روزي جهاني و توقعاتي داخلي

حميدرضا عسگري در روزنامه آفرینش نوشت: بي جهت نيست كه مطبوعات به عنوان ركن چهارم دموكراسي شناخته مي‌شود، چون چراغ روشني بخش دموكراسي همانا آگاهي است و مطبوعات در زمينه مسائل تحليلي، حركت و پيش بيني برخي از وقايع و رويدادها و ارائه آگاهي هاي لازم به جامعه، براي بالابردن حساسيت مردم نسبت به واقعيات اجتماعي، نقش بسزايي دارند. لذا گرامي‌داشت روز جهاني مطبوعات براي جهانيان ازاهميت ويژه‌اي برخوردار است.

هرچند كه در كشور ما اهميت چنداني به اين روز داده نمي‌شود، اما اين بي توجهي‌ها خدشه‌اي بر رسالت حقيقي اهالي مطبوعات وارد نمي‌كند. اما اين روز را بهانه‌اي قرار مي‌دهيم تا به برخي از گلايه‌ها و توقعات فراموش شده مطبوعات بپردازيم. درهمين زمينه بايد خدمات بي منتي كه مطبوعات درعرصه اجراي سياست‌هاي نظام و دولت‌ها ارائه مي‌كنند اشاره كنيم و اين سوال را از مسولان داشته باشيم كه آيا مي‌شود كه همكاري دوجانبه صرفاً براي تحقق خواسته‌هاي يك طرف صورت پذيرد؟!

درتمامي مراتب مشاركت‌هاي سياسي اعم از انتخابات‌هاي مختلف و راهپيمايي‌هاي سياسي و مذهبي، مذاكرات هسته‌اي، اين مطبوعات هستند كه با پرداختن به اهميت موضوع و تشريح اهداف و منافع آن براي افكار عمومي جامعه زمينه را براي حضور حداكثري فراهم مي‌سازند.

در آماده سازي بسترهاي جامعه براي پذيرش و همراهي با طرح‌ها و سياست‌هاي اجرايي در زمينه‌هاي اقتصادي، سياسي و اجتماعي و فرهنگي، اين مطبوعات هستند كه با مقالات، يادداشت‌ها وگزارشات خود آگاهي لازم را به جامعه مي‌دهند تا مردم نسبت به پذيرش و همراهي با حكومت آماده شوند.

در تمامي تحولات جهاني و هجمه‌هاي رسانه‌اي غرب به كشورمان اين مطبوعات هستند كه به دفاع از مواضع دولت‌ها و نظام مي پردازند و به عنوان نمايندگان و زبان گوياي جامعه صداي داخلي را به گوش مدعيان خارجي مي‌رسانند. مجالي براي سياهه كردن توانايي‌ها و خدمات بي منت مطبوعات دركشورمان نيست و ارزش آن دركلام نگنجد.

مطبوعات ما به دنبال سهم خواهي از دولت‌ها و حكومت نيستند، اما توقع دارند تا درازاي اين خدمات و در راستاي استحكام پايه‌هاي دموكراسي دركشور از حقوق مشخص خود درقانون اساسي و قوانين كلي مردم سالاري بهره‌مند گردند.«اصل سوم قانون اساسي بالابردن سطح آگاهي‌هاي عمومي در همه زمينه ها با استفاده صحيح از مطبوعات و رسانه هاي گروهي و وسايل ديگر را از وظايف دولت دانسته است». اما اين استفاده از ديرباز دركشورما يك طرفه بوده و دولت‌ها از پتانسيل‌هاي مطبوعات به نفع خود بهره برده و در مقابل به ديگر توانايي‌هاي مطبوعات در زمينه توسعه شعور وآگاهي بخشي جامعه اهميت چنداني نداده‌اند.

«براساس اصل بيست و چهارم قانون اساسي، نشريات و مطبوعات در بيان مطالب آزادند مگر آنكه مخل مباني اسلام يا حقوق عمومي باشد». متاسفانه طي ساليان گذشته برخورد نامناسب با مطبوعات و اهالي آن سبب شده تا امروز بسياري از آنها دچار سانسور شوند و اين بزرگترين آفت براي مردم‌سالاري مي‌باشد!. برخي مطبوعات دركشورمان رويه اي محافظه‌كارانه در پيش گرفته‌اند و دراين زمينه حصارامني بين خود و نهادهاي مميزي كشيده‌اند. درحالي كه اين خودكنترلي‌ها و نگراني از برخي برخوردها زمينه را براي سواستفاده گران آماده مي‌سازد تا بتوانند هرگونه تفكرات و عملكردهاي مورد نظر خود را بر جامعه عرضه كند و يا در حيطه‌هاي مختلف با ظاهرسازي‌هاي تبليغاتي به فساد و كسب منافع شخصي و گروهي بپردازند.

گله ديگر مطبوعات، عدم فراهم‌سازي ورود اهالي قلم به حيطه سياست‌گذاري‌هاي كلان داخلي و خارجي مي‌باشد. امروز شاهديم كه در كنار تمام سياستمداران بزرگ دنيا يك نماينده از مطبوعات آن كشور براي مشاوره و تصميم گيري قرار دارد، آيا دركشورما چنين برخوردي با مطبوعات صورت مي‌گيرد؟! متاسفانه در كشورما دولت‌ها به مطبوعات با رويكرد حامي و مخالف نگاه مي‌كنند.

توقع دارند آنهايي كه حامي هستند فقط از دولت تعريف و تمجيد كنند و به مقابله با مخالفان بپردازند. به نظر مي رسد تنها راه رسيدن به اين حقوق و آزادي مطبوعات، پذيرش اين واقعيت است که مطبوعات تجلي گاه خواسته‌ها، نيازها و تمايلات جامعه بوده و مظهر رشد فرهنگي، تحمل پذيري سياسي و نشانه وجود آزادي در کشور مي‌باشد. اين امر زماني ميسر مي شود که اولا مطبوعات در بيان مطالب و طرح موضوعات، آزاد و مستقل باشد؛ ثانيا در شکل دهي به هويت صنفي روزنامه نگاران تلاش شود، تا از طريق آن استقلال سياسي، فرهنگي و اقتصادي مطبوعات، به معناي واقعي کلام به دست آيد و اخلاق حرفه اي تقويت شود.