حمله به یک محیط بان در شهرستان نور

روز گذشته در شهرستان نور، «صمد کیانی»، محیط بانی که حسب وظیفه قصد دستگیری متخلفان را داشت، با تهدید به تیراندازی ایشان روبه رو شد و فرجام امر، پس از آنکه با داس و چوب مورد ضرب و شتم قرار گرفت و مجروح شد، کارش به تخت بیمارستان رسید تا نخستین حمله شکارچیان به محیط بانان در سال 93 رقم بخورد.

سامانه اینترنتی ˈتابناکˈ روز شنبه با درج این خبر نوشت: گویا اوضاع وخیم محیط زیست کشور، به ویژه مشکلاتی که گریبان حیات وحش میهنمان را چسبیده، به اندازه ای حاد شده که جایی برای طرح آن ها در برنامه های رسانه ملی باز شود. حالا صدا و سیما کلی مستند در این باره پخش می کند، تله فیلم با تم محیط زیستی می سازد، مستند فانتزی برای این منظور تدارک می بیند و حتی در سریال های طنز به این مهم می پردازد و خلاصه کلی متحول شده، ولی گویا شکارچیان به سریال دیدن هم علاقه ای ندارند!

به گزارش تابناک، یکشنبه شب، وقتی بینندگان پرشمار سریال نوروزی «پایتخت 3» با مشکلات و خطراتی که محیط بانان را تهدید می کند، از دریچه سخنان «بهبود فریبا»، کاراکتر محیط بان سریال آشنا می شدند، درست زمانی که محیط بانان احساس می کردند، بغض نهفته در گلویشان در دیالوگ های یکی از شخصیت های این سریال شکسته شده و جدی ترین انتقاداتشان لابه لای سخنان طنز گفته می شود، کمتر کسی گمان می کرد که فردا خبر برسد محیط بانی مورد ضرب و شتم شکارچیان قرار گرفته و با خوش شانسی جان به در برده است.

اتفاقا بستر این رویداد شوم نیز جایی بود نزدیک محل آغاز سریال پایتخت؛ جایی که چند سال است در نوروز شخصیت های با صفای مازندرانی سفری را آغاز می کنند که پر است از گره و ماجرا و یکی از گره های امسال آن، جراحت ناشی از شلیک شکارچیان غیر مجاز بر پیکر محیط بانی است که با اضافه کاری و دیگر مخلفات حقوق و مزایا، حدود 850 هزار تومان ماهانه می گیرد و در مقابله با قشری که تا کنون صد و شانزده یا هفده تن از همکارانش را به شهادت رسانده اند، حتی نمی تواند دست به اسلحه سازمانی ببرد، چراکه از عواقب آن و قصاص می ترسد.

روز گذشته در شهرستان نور، «صمد کیانی»، محیط بانی که حسب وظیفه، قصد دستگیری متخلفان را داشت، با تهدید به تیراندازی ایشان روبه رو شد و فرجام امر، پس از آنکه با داس و چوب مورد ضرب و شتم قرار گرفت و مجروح شد، کارش به تخت بیمارستان رسید تا نخستین حمله شکارچیان به محیط بانان در سال 93 رقم بخورد.

این محیط بان که کار شناس ارشد حقوق محیط زیست نیز هست، در شرح ماجرا به زیست بوم گفت: در هنگام حادثه به عنوان محیط بان جانشین در منطقه بودم که با شنیدن صدای تیراندازی به دنبال منشأ آن رفتم و سه شکارچی متخلف را دیدم که یک کل چهار ساله را با شلیک گلوله از پا درآورده بودند.

او که ترجیح داده بود به دلیل مشکلات همراه داشتن اسلحه، سلاح را سربار گشت روزانه خود نکند، افزود: به هر ترتیب توانستم شکار غیرمجاز را از شکارچیان بگیرم، ولی آن ها با چوب و چماق و تبر به سمت من حمله ور شدند و ضمن مجروح کردن من، لاشه را برداشته فرار کردند. در جریان درگیری تلفن همراهم از کار افتاد و سرانجام با وجود مصدومیت با کمک یک خودرو عبوری خودم را به شهر رساندم.

