مهندسهای چینی در حال کار روی تولید یک هواپیمای خاص که برداشت آنها از مفهوم هواپیمای بال قیچی است، هستند. این طرح که در اوایل دهه ۱۹۴۰ میلادی توسعه یافت، شامل یک بال بوده که میتواند مانند تیغه قیچی به دور بدنه بچرخد.
به گزارش گجت نیوز، در چنین هواپیماهایی و در سرعت پایین پرواز، بال به صورت عادی به بیرون خواهد آمد تا بتواند به صورت کاملا عادی باعث پرواز هواپیما شده تا منجر به فرود شود. در سرعتهای بالا، بال چرخش خواهد داشت و این مسئله تا جایی ادامه پیدا میکند که به صورت اساسی با بدنه ترکیب شود.
معمولا هواپیماها باید بین طرحهای مناسب برای بلند شدن با سرعت کم (بالهای بزرگ و پهن برای نیروی بالابر) و طرحهای ایدهآل برای پرواز با سرعت بالا (بالهای باریک و کشیده برای کاهش نیروی پسا)، یکی را انتخاب کنند.
سایر طرحها مانند F-14 و تورنادوی بریتانیا تلاش میکنند هر دو کار را با چرخاندن هر دو بال به عقب انجام دهند، اما این کار به مکانیسمهای سنگین و پیچیدهای نیاز دارد. از سوی دیگر بال قیچی از نظر مهندسی میتواند سادهتر باشد، چرا که فقط یک بال بزرگ چرخش پیدا خواهد کرد.
بال قیچی مشکلات ذاتی خود را دارد که میتوان آنها را به کابوسهای پایداری در گذشته تشبیه کرد. برای حل این مشکل یک تیم از محققان چینی موفق شدند از ترکیب فناوری مدرن مانند ابررایانهها و هوش مصنوعی (AI) استفاده کنند.
این فناوریها برای مدلسازی و پیشبینی جریان هوای اطراف هواپیما در طول پرواز استفاده میشوند. همچنین باید گفت این طرح مواد و حسگرهای هوشمند را برای مدیریت فشارهای شدید که چنین هواپیمایی تجربه میکند، ادغام خواهد کرد.
بر اساس گزارشهای منتشرشده، این طرح شامل ترکیبی از کاناردها، دمهای هواپیما و سطوح فعال برای حفظ پایداری هنگام حرکت بال است.
این هواپیمای جدید بال قیچی فقط یک پروژه تحقیقاتی نبوده و در صورت موفقیت، پتانسیل رزمی قابل توجهی دارد.
به عنوان مثال، این هواپیما میتواند به عنوان پایهای برای نوع جدیدی از هواپیمای حملکننده پهپاد استفاده شود که میتواند به سرعت ۵ ماخ (۶۰۰۰ کیلومتر در ساعت) برسد و در نزدیکی فضا (۳۰ کیلومتری از سطح زمین) پرواز کند.
این هواپیمای بال قیچی میتواند به صورت بالقوه ۱۶ الی ۱۸ پهپاد خودکار را برای حملههای گروهی به مراکز راداری، ارتباطی و فرماندهی حمل کند. در تئوری مشخص است این هواپیما قبل از واکنش پدافندها، یک پهپاد را در پشت خطوط دشمن رها کرده و سپس به صورت خودکار به پایگاه بازخواهد گشت.
با این که چنین موضوعی جذاب به نظر میرسد، اما مهندسهای چینی با موانع بزرگی مواجه هستند. به عنوان مثال، محور بال باید در برابر خمیدگی، گشتاور و بارهای ارتعاشی بسیار زیاد از خود مقاومت نشان دهد.
دمای قسمت بیرونی هواپیما در سرعت ۵ ماخ از ۱۰۰۰ درجه سانتیگراد فراتر رفته و این در حالی است که محور داخلی باید خنکتر بماند. این اختلاف دما میتواند باعث انبساط دیفرانسیلی، خرابی موارد مربوط به روغنکاری یا افزایش خطر ترکخوردگی شود. خستگی میتواند در پروازهای مداوم منجر به خرابی فاجعهبار شود.
یکی از متخصصهای هوانوردی در مصاحبه خود با یکی از مجلهها بیان کرد آنها به چندین سیستم پشتیبان، نظارت روی کرنش در زمان واقعی، تشخیص در سطح میکروثانیه و مکانیسمهای قفل ایمن برای ثابت نگه داشتن بال در موقعیت پایدار در صورت بروز هرگونه مشکل نیاز خواهند داشت.
در صورتی که این تیم تحقیقاتی بتواند مشکلات را حل کند، نمایانگر احیای ایدهای خواهد بود که از زمان خود جلوتر است، اما توسط فناوری گذشته محدود شده بود.