سرمایش طبیعی در صحرا؛ ویلایی در مراکش بدون نیاز به تهویه مطبوع یا گرمایش(+تصاویر)

عصر ایران - در 30 کیلومتری شهر صویره مراکش، معمار عثمان بنجبارا با چالشی جالب مواجه شد: طراحی خانه ای که هم اقامتگاهی آرام باشد و هم پذیرای مهمانان خلاق از سراسر جهان. این دو خواسته، هرچند متضاد نبودند، اما در کنار هم کار را پیچیده می کردند.

معماری بومی و مدرن؛ از دل چشم‌انداز مراکش

راه حل بنجبارا، ویلایی 300 متر مربعی به نام DDAR بود که در زمینی کشاورزی به وسعت 25 هکتار بنا شد. این معمار فرانسوی-مراکشی خانه را «رصدخانه ای رو به زمان و رخدادهای طبیعت» می خواند؛ توصیفی که شاید شاعرانه به نظر برسد، اما وقتی تعامل ساختمان با محیط اطرافش را ببینید، کاملاً منطقی خواهد بود.

خانه چنان با چشم انداز اطرافش هماهنگ شده که گویی از دل همان خاک روییده است. فرم های مینیمالیستی آن به سبک ساخت و ساز سنتی مراکش وفادارند، در حالی که فضاهای داخلی کاملاً مدرن و امروزی به نظر می رسند.

آنچه این رویکرد را موفق کرده، خویشتن داری معمار است؛ او تلاش نکرد تا یک سبک معماری بیگانه را به حومه مراکش تحمیل کند. در عوض، اجازه داد که روح مکان و سنت های بومی، طراحی را شکل دهند و نتیجه اش فضاهایی است که در عین معاصر بودن، حس تعلق عمیقی به محیط دارند.

فضای داخلی ویلا هوشمندانه طراحی شده است؛ چندین سالن نشیمن برای وضعیت ها و گروه های مختلف، یک بار اختصاصی، اتاق خواب هایی با حس خلوتگاه، فضاهای گالری برای نمایش آثار هنری و آشپزخانه ای که مستقیماً به بخش غذاخوری متصل است.

تراس پشت بام و نشیمن بیرونی، از نخل های خرما سر به فلک کشیده اطراف نهایت بهره را می برند. خانه در چند سطح گسترش یافته و هر فضا به گونه ای طراحی شده که هم برای لحظات خصوصی و هم برای گردهمایی های بزرگ تر کاربردی باشد.

پایداری، ستون اصلی طراحی

داستان واقعی DDAR، پایداری آن است. بنجبارا از همان ابتدا با مهندسان زیست اقلیمی همکاری کرد تا از الگوهای باد برای خنک سازی طبیعی استفاده کنند. جهت گیری ساختمان و مکان دقیق پنجره ها باعث شده که خانه در تمام طول سال به تهویه مطبوع یا گرمایش نیازی نداشته باشد. پنل های خورشیدی برق مورد نیاز را تأمین می کنند و سیستم های مدیریت هوشمند آب نیز نصب شده اند؛ قابلیتی حیاتی در منطقه ای که آب ارزشی گران بها دارد.

در فضای داخلی، خانه نمایشگاهی از هنر و طراحی شمال آفریقا از دهه 60 میلادی تا به امروز است. قطعات مدرن در کنار اشیای سنتی ای قرار گرفته اند که به شیوه ای نو به کار رفته اند. پالت مواد ساده باقی مانده است: رنگ های خاکی، بافت های طبیعی و سطوح خامی که با تغییر نور در طول روز، شخصیتشان عوض می شود.

برای بنجبارا، تیم خانه یک نقطه عطف شخصی محسوب می شود. این اولین پروژه بزرگ او پس از تأسیس دفتر کار مستقلش در سال 2020 است و به وضوح فلسفه او را به نمایش می گذارد: اینکه چگونه طراحی معاصر می تواند به چالش های خاص جهان جنوب پاسخ دهد و با همکاری با صنعتگران محلی، به رشد منطقه کمک کند.

نتیجه نهایی، معماری ای است که بی صدا در بستر خود جای می گیرد. این خانه ای لوکس است که اسراف آمیز نیست و طراحی معاصری است که محیطش را نادیده نمی گیرد. در دنیایی پر از ساختمان های پرزرق وبرق، اعتماد به نفس آرام DDAR برجسته است. این نمونه ای است از معماری متفکرانه ای که به شکلی ارگانیک از دل مکان، سنت و مسئولیت پذیری زیست محیطی واقعی بیرون می آید.

چرا شهر ممنوعه پکن مثل یک ریزتراشه طراحی شده؟ نگاهی تازه به معماری قدرت در چین باستان(+عکس)

بیشتر بخوانید:

تبدیل اقامتگاه ریاست جمهوری به یک هتل لوکس(+تصاویر)

تماشاخانه

نظام آموزشی ایران، دستگاه تولید نابرابری/ حتی با شاد پوشیدن معلمان مشکل دارند/ شخصیت روحانیون در مدارس تخریب شد/ با روزی 7 بخشنامه مدارس را خفه می کنند/ درباره «کوروش کبیر» فقط یک سطر و نیم نوشته‌اند/ گردش مالی ۴۵ هزار میلیاردی مؤسسات کنکوری/ به امید آشتی مدارس با موسیقی (فیلم)

«جزایر فارو» و تونل های منحصر به فردش (فیلم)

فیلم های دیگر