فیلم گزارش را اینجا ببینید
عصر ایران ــ در لحظات ناامیدی و سختی، نوع واکنش اطرافیان میتواند تعیینکننده باشد: آیا فرد از این وضعیت عبور میکند یا در آن غرق میشود؟ پاسخ دیگران به درددلهای ما معمولاً به دو شکل است: همدلی یا دلسوزی. اما این دو رویکرد نتایج کاملاً متفاوتی دارند.
دلسوزی: مسیری به سوی بنبستدلسوزی اغلب با تاسف، تلقی فرد بهعنوان قربانی و موافقت با احساسات منفی او همراه است. این واکنشها نهتنها به بهبود حال فرد کمکی نمیکنند، بلکه با افزودن غم، ترس و ناراحتی به احساسات منفی او، وضعیت را وخیمتر میکنند. وقتی فردی را قربانی شرایط میبینیم، او نیز بهمرور مانند قربانی رفتار میکند. موافقت با ناامیدی او دیوارهای این چاله را بلندتر و ترسناکتر میسازد. نتیجه دلسوزی معمولاً تلاشی ناکام برای بهبود حال فرد است، زیرا او دیگر تمایلی به تغییر شرایط خود ندارد و تنها بهدنبال تأیید دیگران است.
همدلی: کلیدی برای تغییردر مقابل، همدلی قدرتی تحولآفرین دارد. با همدلی، ما احساسات فرد را بازتاب میدهیم و به او نشان میدهیم که عمیقاً درک شده است. با بیان ساده شرایط او، به فرد کمک میکنیم از احساسات خود فاصله بگیرد، دید جدیدی پیدا کند و با مسائل منطقیتر برخورد کند. مهمتر اینکه، همدلی به او این باور را میدهد که توانایی تغییر شرایطش را دارد.
اگرچه دلسوزی ممکن است در لحظه حس خوشایندی ایجاد کند، اما این حس زودگذر است و با تصمیم به حل مشکل از بین میرود. در اینجاست که همدلی بهعنوان ابزاری مؤثر وارد عمل میشود و به فرد قدرت میدهد تا از ناامیدی رها شود.
همدلی، برخلاف دلسوزی، نهتنها احساس تنهایی را کاهش میدهد، بلکه به فرد انگیزه و ابزار لازم برای بهبود شرایطش را میبخشد. در لحظات دشوار، انتخاب همدلی بهجای دلسوزی میتواند مسیر زندگی فرد را تغییر دهد.