گزارش پیاده‎روی طلبه سیرجانی: در جست‎وجوی مبارزه با مفاسد اقتصادی

سه‌شنبه 13 بهمن‎ماه 1387، روزی بود که اولین دیدار رسمی طلبه سیرجانی به‎همراه جمعی از دوستان عدالت‌خواه را ثبت کرد؛ یعنی چیزی در حدود سه ماه و نیم قبل.

دوشنبه 27 اردیبهشت‎ماه 1389، دومین پیاده‌روی حجت‎الاسلام «علیرضا جهانشاهی» آغاز شد؛ این‌بار از جمکران تا تهران. 105 روز آزگار، زمانی قابل توجه و معقول و حتی بسیار زیاد است برای بررسی پرونده زمین‌خواری در شهری کوچک به نام سیرجان. از سوی دیگر، مجلس شورای اسلامی و در واقع کمیسیون اصل نود مجلس شورای اسلامی نیز، نهادی قابل‎توجه و بلکه بسیار مهم است برای بررسی پرونده زمین‌خواری یک شهرستان کوچک.

طلبه سیرجانی، چندین سال است که پی‌گیر مسئله زمین‌خواری سیرجان است. او بعد از شنیدن تأکیدات رهبر معظم انقلاب مبنی بر مبارزه با مفاسد اقتصادی، تصمیم به مبارزه با مفاسدی می‌گیرد که در شهر خودش رخ می‌دهد. وی این کار را به این امید آغاز کرد که عدالت‌خواهان دیگری در شهر‎های دیگر نیز پیدا شوند و به کلام رهبری گوش بسپارند؛ امیدی که رو به تحقق است.

جهانشاهی بعد از این‎که اولین پی‌گیری‌هایش را در جهت مبارزه با زمین‌خواری‌‎های سیرجان انجام می‌دهد، گذرش به تهران می‌افتد و آن‌گاه به توصیه داود احمدی‌نژاد (بازرس ویژه ریاست‌جمهوری در آن زمان) به سیرجان باز می‌گردد و به جمع‌آوری طوماری از امضای مردم معترض به زمین‌خواری می‌پردازد. این اقدام، بهانه‎ای می‌شود تا او را به اتهام فریب مردم برای ثبت‌نام زمین، دستگیر کنند. وی بیش از سه ماه، مهمان زندان کرمان می‌شود و بعد از سه‌ماه و یک روز با تجمع عدالت‌خواهان در کرمان و در نتیجه دستور رهبر معظم انقلاب از زندان آزاد می‌شود.

طلبه سیرجانی مدتی بعد از آزادی، راه دیگری را برای بیان اعتراضش بیان می‌کند. او برای این‎که به زمین‌خواری‎های سیرجانی، آن هم زمین‌خواری‌‎هایی که هیچ‎گونه نفع شخصی برای او نداشت، پایان بدهد، شروع به پیاده‌روی از سیرجان تا تهران می‌کند تا اعتراضش را به گوش مسئولین برساند. او بعد از طی 390 کیلومتر در روستای سورمغ در حوالی روستای آباده در استان فارس، به اتهام «اقدام خلاف شئون روحانیت و تشویش اذهان عمومی» دستگیر می‌شود و محکوم به دو سال حبس می‌شود. اما این حبس، حدود هشت ماه دوام می‌آورد و بعد از هشت ماه در 28 اسفندماه 1387 به دستور رهبر انقلاب به اتمام می‌رسد. و این آزادی، تنها هدیه رهبری به او نبود. «شَکرَ الله مَساعیک»، پیغام رهبر فرزانه انقلاب بود که ارزش آن برای طلبه سیرجانی، بیش از آزادی از زندان بود.

آزادی جهانشاهی، همراه با اولین جرقه‎‎های  تبلیغات انتخاباتی ریاست‌جمهوری در سال 1388 بود که بعد از انتخابات تبدیل به آتشی سوزنده شد. آتش‎سوزان فتنه، تا ماه‎‎ها اجازه اقدام مجدد را به این طلبه عدالت‌خواه نمی‌داد. اما او بعد از گذشت حدود هشت ماه از انتخابات ریاست‌جمهوری و آرامش نسبی کشور، در حالی مجددا شروع به فعالیت کرد که اطمینان داشت از کارش سوءاستفاد‎ه‎ای نخواهد شد و آبی به آسیاب دشمنان نظام ریخته نخواهد شد.

