مراسم عزاداري محرم و غالي گري

روزنامه آفرینش نوشت:

امام صادق (ع) : احذروا علي شبابکم الغلاَة لا يفسدوهم .انّ الغلاة شر خلق الله يصغرون عظمة الله و يدعون الربوبية لعبادالله .
( بحارالانوار، ج 25،ص 266 )

"جوانان خود را از شر غلات برحذر داريد، که مبادا فاسدشان کنند.اينان بدترين مردماني اند که عظمت خداوند را تحقيرو براي بندگان ، ادعاي خدايي مي کنند."

سخن گفتن از حماسه حسيني ويادآوري حادثه ي عاشورا، رسالت هر شيعه اي است ، زيرا که اين امر تأسي ازبانو زينب (س) و امام زين العابدين(ع) است که همواره ، هر کجا که رفتند، پيام اين جهاد بزرگ را با خود بردند و به مردمان رساندند.

اما آنچه آن بانوي بزگوار و آن امامِ صحيفه ي سجاديه ، به يادکرد از حادثه ي عاشورا، گفتند،فقط، نقل زخم خوردگي ها، تشنگي کشيدن ها، تکه تکه شدن ها و به اسيري رفتن ها نبود ( که اين ها هم بود) . رهاورد آنان از کربلا، آموزه ي پاسداشت دين بود با جان و مال و خانواده. حديث مردماني که نه براي پايداري و دفاع ، تامل و ترديد کردند، و نه از اسارت خود شرمسار شدند، زيرا که بانوي کربلا،در آن روز، جز زيبايي نديده بود و اين زيبايي ، همچون شعاع خورشيد در همه ي روزگاران ، پرتو افشان شد.

اين حادثه چنان عظيم ، چنان خونين و چنان دردناک بود، که نه تنها دل هر بيينده و شنونده ي زميني را به درد آورد ، که داغي بر نهاد ملايک و آسمانيان نيز نهاد.

اينک ، ما وارث چنان حادثه اي هستيم . ما وارث زينب (س) و امام سجاديم (ع) و آن که وارث است ، دو وظيفه ي خطير بر عهده دارد؛ اول استفاده ي درست از آن چه به او رسيده و دوم ، نگهداشت ادبِ اين ميراث.

با روايت راويان شاهدان اين مصيبت عظمي و شرح اديبانه ي آن توسط شاعران و ادباي ولايي ، نوحه ها و سرودها در اين زمينه ساخته و پرداخته شد، که بسياري از آن ها تا به امروزمانده و به دست ما رسيده است. در همه ي اين مصيبت نامه ها، بيشتر سخن از فداکاري جمعي از بهترين مردمان خدا، در راه حفظ و احياي دين خداوند است. سخن از رشادت مرداني که مي توانستند در تاريکي شب گم شوند و سلامت بمانند، اما ماندند تا در روشناي روز ، به فروغ ابديت متصل شوند.

در اين مصيبت نامه ها تا حدودصد سال پيش ، نوعي متانت خاص در روايت و توضيح حوادث کربلا ،مراعات شده است، و چنان از آن حادثه سخن گفته اند که شايسته ي شأن آن مردمان و مرتبت دين پروردگار است. در اين مصيبت نامه ها اغلب سعي شده است علاوه بر توصيف و توضيح غير مکشوفانه ي جان فشاني آن مردان، پيام بزرگ و جاوداني ماجرا نيز گفته و رسانده شود. بر سر وسينه کوبيدن ، نوحه سرايي کردن و اشک ريختن ،ضمن سادگي و بي آلايشي ، از آن وقار و متانتي برخوردار بود، که شايسته ي مقام آن شهدا و اسرا بود.

اما متاسفانه آن چه اخيراً با آن مواجهيم، تبديل شدن آن از جان گذشتگي ها به يک آيين و مناسک از معنا تهي شده، است. مناسکي که در آن عده اي دور هم جمع مي شوند، بر و سينه کوبان ، بندگان شريف خدا را که در راه اثبات بندگي شان ، زخم خوردند و خون دادند، به مقام خدايي مي رسانند و هم به ارج و حرمت آن حادثه توهين مي کنند وهم خداوندگاري خداوند را به هيچ مي گيرند.

اين غاليان و منسک گرايان، که عموما با مردم فريبي و به قول خودشان " با در آوردن اشک مردم " ارتزاق مي کنند وبه شهرت مي رسند، همان " بدترين " مردماني اند که صادق آل محمد(ص) فرموده است، و شگفتا که هر چه اينان بيشتر غلو مي کنند ، مشتري بيشتري دارند. مشتري هايي که مي پندارند به صرف اشک ريختن و جامه دريدن، تضمين بهشت را به دست مي آورند. دانايي ، آگاهي وشعور ، که اُس و اساس اين حرکت و ترک حج بود، بازگو نمي شود. اين که چرا زني از حرم آل محمد(ص) ، پس از کشته شدن همه ي مردان کاروانش، درهرشهري که مي گذرد و در دربار يزيد نيز، جز از آن زيبايي اي که ديده است ، سخن نمي گويد و مردمان فراموشکار وناسپاسي را که ولايت و هدايت را واگذاشته اند، شماتت مي کند.

تشبيه وهن آميز امام علي (ع) و امام حسين (ع) به خداوند و گاه حتي خدا دانستن آنان، اين که فاطمه بنت اسد در واقع در هنگام حمل علي (ع) ، خدا را حمل مي کرده است، چيزي جز خروج از دين نيست. زيرا که اين ، يعني خارج شدن از ولايت اماماني که خود بهترين " بندگان خدا " بودند و در اثبات اين " بندگي " جان فشاني کردند. چگونه ممکن است، پدر و برادر کسي که خود به زين العابدين وسجاد ، شهره عالم شده، خدا باشند؟

سخن گفتن از عريض و طويل شدن دسته ها و تکايا ، افزوده شدن تيغه هاي علم ها ، بزرگ تر و بزرگ تر شدن طبل ها، متنوع تر شدن آلات موسيقي ، برنده تر شدن تيغه ي زنجيرها ،و جامه دريدن و برهنه شدن در انظار، جا ومقالي ديگر مي طلبد.زيرا که اين غائله، که مي رود به آفتي برآن پيام و رسالت ، و شعور و آگاهي مردم، بدل شود، حضور و اِشعار علما و مراجع را مي طلبد ، تا دوباره مردم را به راه آورده در مسير درست ولايت هدايت کنند.