آگهی استخدام: به یک کاپیتان برای پرسپولیس نیازمندیم!

عصرایران؛ احسان محمدی- شاید اگر امیر حاج رضایی بعد از بازی سپاهان – پرسپولیس به عنوان کارشناس سخن می گفت باز هم حرف از پاهای زشت طاووس به میان می‌آمد. اینکه آنها به‌رغم درخشش‌هایی در خط حمله، با یک خط دفاع تاسف بار بازی می‌کنند.

 سال 92 پرسپولیس با علی دایی مدعی شد که بهترین خط دفاع لیگ های دنیا را دارد. با دریافت 8 گل در 20 بازی و میانگین 4/0 گل در هر بازی! و حالا آنها در سه بازی 8 گل خورده‌اند.

 اشتباهات فاحش فردی همچنان پرسپولیس را به یک تیم از پیش شکست خورده تبدیل کرده است. در بازی نخست محسن بنگر، در بازی با استقلال صنعتی گاف ایمان صادقی و در بازی سوم گل به خودی اومانیا و پاس گل عجیب کمال کامیابی‌نیا به محمد رضاخلعتبری نسخه شکست 4-2 پرسپولیس مقابل سپاهان را پیچید. در این میان برخی از تماشاگران از روی سکوها نام علی دایی را فریاد زدند که چند سالی است مثل شمشیر دامکلوس دل مربیان پرسپولیس را می‌لرزاند!


  فارغ از بازی هوش‌مندانه بازیکنان باتجربه سپاهان که از هر روزنه‌ای به بهترین شکل ممکن استفاده کردند فقدان یک مهره کلیدی و یک وزنه معتبر پرسپولیس را به شدت آزار می‌دهد. وقتی مهرداد کفشگری با بازوبند کاپیتانی وارد زمین شد دل خیلی‌ها برای هادی نورزی تنگ شد! باور اینکه بازیکنی متوسط، کم‌تجربه و معمولاً عصبی مثل کفشگری کاپیتان پرسپولیس باشد سخت دشوار است. آنقدر که گزارشگر ورزشگاه اصفهان هم به آن اشاره کرد!

  مهرداد کفشگری بازیکن جوانی نیست. او 28 سال سن دارد اما چه کیفیت درخشانی از خود به جای گذاشته است که کاپیتان و رهبر قرمزها درون زمین باشد؟ تصاویر ماندگاری که از این بازیکن قائمشهری در ذهن داریم را مرور کنیم؟ یک گل زیبا به مس کرمان در دقیقه 15 و در دیداری که پرسپولیس 6-1 برنده شد. اخراج مقابل ملوان در حالیکه تیم نیاز حیاتی به برد داشت.

  اخراج مقابل نفت تهران و اخراج مقابل داماش! سه کارت قرمز در بیست بازی رسمی نخستش برای پرسپولیس! شاید رکوردی که کمتر کسی قادر به شکستن آن است. خطاهای غیرضروری و کمیک اش کمر مربیان پرسپولیس را در این دو سالی که قرمز می پوشد شکست. او در بازی با سپاهان ضمن نمایشی ضعیف به شکل کودکانه ای روی احسان حاج صفی مرتکب خطای پنالتی شد تا پرسپولیس بازی 2-2 را با شکست 3-2 عوض کند.

  این نوشتار در مورد کیفیت کفشگری نیست، درباره اهمیت کاپیتانی و رهبری تیم های بزرگ است. هر بازیکنی به صرف تعداد بازی بیشتر نمی تواند رهبر تیم باشد. شخصیت فردی بازیکن، نحوه انتقال نظرات مربی به داخل زمین، هیجان بخشی، حرف شنوی سایر بازیکنان،  کنترل هم تیمی ها در لحظات حساس، پرهیز از ورود به جنجال های لحظه ای که تیم را به قهقهرا می برد و قدرت تعامل با داور از ابتدایی ترین انتظاراتی است که از یک کاپیتان می رود.

  در بازی های تیم ملی آرژانتین با آنکه ستاره بی همتایی مثل لیونل مسی کاپیتان است اما وظیفه هیجان دادن، تشویق و تحریک بازیکنان و شورآفرینی در زمین را ماسکرانو بر دوش می کشد و مسی تنها بازوبند را می بندد و معمولاً آرام و کم حرف است.

  به نقش هادی عقیلی در رهبری سپاهان به ویژه در دقایقی که تیم زیر فشار است دقت کنید. رهبری کریم باقری حتی در سال های آخر بازیگری اش را به یاد بیاورید. فریادهای علی دایی و اتوریته خاصی که حتی آن را به سکوها منتقل می کرد در زمان کاپیتانی تیم ملی را مرور کنید. حمید جاسیمان، علی پروین، محمد پنجعلی، حسین عبدی، احمدرضا عابدزاده، افشین پیروانی، بهروز رهبری فر و ... را از خاطر بگذرانید و بعد برسید به شیث رضایی، علیرضا نورمحمدی،  هادی نوروزی و حالا مهرداد کفشگری!

  تیم های بزرگ به بازیکنان بزرگ نیاز دارند. پوست اندازی و جوان کردن تیم اتفاق خوبی است. سال هاست پرسپولیس انبوهی از بازیکنان بی کیفیت را به خدمت می گیرد که بی هیچ نمایش درخشانی پول های چرب و شیرین می گیرند و در آخر فصل با شکایت از باشگاه و وصول طلب به تیم های دیگر می روند. ضعف پرسپولیس تنها بازیکن نیست اما برای این تیم در یک روزنامه کثیرالانتشار آگهی بزنید و یک کاپیتان استخدام کنید!

  یک رهبر که به تیم نظم بدهد، بازیکنان از او حرف شنوی داشته باشند و خودش نقطه امید تیم حریف نباشد!