عصر ایران؛ جعفر محمدی - دوستی می گفت که در سفرش به ملکان - شهری کوچک در آذربایحان شرقی - پیرمردی روستایی را دیده و وقتی با او سر صحبت را باز کرده، پیرمرد از او پرسیده است : آیا در تهران تلفن ها قطع است؟
وقتی این دوست به او پاسخ داده که تلفن ها وصل هستند، پیرمرد گفته است: پس چرا مسوولان از پشت تریبون با یکدیگر حرف می زنند و دعوا می کنند؟ چرا گوشی را بر نمی دارند و حرف هایشان را تلفنی به هم نمی گویند؟!
فضای سیاسی کشور، به طرز نگران کننده ای به سمت تنش و دو قطبی شدن می رود. اگر تا دیروز، نیروهای سیاسی دست چندم با یکدیگر دست به یقه بودند، امروز مقامات عالیرتبه کشور رو در روی هم ایستاده اند و در علن علیه یکدیگر سخن می گویند و نگرانی را به جامعه پمپاژ می کنند.
اردیبهشت سال آینده انتخابات ریاست جمهوری و شورای شهر برگزار می شود؛ فضای انتخابات در ذات خود هیجان و التهاب دارد و از این رو انتظار می رفت - و می رود - مقامات ارشد کشور به ویژه در در ماه های منتهی به انتخابات آرامش بخشی به جامعه را در دستور کار خود قرار دهند و به خاطر کشور، مردم و نظام بدان پایبند باشند.
دعوای مقامات ارشد، آن هم در ملأعام، نه تنها دردی از کشور دوا نمی کند، بلکه ریختن بنزین بر روی آتش اختلافات و هیجانات است، کاری که از بزرگان بعید است.
بحث را به همین چند سطر مختصر می کنم؛ آقایان! تلفن ها در تهران قطع نیستند.
پربیننده ترین پست همین یک ساعت اخیر
با تلفن یا بی تلفن!