مردم‌داری

در دنیایی که هر کس بر طبلِ «خودت باش!» می‌کوبد، هستند کسانی که در سکوت، معنایِ زیستن را در گره خوردن با دیگران می‌یابند. اینان «شدیداً مردم‌دار»ند؛ نه از سرِ ضعف، بلکه چون حضورِ دیگری، آفتابِ زندگی‌شان است. اما همین آفتابِ دل‌نشین، گاهی چنان شعله‌ور می‌شود که سایه‌ای از اضطراب بر روابطشان می‌اندازد.