان مي كند و با خدايش چنين راز می گوید : "اللهم تقبل منا هذالقربان ."
پيام رسان عاشورا از صبح ازل تا شام ابد پرده از چهره كريه ظالمان بر مي دارد و حقانيت حسين و راه ابدی حسین را بر تارک تاریخ تکرار می کند تا همه بدانند كربلا در كربلا جا مانده بود ، اگر زینب نبود.

او شاگرد مکتب زهرا بود و استاد زنان عالم و هم از این روست که نجوا باید کرد با آن فخر اسلام، فاضله كامله، صديقه الصغري، ناموس الكبري و شير زن كربلا که بي بي جان ، زينب! چگونه است كه تو كوه صبر باشي و من نگاهم بي صبري باشد ؛ تو درياي ايثار باشي من در امواجت شناور نباشم ؛ تو بزم شهادت مهيا كني و من ميهمانت نگردم ؛تو خورشید هدایت باشی و من نور از تو نگیرم ؟

زينبم! بگذار بگويم تا نسل ها بر روي زمين حيات دارند و تا ماه به دور زمین و زمين به دور خورشيد مي گردد، این زنان شیفته شیعی شهادت جویند که دور تو می گردند و طواف حیا می کنند و بلا گردان راه پرشکوهت می شوند.

زينب جان ! سوگند به ایمان محمدی ات ، به شكوه علوی ات ، به حیای فاطمی ات ، به عظمت حسنی ات ، به مظلومیت حسینی ات و به صبوری زینبی ات ، زنان و دختران شیعه را در درازای تاریخ ، آنسان که اسیر یزید روزگارند ، چونان اهل حرم کربلا ، پرستار باش که قافله ای به بزرگی شیعه ، چشم امید به عمه سادات دارند.

کانال عصر ایران در تلگرام