عصر ایران؛ سروش بامداد- رییس مجلس شورای اسلامی در نطق امروز خود گفت: «باید تلاش کنیم و بسیج شویم تا زنجیرۀ تولید یا تهیه و توزیع واکسن را در یک حلقه 80 - 75 روزه تکمیل کنیم و در اولویت قرار دهیم. حتی در زمینۀ اعتبارات، هر نوع ارزی را باید تأمین کنیم.»

سخن درستی است و نمی‌خواهیم بگوییم چرا قبل‌تر نگفتید یا چرا زودتر به این نتیجه نرسیدید. تنها نکته پرهیز از کلمۀ «واردات» است.

«تهیه» یعنی چه؟ واکسن را یا در داخل تولید می‌کنند یا از خارج وارد می کنند. تولید که مشخص است یعنی چه. همان کاری که با عنوان برکت و رازی و چند نام دیگر از ماه‌ها پیش وعده داده شد و برخی به همت تلاش پژوهشگران ایرانی به نتیجه رسید و به بازار هم عرضه شد و بعضی هم به دلایل علمی یا اقتصادی نه یا به تولید انبوه نرسید یا مطابق انتظار نبود و کافی نیست و نجات جان شهروندان بر هر انتظاری اولویت دارد.

معنی توزیع هم مشخص است. یعنی واکسن به دست مصرف‌کننده برسد و در واقع سوزن آن به «دست» مصرف‌کننده تزریق شود.

می‌ماند: تهیه. اگر منظور از تهیه، واردات است، رودربایستی نکنید صریح بگویید واردات. اگر هم منظور واردات نیست چرا در جملۀ بعدی به «تأمین ارز»، آن هم هر نوع ارز اشاره می‌شود؟ مگر، تهیه هم ارز می‌خواهد؟!

جالب این که در سال 1359 که شورای انقلاب لایحۀ «تشکیل مراکز تهیه و توزیع کالا» را تصویب کرد همین رودربایستی را به خاطر شعارها و فضای اول انقلاب داشتند وگر نه منظور آنها هم از "تهیه" در واقع همان "واردات" بود کما این که در همان مادۀ اول لایحه آمده بود: «به وزارت بازرگانی اجازه داده می‌شود مراکزی برای واردکردن و توزیع کالا شکل گیرد.»

با این حال می‌توان پرسید آیا رودربایستی در به کارگیری کلمۀ واردات به خاطر پرهیز رییس مجلس انقلابی از تکرار ادبیات رقیبان مطعون و محذوف است (کما این‌که به جای رفع تحریم می‌گویند خنثی‌سازی و به محدودیت اینترنت می‌گویند صیانت از فضای مجازی) یا نه. بحث واژگان در میان نیست. به خاطر تبلیغات پیشین بر روی واکسن داخلی و کافی دانستن آن است و مشاهدۀ وضع کنونی که واکسن را از نان شب واجب‌تر کرده است.

کانال عصر ایران در تلگرام