او که هم اکنون برای مداوا در بیمارستان بستری ا ست، در ادامه از شناسایی یکی از شکارچیان خبر داد و گفت: یک از متخلفان، سابقه دار و عضو شورای محل یکی از روستاهای حوزه بلده است که پیش از این نیز به جرم شکار غیرمجاز دستگیر شده بود و دارای سوءپیشینه کیفری است. در این روزها که از شورای محلی انتظار می رود حامی محیط زیست و محیط بانان باشند، جای تأسف دارد که یکی از اعضای این شورا، خود شکار غیرمجاز کند؛ شایسته است قوه قضائیه برخورد قاطعی با این دست متخلفان داشته باشد تا آن ها دیگر به فکر تکرار جرم خود نیفتند.

بدین ترتیب هرچه از ورود رسانه ملی به اوضاع قمر در عقرب محیط زیست و از توجه ویژه سازندگان سریال پر مخاطب پایتخت به یکی از مشکلات این عرصه و نیز تلاششان برای نشان دادن مشکلات قشری که در پایین ترین سطح چارت سازمان محیط زیست مشغول به خدمتند و همچنین معرفی نیکی های همراه با رویداد درج تصویر یوز ایرانی روی پیراهن ملی پوشان و مفهومی که این اقدام را شکل داده و به پیش برد و مسائلی از این دست خرسند شدیم، به یک روز نکشیده دریافتیم که هنوز این تلاش ها کافی نیست.

کافی نیست که بگوییم برای حفاظت از حیات وحش باید هوای هواداران و پاسداران آن را داشت و به زبان بی زبانی تلاش کرد، شکارچیان را متوجه کرد که قدر اهدافی را که در مگسک تفنگ نشانه می روند، بدانند و بعد توقع داشت که اوضاع به سامان شود، بلکه باید وارد گود شد و اقدامات عملی را آغاز کرد.

شاید بهتر است پیش از هر چیز، تلاش کرد تا اوضاع محیط بانی را سر و سامان داد و هم مشکلاتی مانند کمبود امکانات و اندک بودن حقوق و مزایای ایشان را حل و فصل کرد و هم به دنبال راهکار حمایت از ایشان بود؛ راهکاری که بتواند ایشان را از گزند شکارچیان غیر قانونی نجات داده و صلابت حراست از حیات وحش را به ایشان اعطا نماید.

کافی است به این نکته بیندیشیم چه عاملی موجب می شود شکارچیان در رویارویی با ایشان، دست به سلاح برده و گاه تهدید به شلیک گلوله را عملی کنند، ولی در مقابل این ضابطان قضایی دستشان بسته باشد و نتوانند کاری کنند. مگر نه اینکه ایشان مأمور حراست از میراث کشور هستند و در مقابلشان افرادی قرار دارند که هم مسلح هستند و هم در کوه، جنگل و بیابان، در جایی با ایشان مواجه می شوند که فرصت هجوم به ایشان و گریختن را بیش از دیگر مجرمان برای خود فراهم می بینند؟

اگر به این پرسش بیندیشیم، آن زمان می توان امیدوار بود محیط بانان بتوانند به نحو احسن در انجام وظایف محوله موفق شده و در سایه موفقیت ایشان، دست اندازی به محیط زیست کاهش یافته و در پایان هم شکر نعمات الهی به این سرزمین به جا آید و هم آیندگان از ما به نیکی یاد کرده و نگویند محیط زیست نابود و نسل امثال یوز و پلنگ منقرض شد، چون شکارچیان مصونیت داشتند و نرخ شکارِ «محیط بان» و حیات وحش روی هم، کمتر از نرخ خریدن سلاح شکاری بود!