اوباش انگلیسی و تهدیدی که نزدیک می‌شود

تقریباً در هر تورنمنت بین‌المللی این هواداران با پلیس، طرفداران رقیب و نیروهای امنیتی پیرامون ورزشگاه درگیر می‌شوند، خیابان‌ها را به هم می‌ریزند و انگار درمانی برای این «بیماری انگلیسی» وجود ندارد.

عصرایران؛ احسان محمدی- صحنه‌های تکان‌دهنده از حمله اوباش هوادار انگلیس به طرفداران ایتالیا یک بار دیگر نشان داد که اوباشگری در فوتبال و به ویژه میان انگلیسی‌ها چنان ریشه دوانده که نمی‌شود با هیچ بزک و دوزکی پنهانش کرد.

این نخستین بار نیست که اوباش انگلیسی این کار را می‌کنند. تقریباً در هر تورنمنت بین‌المللی این هواداران با پلیس، طرفداران رقیب و نیروهای امنیتی پیرامون ورزشگاه درگیر می‌شوند، خیابان‌ها را به هم می‌ریزند و انگار درمانی برای این «بیماری انگلیسی» وجود ندارد.

بعد از کشته شدن جورج فلوید مرد سیاه پوستی که پلیس آمریکا زانویش را روی گلوی او قرار داد تا خفه شد، حرکت نمادینی در فوتبال انگلیس شکل گرفت که برخی از بازیکنان و تیم‌ها قبل از سوت آغاز بازی یک زانوی خود را روی زمین چمن می‌گذاشتند تا ضمن ابراز همدردی، نوعی از همدلی را در مبارزه با نژادپرستی به نمایش بگذارند اما وقتی سه بازیکن جوان و سیاه‌پوست این تیم یعنی رشفورد، سانچو و ساکای با هدر دادن پنالتی مقابل ایتالیا، زمینه‌ساز شکست انگلستان شدند، هدف بدترین توهین‌های نژادی قرار گرفتند تا باز هم دُم خروس بیرون بزند و نشان بدهد علیرغم کار زیاد و تبلیغ و برنامه، نمی‌شود به صوت کامل این زشتی‌ها را پاک کرد.

این ماجرا البته خاص انگلیس نیست. همانطور که یک چهره ایتالیایی نوشته بود یادمان نرود که ما هم در جام جهانی 1994 و هنگام خواندن سرود ملی آرژانتین سوت زدیم، علیه بالوتلی شعار نژادپرستانه دادیم، فرزندان بونوچی را تهدید به قتل کردیم و البته رسوایی کالچوپولی را در کارنامه داریم.

این اوباش را نمی‌توان نماینده کل جامعه هواداری انگلستان نامید اما همین هم کافیست تا نشان بدهد چنان که فکر می‌کنیم دنیای فوتبال در خارج از مرزها گل و بلبل و بی‌عیب و نقص نیست. قصدم توجیه رفتار برخی هواداران تندرو در ایران نیست. خطای دیگری هرگز نباید باعث شود تا روی عیب و اشتباه ما سرپوش گذاشته شود.

اقلیت پرهیاهویی میان هواداران ایرانی وجود دارد که در این سال‌ها رفتارهایی مشابه انجام داده‌اند و به چهره فوتبال لجن پاشیده‌اند. برای کاستن از تبعات این عده راه درازی در پیش داریم ولی باید شروع کنیم و شرط اول قدم این است که این عده را نه انکار کنیم و نه به خاطر تعصب هواداری و همسویی رنگی آن‌ها برای توجیه رفتارشان دلیل بیاوریم پیش از آن‌که یک فاجعه رخ دهد. چیزی شبیه یک درگیری فیزیکی خون‌بار میان هواداران فوتبال. امری که هر روز در فضای مجازی رخ می‌دهد و بعید نیست به خیابان هم کشیده شود.

کانال عصر ایران در تلگرام