دوره صفویه

شاه سلطان حسین، نهمین پادشاه سلسله صفویه، که از سال ۱۱۰۵ تا ۱۱۳۵ هجری قمری (۱۶۹۴ تا ۱۷۲۲ میلادی) بر ایران فرمانروایی کرد، شخصیتی بود که به دلیل سیاست‌های نادرست و ضعف‌های مدیریتی خود، نقش مهمی در انقراض و انحطاط صفویه ایفا کرد. او فرزند شاه سلیمان یکم بود و با حمایت خواجه‌سرایان و زنان دربار، به تخت سلطنت نشست.

اینجا روزگاری تاجگذاری پدر و پسر پهلوی، احمد شاه و مظفرالدین شاه قاجار را به چشم دیده است، عصری نشان اقتدار و صلح برپاشده توسط کریم‌خان زند بوده، روزی دیگر مدفن تحقیرآمیز استخوان‌های او و نشان پیروزی آقامحمدخان شده، بعدازظهرها ناصرالدین شاه روی ایوانش قلیان چاق می‌کرده و تنها خدا می‌داند که دالان‌هایش نجوای چه دسیسه‌ و سیاست‌بازی‌هایی را به گوش شنیده‌ و تالارهایش میزبان کدام میهمانان بوده‌ است و اندرونی آن چگونه مسیر حکومت را تغییر می‌داده ‌است.

توصیف او تنها به راه‌ها منحصر نمی‌شود و هم‌چنین توضیحات ارزشمندی از شهرها و روستاها، تجارت، مراسم، روابط اجتماعی-فرهنگی و نیز مناسبات قدرت در این مناطق را ارائه می‌کند که در کم‌تر اثری از این دوره در دست داریم.