اولین اقدام علیرضا جهانشاهی بعد از انتخابات، مراجعه به مجلس شورای اسلامی در روز دوشنبه مورخ 5 بهمن 1388 بود. او به همراه دوستانش، نامه‎ای را که نوشته بود به تعداد نمایندگان تکثیر کرده و به دفتر تمام نمایندگان مجلس تحویل داد. اما هفته بعد، جلسه‎ای در کمیسیون اصل نود مجلس شورای اسلامی به میزبانی حسین فدایی و محمدحسین فرهنگی برگزار شد. در این جلسه قرار شد او دو شکایت بنویسد؛ یکی علیه دادگاه ویژه روحانیت به‎خاطر نحوه برخوردشان با یک طلبه عدالت‌خواه؛ و یکی به‎خاطر زمین‌خواری‌‎های سیرجان. طلبه سیرجانی این نامه‎‎ها را نوشت و به کمیسیون اصل نود تحویل داد. اما امروز بعد از گذشت 105 روز از اولین جلسه با کمیسیون اصل نود، کمسیون مذکور می‌گوید بررسی این پرونده در صلاحیت کمیسیون اصل نود مجلس شورای اسلامی نیست.

روز شهادت حضرت فاطمه زهرا (سلام‌الله علیها)، آغاز دومین پیاده‌روی جهانشاهی بود و تاکنون (زمان تنظیم این گزارش) بیش از 60 کیلومتر از این مسیر طی شده است. در آخرین گفت‌وگوی تلفنی‌ام با او (شامگاه چهارشنبه) از علت پیاده‌روی مجدد پرسیدم که این‎گونه پاسخ گفت: «چند دقیقه پیش در نماز مغرب و عشایی که در کنار جاده در بیابان خواندیم، به این نتیجه رسیدم که احساس می‌کنم هیچ‎کس قضیه مفاسد اقتصادی را جدی نگرفته است؛ حتی آن‎‎ها که خیلی ادعا می‌کنند. حداقل تا به حال این‌طور بوده و من از آینده خبر ندارم. من به‎عنوان یک ناظر بیرونی احساس می‌کنم مسئولین، مفاسد اقتصادی را که ریشه بسیاری از مفاسد اجتماعی و سیاسی و اخلاقی و... است، جدی نگرفته‌اند.

این مسئله، حکایت همان حدیث از امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است که فرمودند «رَأسُ کلّ خَطیئَه، حُبّ الدّنیا». امام هم این حدیث را زیاد می‌گفتند. جالب است که روی دیوار بند هشت زندان اوین هم این حدیث را نوشته بودند. با این اوصاف، برداشت من این است که این ماجرا جدی گرفته نمی‌شود. به همین علت است که من به این کار دست زدم. اگر این کار هیچ نتیجه دیگری غیر از این نداشته باشد که آقایان، این مسئله را جدی بگیرند، باز هم بسیار خوب است. کار من هم در راستای همین صحبت‌هاست. به‎نظر من، آقا از ابتدا در این ماجرا بوده و هستند. البته این نکته را بگویم که صحبت‌‎های آیت‌الله آملی لاریجانی امیدوار کننده است و این کار هم در راستای کمک به تحقق صحبت‌‎های ایشان است.»

این‌طور که طلبه سیرجانی می‌گفت، یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی به او گفته است که ایشان حبس خود را کشیده و حکمش نیز مربوط به گذشته است و لذا می‌خواهیم این شکایت را مسکوت بگذاریم! این حرف، جدای از آن‎که چقدر سئوال‌برانگیز است، چیزی است که در همان ابتدا نیز می‌شد توسط کمیسیون اصل نود، بیان شود. حال این‎که 105 روز زمان برای رسیدگی به این پرونده، چه دست‌آوردی غیر از این جواب داشته، سئوالی است که باید از اعضای کمیسیون اصل نود مجلس شورای اسلامی پرسید.

به هر حال طلبه سیرجانی، با مشاهده عدم پاسخ‌گویی مسئولان در قبال راه قانونی، مجددا به راه افتاده و دانشجویانی از دانشگاه‎‎های تهران، قزوین و علامه طباطبایی(ره) و همچنین تعدادی از طلاب قم، هرکدام مدتی را با او بوده‌اند.

منبع: پنجره