.png "عصر ایران")
تحلیل و کارشناسی مسابقات فوتسال ایران و مراکش از زبان علی ایمانی (فیلم) 
جاکارتا با بیش از ۱۰ میلیون نفر جمعیت با مشکلاتی مانند برداشت بیش از حد از آب‌های زیرزمینی، ترافیک شدید و آلودگی هوا دست‌وپنجه نرم می‌کند. قرار گرفتن روی بستری باتلاقی در جزیره بزرگ جاوه و زیر آب رفتن این شهر نیز مشکل دیگری است که باعث شده است انتقال پایتخت رای بیاورد.
به گزارش ایندیپندنت؛ دولت اندونزی امیدوار است با ساخت پایتختی جدید در کالیمانتان شرقی، واقع در جزیره بورنئو، بتواند کمی از فشار وارده بر این شهر پرجمعیت بکاهد؛ ضمن اینکه رسیدگی به امور اداری و سیاسی را راحت‌تر کند.
ایده ساخت پایتخت جدید در فاصله یک هزار و ۳۰۰ کیلومتری جزیره بورنئو، اولین بار در سال ۲۰۱۹ مطرح شد تا اینکه در نهایت در مجلس این کشور به تصویب رسید
برای پایتخت جدید نام نوسانتارا انتخاب شده که در زبان جاوه‌ای به معنای مجمع‌الجزایر است. رئیس‌جمهوری اندونزی این نام را انتخاب کرده و معتقد است که این نام «انتخابی نمادین» است که «جغرافیای اندونزی را در سطح بین‌المللی منعکس می‌کند».
با این حال، منتقدان می‌گویند با توجه به موقعیت جغرافیایی این کشور و عوامل محیطی، چنین نامی ممکن است گیج‌کننده باشد. به گفته آن‌ها، نوسانتارا یک اصطلاح قدیمی است که در اندونزی به‌طور کلی به مجمع‌الجزایر گفته می‌شود.
بر اساس آخرین سرشماری، کالیمانتان شرقی ۳.۷ میلیون نفر جمعیت دارد. این شهر سرشار از منابع معدنی است و با جنگل‌های فراوان و جمعیت زیاد اورانگوتان‌هایش شناخته می‌شود.
پس از موافقت مجلس اندونزی، وزیر برنامه‌ریزی این کشور اعلام کرد: «پایتخت تازه نمادی از هویت ملت و یک مرکز ثقل اقتصادی جدید است.»
برخی از مخالفان انتقال پایتخت به کالیمانتان معتقدند که شروع فعالیت‌های اقتصادی و تجاری به قطع درختان این منطقه غنی از حیات وحش متنوع با جنگل‌های بارانی سرسبز منجر می‌شود. گروه‌هایی به نمایندگی از مردم بومی بورنئو، نگرانی‌هایی را در این زمینه ابراز کرده و گفته‌اند که با این تصمیم ممکن است محیط زیست و فرهنگ آن‌ها به خطر بیفتد.
اعلام شده است که انتقال پایتخت حدود ۴۶۶ تریلیون روپیه (۳۲.۴ میلیارد دلار) هزینه دارد و یکی از بزرگ‌ترین پروژه‌های زیربنایی دولت اندونزی خواهد بود که تاکنون انجام شده است.
اندونزی نخستین کشوری نیست که پایتخت خود را تغییر می‌دهد. برزیل، پاکستان و نیجریه نیز پایتخت‌های خود را به شهرهایی که به این منظور طراحی و ساخته شده بودند، منتقل کردند.
