عصر ایران - مسعود پزشکیان، رئیس جمهور در ایلام گفته است: مگر می شود ایران را تحریم کرد؟ ما می توانیم نیازهای خود را از طریق کالا به کالا تامین کنیم.
خدمت جناب پزشکیان می گوییم که هر چند شما چند ماه است که رئیس جمهور شده و بالتبع، باعث وضع موجود نیستید ولی در کلان ماجرا، قرار بود ایران در افق سال 1404 از هر نظر برترین کشور منطقه باشد نه این که بعد از کلی شعار و وعده و وعید و بالا و پایین، برسیم به نقطه ای که نیاکان باستانی مان قبل از اختراع پول، نیازهای خود را از با معاملات کالا به کالا برآورده می کردند!
لابد با این دست فرمان، مرحله بعد استفاده از نمک به عنوان پول است (کما این که در بخشی از تاریخ، نمک، واسطه معاملات بود) و همین طور چرخ را از اول اختراع می کنیم تا برسیم به امروزی که همه از آن گذشته اند!
ضمن این که اگر نمی شود ایران را تحریم کرد، پس چطور الان در تحریم هستیم و شما می کوشید با مذاکره، لغوشان کنید؟
آقای رئیس جمهور!
سنجیده سخن بگویید ؛ تاریخ مصرف این ادبیات، گذشته است، درست مانند تاریخ مصرف معاملۀ کالا به کالا!
زیاده عرضی نیست!
باور بفرمایید ضربه ای که ایشان و تفکر پشت سرشان که باعث نامزدیشان شد چنان ضربه ای به جمهوریت و اعتماد مردم خواهند زد که دیگر تا سالها دموکراسی در این مرز و بوم کمر راست نخواهد کرد.
چرا هنوز میگیند چند ماه
اگر همسایهای هم احتمالا قبول کنه حتما سود و نفع بزرگی داره، مثل چین که سالهاست داره نفت رو به قیمت مفت میبره و ...
پس وقتی مسئولی حرف شکم پری میزنه تعجب نکنید، اونهایی که تریبون دارن و یا صداشون بلنده هیچکدوم هنوز فشار تحریم رو حس و درک نکردن
با توافقات مناسب بین کشورها میتوان از تهاتر برای کم کردن وابستگی به سیستم مالی جهانی که زیر نظر مستقیم خزانهداری آمریکاست، استفاده کرد. مضاف بر این، این اقدام حتی میتواند هزینههایی مانند تبدیل و انتقال ارز را از بین ببرد. البته معایبی هم وجود دارد ولی شرایط تحریمی باعث میشود تلاش برای کاهش این معایب، بهصرفه گردد.
هر چند ابداعاتی نظیر بریکسپی که به دنبال حذف دلار از مبادلات تجاری فیمابین کشورهای عضو بریکس است، میتواند ضربهی اساسی به هژمونی دلار بعنوان ارز جهانروا بزند. اقدامی که باعث شده آقای ترامپ با شدیدترین لحن به آن واکنش دهد ولی با توجه به تغییر موازنهی قدرت در عرصهی جهانی، به عقیدهی متخصصان اجتنابناپذیر است و شتاب میگیرد.
باید متوجه باشید که نشر یک متن که بیشتر به بحثهای مردم عادی که تخصصی ندارند، شبیه است، جوابی طولانی را الزام میکند. یک روزنامه هم بعنوان یکی از منابع اطلاعات و دانش جمعی، ملزم است که از افراد متخصص برای تولید محتوا استفاده کند وگرنه فرق چندانی با یک گروه مجازی دوستانه که هر کس در آن حرفی میزند، ندارد.