ايلنا: رئيس بنياد شهيد و امور ايثارگران گفت: اگر بنياد شهيد از ابتدا يعني از كودكستان تا دانشگاه فرزند شهيد را هدايت ميكرد، ضعفهاي ناشي از فقدان پدر جبران ميشد. اين كار را نكردند و در مرحله دانشگاه براي جبران كاستيها، سهميه گذاشتند و با اين كار جايگاه والاي ايثارگري را به جايگاه حقارت كشاندند.
مسعود زريبافان شب گذشته در نخستين همايش تجليل از اساتيد مشاور برتر دانشگاهها با بيان اينكه بنياد شهيد و امور ايثارگران 3 وظيفه اصلي دارد، افزود: مهمترين وظفيه اين بنياد ترويج فرهنگ ايثار و شهادت است و تكريم ايثارگران و خدماترساني به ايثارگران از وظايف ديگر بنياد شهيد است كه هر سه اين وظايف بايد رنگ و بوي فرهنگي داشته باشد.
وي گفت: خدمترساني بنياد شهيد و امور ايثارگران از نوع سپاسگزاري و اين كار نيز كاري فرهنگي است، تكريم ايثارگر نيز كار فرهنگي است، چون با تكريم ايثارگر جايگاه والاي ايثارگري را به ديگران نشان ميدهيم و با اين كار ديگران را تشويق به گام برداشتن در عرصه ايثارگري ميكنيم.
وي افزود: ايثارگر يك نخبه است چون در دورهاي خاص به علت ايماني كه به اسلام و نظام داشت از ديگران پيشي گرفت و به عرصه نبرد شتافت و جان خود را فداي اعتقادات خود كرد. قطعا اين افراد نخبه هستند و اين نخبگي در فرزندان آنها نيز هست.
رئيس بنياد شهيد و امور ايثارگران با بيان اينكه خدمات بنياد شهيد و امور ايثارگران جبران كاستيها است، اظهار داشت: ايثارگر توانمند است اما به دليل اتفاقاتي كه در جنگ افتاده است بخشي از توانمنديهايش آسيب ديده و ما سعي ميكنيم توانمنديها را به وي بازگردانيم.
اگر خدماتدهي را نوعي امتياز تلقي كنيم نه تنها جايگاه بالاي ايثارگري را حفظ نكرديم بلكه در ديدگاه ديگران جايگاه ايثارگر را تنزل دادهايم. كساني كه روزي خود را خادم شهدا ميدانستند در سال 82 كه تصميم گرفته شد در پاركها شهداي گمنام دفن شوند، فرياد زدند كه مگر تهران را ميخواهيد به قبرستان تبديل كنيد؟ اين ديدگاه به جايي رسيد كه بين شهدا و اموات فاصلهاي نميديدند و بر همين اساس خدمات را نوعي امتيازدهي تلقي كردند.
وي ادامه داد: خدمات را نوعي امتيازدهي تلقي كردند و بر همين اساس به جاي بازسازي توانمنديهاي فرزند شهيد وي را در مراحل مختلف رها كردند و با دادن سهميه كنكور خواستند كاستيهاي گذشته را جبران كنند، اين جبران كاستيها باعث شد كه به جاي احترام به وي به عنوان يك سهميه و با چشم حقارت نگاه شود در حالي كه اگر بنياد شهيد از ابتدا يعني از كودكستان تا دانشگاه فرزند شهيد را هدايت ميكرد. ضعفهاي ناشي از فقدان پدر جبران ميشد اين كار را نكردند و در مرحله دانشگاه براي جبران كاستي سهميه گذاشتند با اين كار جايگاه والاي ايثارگري را به جايگاه حقارت كشاندند.
در دانشگاه نيز به جاي ترقي دادن وي و يادآوري جايگاه پدرش به دنبال كسب نمره براي وي هستيم و پس از فارغالتحصيلي نيز چون فردي نيست كه بتواند كارايي خود را ارايه كند برايش درخواست سهميه ميكنيم و بر همين اساس اين فرد در اداره به يك كارمند عادي تبديل ميشود در حالي كه اين فرد فرزند يك نخبه است.
وي گفت: راهي كه رفتيم، اشتباه بود. هنوز هم دير نشده است، تعدادي از فرزندان در دوره آخر دبيرستان يا اوايل دانشگاه هستند، بايد آنها را توانمند كرد، جايگاه ايثارگري و كمك به فرزندان ايثارگران بايد منزلت خود را حفظ كند.