حسادت هاي كثيف در فوتبال ايتاليا

در ایتالیا چه می گذرد که اینگونه زمامداران و هواداران فوتبال به جان هم افتاده اند و بد هم را می خواهند و برای هم بدجور می زنند.

قصه از مافیای فوتبال و رسوایی های کالچوپولی گذشته است و حال در بین اهالی فوتبال ایتالیا بذر حسادت نسبت به هم کاشته شده است.

حکایت اصلی و قابل نقد این است که وقتی یوفا به فدراسیون فوتبال ایتالیا اولتیماتوم داد که در صورت عدم موفقیت تیمهای این کشور در لیگ قهرمانان یکی از چهار سهمیه این کشور را کم خواهد کرد کسی احساس خطر نکرد.

حتی زمانی هم که اینتر با چلسی بازی داشت بسیاری از مقامات بلند پایه فوتبال ایتالیا صراحتاً ابراز امیدواری کردند که چلسی به مرحله بعد صعود کند و اینتر حذف شود.

در جریان مسابقه لاتزیو و اینتر هم که در سری آ و در ورزشگاه المپیکو شهر رم برگزار می شد شاهد اتفاقات جالبي از این دست نیز بودیم.

اینکه هواداران لاتزیو به سبب دشمنی قدیمی با تیم آ اس رم دیگر تیم رمی دارند از بازیکنان تیم خود خواستند که بازی را به اینتر ببازند که رم نتواند در صدر بماند و قهرمان شود.

در جریان بازی هم اتفاق نادر و کم نظیری رخ داد و این بود که پس از به ثمر رسیدن گل اینتر این هواداران دو آتشه لاتزیو بودند که حتی بیشتر از هواداران نراتزوری شادی کردند و از این که اینتر دارد تیمشان را می برد خوشحال بودند.

این فرهنگ از کجا سرچشمه می گیرد؟ اینکه ایتالیا از لحاظ  فرهنگی در سطح پایین تری نسبت به کشورهای اطرافش قرار دارد می تواند یک سوی بحث باشد و اینکه تفکری که از این فرهنگ ناقص و نازل زاده شده است که با مربیان خارجی در فوتبالشان خوب برخورد نمی کنند هم در سوی دیگر.

کار در این مورد به جایی می کشد که خوزه مورینیو در چند ماهه اول حضورش در ایتالیا به شدت از نحوه برخورد و فرهنگ حاکم بر این کشور گله می کند و اکنون که به موفقیت های زیادی رسیده است قصد ترک ایتالیا را دارد. 

باید دید که فوتبال ایتالیا قدر موفقیت های باشگاه هایی نظیر اینتر را در این بحران حاکم بر سیستم فاسدش می داند و یا با ندانم کاری و حسادت های کثیف فرصت های خوب را از خودش سلب می کند و خودش را به ورطه نابودی می کشد؟