ارمکی

خانواده در ایران تا دهه‌های اخیر اصلی‌ترین نهاد انتقال سرمایه فرهنگی سنتی بود. اما در مواجهه با فرهنگ جهانی، این کارکرد تا حد قابل توجهی از درون فرسوده شده است زیرا از یک سو منابع جدید تولید و بازتولید معنا از اقتدار خانواده کاسته‌اند و از سوی دیگر «سُنت» دیگر تنها مرجع مشروع و مشروعیت‌بخش معنا در درون خانواده نیست چرا که معنا اکنون در گردش است و هر عضو خانواده - بویژه نسل جوان -ـ به یکی از تولیدکنندگان آن بدل شده است. در نتیجه بازتولید معنا در خانواده دیگر عمودی و یک‌سویه نیست بلکه افقی، چندصدایی و متنازع است.

در چنین شرایطی «تقویت فضای واقعی» باید به عنوان دغدغه‌ای جدی مد نظر قرار گیرد؛ مثلاً صداوسیما باید رفتارش را اصلاح کند و شبیه فضای مجازی هوچی‌گر و رادیکال نباشد. همچنین لازم است روزنامه‌ها و تریبون‌های دانشگاهی هم تقویت شوند و چنین نباشد که روزنامه‌نگاران تحت تاثیر فضای مجازی فعالیت کنند.