عصر ایران ؛ سیمین ثقفی ــ در کاتماندو، پایتخت نپال، زنان از نسلها و گروههای مختلف اجتماعی با پیادهرویهای نیمهشبی تلاش میکنند فضاهای عمومی را بازپس گیرند. آنها میخواهند نشان دهند که خیابانها و میدانها تنها برای مردان یا ساعات روز نیست، بلکه زنان هم حق دارند در هر ساعتی از شبانهروز برای لذت، گفتگو و حضور اجتماعی قدم بزنند.
این حرکت از یک ایده ساده آغاز شد؛ یک شب تابستانی گروهی ۲۱ نفره از زنان در منطقه میراثی «پاتان» گرد هم آمدند تا نیمهشب در خیابانها قدم بزنند. برنامهای که هدفی جز راه رفتن در شب نداشت. اما همین قدمها، تبدیل شد به شکلی از مقاومت در برابر محدودیتهای اجتماعی و فشارهای فرهنگی که حضور شبانه زنان را ناپسند یا ناامن معرفی میکند.
الهام این جنبش به اعتراضهای مشابه در هند برمیگردد؛ جایی که زنان در واکنش به یک تجاوز گروهی خشونتآمیز، شروع به پیادهرویهای شبانه کردند. بعدها این حرکت به آفریقای جنوبی و اکنون به نپال رسید.
در کاتماندو، جایی که بیش از یک میلیون گردشگر سالانه از آثار میراث جهانی آن دیدن میکنند، زنان اکنون با این پیادهرویها به جای پذیرش ترس، امنیت را با حضور جمعی خود بازتعریف میکنند. آنها نه تنها خیابانها را تسخیر میکنند، بلکه کلیشههای اجتماعی را نیز به چالش میکشند؛ این تصور که زنانی که شبها بیرون میروند «مطلوب جامعه نیستند».
به گفته برگزارکنندگان، این پیادهرویها فرصتی برای تجربه آزادی، همصحبتی و حتی شکلگیری دوستیهای تازه است. بسیاری از زنان میگویند این نخستین بار است که با حسی از امنیت، محله خود را در ساعات پایانی شب میبینند.
رهبران این جنبش امیدوارند با گسترش این فعالیتها، محدودیت زندگی اجتماعی زنان به فضاهای خصوصی پایان یابد و شبهای شهر هم برای زنان دوستتر شود.