مهاجران ناخوانده استرالیا؛ شترها چگونه سرزمین کانگوروها را تسخیر کردند؟

به گزارش زومیت، معمولا فکر می‌کنیم هر حیوانی فقط در زادگاه طبیعی‌ خود به خوبی شکوفا می‌شود. اما گاهی اوقات وقتی حیوانی به منطقه‌ی جدیدی برده می‌شود، شرایط جدید به قدری مناسب است که حتی بهتر از زیستگاه اصلی خودش رشد و تکثیر پیدا می‌کند.

اگر از مردم بپرسید کدام کشورها بیشترین شتر را دارند، بیشتر آن‌ها احتمالا کشورهایی مثل عربستان، مصر یا مکان‌هایی در آفریقا را نام می‌برند، اما نکته جالب این است که تعداد شترهای استرالیا  که اصلاً به داشتن شتر معروف نیست، از بسیاری از کشورها که به داشتن شتر معروف هستند، بیشتر است. حتی ممکن است به‌زودی استرالیا به کشوری تبدیل شود که بیشترین شتر را در دنیا دارد.

شاید برای ما عجیب باشد که استرالیا شترهای بیشتری از مصر دارد؛‌ زیرا وقتی گردشگران به مصر سفر می‌کنند، همه‌جا شتر می‌بینند. مثلا خیلی از افراد به آن‌ها پیشنهاد می‌دهند که سوار شتر شوند و از آثار تاریخی دیدن کنند یا حتی می‌توانند انواع سوغاتی را به شکل شتر بخرند.

در استرالیا مردم کمتر به شترها توجه می‌کنند و تمایلی هم ندارند درباره آن صحبت کنند. درحالی‌که آمار دقیقی از تعداد شترها در کشورهای مختلف وجود ندارد، در کتاب رکوردهای گینس آمده است که استرالیا بیشترین تعداد شترهای وحشی را دارد.

شترها در آمریکای شمالی تکامل پیدا کردند، اما حدود ۶ تا ۷ میلیون سال پیش زمانی که پل خشکی برینگ (منطقه خشکی که در گذشته بین آمریکای شمالی و آسیا قرار داشت) وجود داشت، به آسیا رفتند. بعد از آن، ترکیبی از پایان آخرین دوره یخبندان و حضور انسان‌ها باعث شد شترهای آمریکایی نابود شوند، اما خویشاوندان شترها مثل لاماها توانستند خودشان را با حضور انسان‌ها و تغییرات جدید سازگار کنند.

شترها توانسته‌اند بیشتر قسمت‌های آسیا و آفریقا را تسخیر کنند، اما عبور از خط والاس (مرز طبیعی بین آسیا و استرالیا) برای رسیدن به استرالیا برایشان ممکن نبود. برخلاف برخی از موجودات دیگر که به‌طور ناخواسته و با پنهان‌شدن در چمدان‌ها یا آب کشتی‌ها به استرالیا رفتند، شترها نمی‌توانستند از این راه‌ها به استرالیا برسند.

زمانی که مقامات استعماری در استرالیا با مشکلاتی مانند ساخت خط تلگراف از میان بیابان و جابجایی در نواحی وسیع و خشک استرالیا روبرو شدند، به جای استفاده از وسایل نقلیه دیگر، افرادی از افغانستان و پاکستان را استخدام کردند تا با شترهای یک‌کوهانه (شتر عربی) حمل‌ونقل را انجام دهند. احتمالاً در همین دوران برخی از شترها فرار کردند، اما افزایش استفاده از خودروها موجب به وجودآمدن تعداد زیادی شتر وحشی شد؛ زیرا پس از جایگزینی خودروها با شترها، بسیاری از شترها در طبیعت رها شدند.

شترهایی که دیگر برای کار استفاده نمی‌شدند، در نواحی خشک استرالیا شرایط مناسبی پیدا کردند. این مناطق برای حیواناتی مانند شتر که می‌توانستند مدت طولانی بدون آب زندگی کنند، همچون بهشت بودند.

شترها در زیستگاه طبیعی خود باید مراقب شکارچیان و یا افرادی می‌بودند که می‌خواستند از آن‌ها برای کار استفاده کنند. اما در استرالیا، چون دشمن یا تهدید خاصی نداشتند، زندگی راحت‌تری داشتند. تنها زمانی ممکن بود خطراتی برای آن‌ها پیش بیاید که به شمال استرالیا یعنی محل زندگی تمساح‌ها می‌رفتند.

معمولا حیوانات با عمر طولانی خیلی سریع زیاد نمی‌شوند، اما از آنجایی که شترها در استرالیا با محدودیت کمی روبه‌رو بودند و رقبای زیادی نداشتند، تعدادشان افزایش یافت. با وجود این افزایش، یک قرن طول کشید تا مشکل زیادشدن شترها توجه مردم را جلب کند.

با اقداماتی مانند کشتار گزینشی، تعداد شترها در استرالیا حداقل ۱۰۰ هزار نفر کاهش یافته است. اما هنوز تعداد زیادی شتر در داخل استرالیا وجود دارد و تخمین‌ها از چند صد هزار تا چند میلیون متغیر است. درنتیجه، این کاهش تعداد شترها تغییر بزرگی در روند افزایش تعداد شترها در استرالیا ایجاد نکرده و همچنان شترها به راه خود برای سلطه بر این قاره ادامه می‌دهند.

اکوسیستم استرالیا که به حیوانات کوچک‌تر از شتر مثل انسان‌ها یا کانگوروهای قرمز عادت کرده، با ورود شترها دچار مشکل شده است. شترها بیشتر از هر حیوان بومی دیگری از گیاهان این مناطق تغذیه می‌کنند و این امر باعث می‌شود بسیاری از گونه‌های گیاهی و جانوری، حتی گونه‌های در خطر انقراض، جابجا شوند یا از بین بروند.

شترها در سراسر زیستگاه خود اکنون به‌طور گسترده‌ای اهلی شده‌اند. در کشور چین حدود ۱۰۰۰ شتر وحشی باختری باقی مانده‌اند. شتر باختری و شتر یک‌کوهانه بیشتر برای مواردی مانند گوشت، شیر یا حمل‌ونقل انسان‌ها پرورش داده می‌شوند. با‌این‌حال، در برخی مکان‌های دورافتاده، هنوز گروه‌های کوچکی از شترهای بومی یا شترهایی که فرار کرده‌اند، به‌طور آزادانه زندگی می‌کنند.