اعلام موجودیت مجدد ورزش ایران در آسیا

پانزدهمین دوره بازی های آسیایی دوحه در حالی به پایان رسید که ورزشکاران ایرانی توانستند بهترین نتیجه را در سالهای پس از انقلاب در این رقابت ها به دست بیاورند.

کاروان اعزامی ایران به دوحه، در پایان کار خود توانست 48 مدال (11 طلا، 15 نقره و 22 برنز) به دست بیاورد و در سکوی ششم رقابت ها (پس از چین، کره جنوبی، ژاپن، قزاقستان و تایلند) بایستد.

کاروان ایران در بازی های 1986 که در کره جنوبی برگزار شد، توانسته بود با 6 طلا، 6 نقره و 10 برنز (22 مدال) به مقام چهارم برسد. پس از آن در هر دوره، کاروان ایران مدام در مسیر پسرفت قرار گرفت و در دور بعد (چین- 1990) پنجم شد. در 1994 به مقام ششم رسید و در 1998 هفتم شد و در بوسان (2002) نیز، با یک افت شدیدتر، جایگاهی بهتر از دهم کسب نکرد.

بی گمان، اگر سیر نزولی گذشته همچنان ادامه می یافت، در بازی های دوحه، می بایست دچار یک سرشکستگی بزرگی می شدیم ولی برنامه ریزی هایی که در طول یک سال منتهی به این رویداد ورزشی صورت گرفت نه تنها ایران را به مقام ششم رساند بلکه از نظر تعداد مدال های کسب شده نیز توانست رکوردشکنی کند چرا که در هیچ دوره ای کاروان ایران نتوانسته بود 48 مدال رنگارنگ از دریای این بازی ها صيد کند.

کسب این تعداد از مدال در شرایطی صورت گرفت که اولا: به علت مساله ای به نام حضور زنان ایرانی، در رقابت ها، عملا در تعداد زیادی از رشته ها، هیچ امکانی برای کسب مدال وجود نداشت. در تبیین این مساله، همین نکته بس که بدانیم در بازی های دوحه 555 مدال، سهم زنان بود که معدود زنان ایرانی توانستند فقط سه مدال کسب کنند.
ثانیا: ناداوری های صورت گرفته که مهدی بی باک و جاسم امیری از قربانیان آن بودند، باعث شد تیم ایران نتواند به حق واقعی خود برسد.

ثالثا: تعدادی از وزنه برداران ایرانی در آستانه بازی های دوحه بر اثر اتفاقاتی ناخواسته دچار محرومیت شدند و این در حالی بود که تحلیلگران ورزشی پیش بینی می کردند وزنه برداران ایرانی بتوانند چند مدال از بازی های دوحه را به خود اختصاص دهند.

نکته مهم دیگری که حائز اهمیت است اینکه ورزشکاران ایرانی توانستند در مسابقات دوحه در رشته هایی مثل شنا، ژیمناستیک، قایقرانی،... رکوردهای داخلی را بشکنند و در برخی رشته ها مثل هندبال و بسکتبال نیز مدال بیاورند تا این امید تقویت شود که دوران تکیه بر ورزش های انفرادی رو به پایان است و ورزش های جمعی نیز رفته رفته در کشورمان، تثبیت می شوند.

بی گمان اگر پایان مسابقات آسیایی دوحه با برگزاری انتخابات در ایران همراه نمی شد، پیروزی کاروان ورزشی ایران می توانست بيشتر در کانون اخبار مهم جامعه قرار گیرد. با این حال، نباید این رویداد مهم را به خاطر مساله انتخابات، به حاشیه راند و به کسانی که در آماده سازی کاروان اعزامی به دوحه و پشتیبانی مستمر آن نقش داشتند، "خداقوت" نگفت.

به نظر می رسد با مدیریت جدیدی که در ورزش حاکم شده می توان به کسب نتایج بهتر در مسابقات دیگر نیز امیدوار بود به ویژه آنکه از درون سازمان تربیت بدنی خبر می رسد از هم اکنون برنامه ریزی ها برای حضور قدرتمند در دور بعد بازی های آسیایی آغاز شده است و این در حالی است که پیش از این، آماده سازی برای حضور در رویدادهای ورزشی، در آخرین مهلت باقی مانده و در دقیقه 90 صورت می گرفت و نتیجه نیز همان نزولی می شد که در بازی های آسیایی دوره های پیشین شاهدش بودیم.

بی گمان وقتی یک برنامه ریزی مداوم یک ساله توانسته است برای کاروان ایران 48 مدال به ارمغان بیاورد، می توان با برنامه ریزی چهار ساله، حضور بسیار قدرتمندانه تری را در مسابقات آسیایی و سایر رقابت های منطقه ای، آسیایی و جهانی تجربه کرد.

بازی های آسیایی دوحه، در واقع یک اعلام موجودیت مجدد برای ورزش ایران و اعاده حیثیت برای آن بود و از این رو، انصاف حکم می کند همانگونه که در پس شکست ها، سازمان تربیت بدنی متهم می شود، در شرایط کنونی که یک افتخار ملی حاصل شده است، از مسوولان این سازمان تقدیر شود.