امید خزانی (مدرس دانشگاه) - شاید کمتری ایرانی پیدا شود که خود را لایق پست ومقامی بالاتر و جایگاهی رفیع تر نداند، تز های نقادانه ارایه نکند واز تجربیات موفق شهروندی کشورهای اسکاندیناوی نگوید . خیلی هم عالی. ذاتا این تصور ذهنی اشکال ندارد که همه ما خود را در قامت یک مدیرکل مصلح و یا افسر عالی رتبه و وزیر و سناتور و مدیرعامل بدانیم و کارهای دون را را در شان اهوورایی خود ندانیم اما اشکال کار زمانی رخ می نماید که این تصورات ذهنی با ویروس منحوس «ولش کن» که غالب ما در خون خود داریم ترکیب شود؛ نتیجه اش می شود مرگ عماد8 ساله در داربست های استادیوم آزادی و مهدی 14 ساله در زمین بازی پارک لاله !‌

داستان این بی مسوولیتی های تلخ که به عبارت شیرین فارسی «ولش کن» گره خورده است مثنوی هفتاد من کاغذ است. کافی است کلید واژه پیمانکارـمرگ دلخراش ـکارگر را جستجوکنید. از جاده های مرگ و نقاط حادثه خیز تا لایروبی مسیل هایی که به موقع اش با یک «ولش کن» اصیل ایرانی رها شدند و باران رحمت الهی را سال گذشته به کابوس وحشت هزاران خانوار ایرانی تبدیل کردند، این ویروس جهش یافته «ولش کن» خودنمایی می کند!

کمتر کسی است در این سرزمین که کارش را در شان خود بداند و آن را با دقت و مهارت انجام دهد و روزانه دهها بار وجدان ناآرامش را با «ولش کن» ای آهنگین نوازش ندهد! زوج همسایه ما ۳۲سال است قربانی یک ولش کن پزشک متخلف اند که فرزندی با فلج مغزی تحویل شان داده است.

بارها پسر خردسالم را به پارک لاله برده ام . می توانم تصورکنم پدر مهدی 14 ساله چه آروزهای رنگینی برای پسرش داشته و با همه خستگی روزانه اش خواسته بود حق فرزندش را برای بازی کودکانه در این ایام غمزده کرونایی ادا کند و بارها به تماس های ازسر نگرانی مادر مهدی پاسخ داده که نگران نباشد که ماسک زده و ایمن اند.

نمی دانم آن پیمانکار متخلف داربست های مرگ بار استادیوم آزادی تاوان آه مادر عماد 8 ساله را داد یا با تلفنی و یا رابطه ای در این جامعه رها شد تا با « ولش کن» های دیگری خانواد هایی را داغدار کند؟!

کاش می شد این «ولش کن» را از زبان پارسی برداشت. واقعا دمار از روزگارما ایرانی ها درآورده است و در همه بخش ها از صنعت و درمان تا سیاست و اقتصاد ریشه دوانده است و ذهن کارگر و پزشک و صنعتگر را به سیطره خود درآورده است. خودروسازی که چراغ ترمزش از نوع ولش کن است و کمتراز چند هفته خراب می شود تراژدی را به جامعه اش هدیه می کند و کذا و کذا ...

به تازگی در سفری کوتاه شاهد چند «ولش کن» مرگبار بودم. در آزادراه زنجان-تبریز با سرعت ۱۲۰ کیلومتر ناگهان بدون هیچ علامت هشداری - که ۲ خط آزادراه در دست بازسازی است- خود را پشت کامیونی خزنده دیدم و به مدد خط ترمزی ۲۰ متری و خودروی استاندارد از مرگ حتمی جستم. یقین دارم پیمانکار مرمت آزادراه بارها به وجدانش «ولش کن » ی نثار کرده بود که روشنی روز نیازی به علایم هشدار ندارد چه نیازی به این سوسول بازی ها!؟

چندصد کیلومتر آن سوتر آفتاب تازه غروب کرده بود که آتش و خون جاده حکایت از ولش کنی دیگرمی کرد!‌ تراکتوری بعد از فارغ شدن از کار روزانه بدون هیچ چراغ هشدار یا نشانگر خطری وارد جاده شده بود و تصادف زنجیره ای مرگباری را رقم زده بود. چندین کشته و ده ها زخمی! مردم آه و شکایت می کردند که یکی از روسای کمیسیون عمران مجلس سال ها به نمایندگی شان در مجلس بود !‌ به این جاده و سوانح اش «ولش کن» گفته بود!

نمی دانم رییس پلیس فلان منطقه و یا افسرهای پلیس و رییس اداره راه فلان شهرستان آیا خودرا در یتیم شدن فرزندان آن راننده نیسان آبی قاصر یا مقصر می دانند یا خیر؟‌ چندین بار از آن جاده گذشته بودند و یا از کنار تراکتورها و ماشین آلات کشاورزی که در غروب آفتاب وارد جاده می شوند!‌ آیا هیچ افسر وظیفه شناسی ماموریت یافته بود که به راه های روستایی برود و کشاورزان را آموزش دهد !؟

ای کاش به جای تکرار فیلم های بی خاصیت فیلم های نظیر هفت زندگی (به انگلیسی seven pounds) از تلویزیون پخش می‌شد.

ای کاش برای این مسوولیت گریزی ها واکسنی بود.

بیشتر بخوانید: 

*بازداشت مظنونان حادثه پارک لاله در تهران

*ماجرای مرگ نوجوان ۱۴ساله در پارک لاله تهران (فیلم)

*تذکر به شهردار تهران درباره مرگ نوجوانی در پارک لاله

*ورود شورای شهر به حادثه برق‌گرفتگی نوجوان ۱۴ ساله در پاک لاله

دو دقیقه روانی یکی از ترسناک‌ترین صحنه‌های تاریخ سینما (تماشا کنید)

تماشاخانه

دو دقیقه روانی یکی از ترسناک‌ترین صحنه‌های تاریخ سینما (تماشا کنید)

جهان ریچارد سرا ؛ وقتی فولاد سخن می‌گوید (فیلم)

فیلم های دیگر