
دوسالانه معماری ونیز از سال ۱۹۸۰ بهعنوان معتبرترین رویداد بینالمللی معماری در شهر ونیز برگزار میشود و امسال نیز پانزدهمین دورهی این دوسالانه، ششم خردادماه آغاز شده و بهمدت ششماه، تا هفتم آذرماه ادامه خواهد داشت.
مدیرهنری دوسالانه امسال ونیز، معمار مطرح شیلیایی «آلخاندرو آراونا» Alejandro Aravenaاست که بهتازگی مهمترین جایزه دنیای معماری یعنی «جایزه پریتزکر» را به پاس برخورد حرفهای با معماری و شهرسازی و توجه به مسائل اجتماعی گرفته است.
آراونا عنوان «گزارش از خط مقدم (Reporting from the Front) را برای درونمایه این دوسالانه تعیین کرده و در بیانیهی خود اعلام کرده است: «برای ارتقای محیط انسانساخت و درپی آن، ارتقای کیفیت زندگی باید در نبردهای بسیاری به پیروزی رسید و مرزهای بیشماری را درنوردید.»
در نتیجه، آنچه او میخواهد همه مردم در پانزدهمین دوسالانه بینالمللی معماری به دیدار آن بیایند، نمونههای موفق اینگونه معماری است؛ نمونههایی که قابل بازگویی و الگوبرداریاند و توان پیروزی در نبردها و درنوردیدن آن مرزها را دارند. این دوسالانه در نظر دارد تا بار دیگر به گسست میان معماری و جامعه، که در دهههای اخیر فقط از دید معماری به آن نگریسته شده و هنوز هم برای نهادهای تصمیمگیرنده و افکار عمومی غیرضروری بهشمار میآید، واکنش نشان دهد.
در همین راستا، «گروه معماری واو» بهعنوان نخستین گروه مستقل معماری از ایران با چیدمانی به نام «و» (AND) در بخش بینالملل پانزدهمین دوسالانه معماری ونیز شرکت کرده است. این بخش شامل ٨٨ شرکتکننده از سراسر دنیاست که به دعوت آراونا آثار خود را در پاویون مرکزی و آرسناله بهنمایش گذاشتند.
«و» روایت چالشهای نسلی از معماران ایران است که در فضای پس از انقلاب ١٣۵۷ ایران رشد کردهاند و پس از حدود سه دهه با رویکردی انتقادی سعی در بازیافتن جایگاه گمشده معماری در فضای حرفهای داشتهاند. این خلأ نتیجهی دگرگونی سریع تمام ساختارهای سیاسی - اجتماعی موجود بوده است. این پروژه سعی داشته گزارشی تصویری از درهم تنیدگی رخدادهای فضای سیاسی و اجتماعی این دوران با محصولات هنری، معماری و شهرسازی ارائه دهد. این روایت مجموعهای از خاطرات مشترک نسلی است که مانند زمینهای، هویت جمعی این نسل از معماران را شکل داده است.
«بنیاد لاجوردی» بهعنوان یکی از حامیان این پروژه سعی داشته با حمایت از این پروژهی فرهنگی در حضور موفق و تأثیرگذار ایران در بیینال معماری ونیز نقش داشته باشد. این بنیاد پیش از این نیز در جهت گسترش فرهنگ بصری معاصر و همکاریهای بیشتر بین هنرمندان، نمایشگاهگردانان و منتقدان ایرانی و بینالمللی تلاش کرده است.